Met 4 miljoen deelnemers, en de jongeren op de voorgrond, heeft de derde wereldwijde klimaatstaking van 20 september een historische omvang aangenomen. In sommige landen hebben de massamobilisaties een ongekende schaal bereikt, zoals in de Verenigde Staten, Australië, Duitsland, enz. In andere landen vormen de eerste, meer beperkte mobilisaties het begin van deze beweging, die zich als een wildvuur over de hele wereld heeft verspreid. De mars in Brussel bracht tussen de 15.000 en 20.000 deelnemers samen. Het potentieel is groot, mits de arbeidersbeweging zich inzet om haar stempel te drukken.
Artikel uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’
Volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) is het gebruik van fossiele brandstoffen (olie, gas, steenkool) verantwoordelijk voor ongeveer 85% van de jaarlijkse CO2-uitstoot als gevolg van menselijke activiteiten. De noodzakelijke overschakeling van de hele sector op hernieuwbare energiebronnen stuit op de grenzen van het kapitalisme. Dit systeem is gebaseerd op de race om de winsten en de concurrentie tussen het handvol superrijken dat eigenaar is van de grote productie. In het beste geval geven deze grote patroons zichzelf vandaag een groen imago, maar blijven ze het probleem verergeren.
Zowel de economische crisis als de klimaatcrisis zijn inherent aan het kapitalisme. De gevolgen van de grote recessie van 2007-2008 zijn nog steeds voelbaar, terwijl de handelsoorlog en Brexit de angst voor het ergste doen toenemen. De wortels van de vorige recessie zijn nog steeds aanwezig, aangezien de werkenden niet kunnen genieten van alle rijkdom die zij produceren. De kloof tussen rijk en arm is nog nooit zo groot geweest. De particuliere verliezen van banken en grote bedrijven werden gedragen door de gemeenschap, waardoor de overheidsschuld toenam. Wij hebben voor alles opgedraaid.
De rechtse regering-Michel heeft een echte hold-up georganiseerd. De indexsprong heeft de patroons al 12,5 miljard euro aan loonsverlagingen opgeleverd. Uit de sociale zekerheid werd 6 miljard euro geplunderd. Besparingen hebben zwaar huis gehouden in de gezondheidszorg en het openbaar vervoer. Nooit eerder hebben bedrijven zoveel cadeaus ontvangen in de vorm van lagere sociale bijdragen, lagere vennootschapsbelasting en andere belasting- en subsidiecadeaus. Ze hebben zich het geld dat aan de gemeenschap behoort toegeëigend. De rijken werden rijker, de ongelijkheid nam toe. Na 10 jaar besparingen zullen de cumulatieve begrotingstekorten van 2019 tot 2024 50 miljard euro bedragen. Er zullen dus nieuwe offers nodig zijn. Wedden dat ze die opnieuw zoeken bij diegenen die aan het einde van hun loon nog een stuk maand over hebben?
Sinds 2010 hebben grote particuliere bedrijven hun schuldenlast verhoogd door te profiteren van goedkoop geld. Wat hebben ze gedaan met dit geleend geld? Hebben ze het geïnvesteerd in maatschappelijk nuttige investeringen, in ecologische transitie, in het creëren van fatsoenlijke banen, in de strijd tegen de klimaatverandering? Helemaal niet. Ze gebruikten het om te blijven speculeren en recordwinsten aan de aandeelhouders uit te keren.
Verzet!
Het potentieel bestaat om de woede om te zetten in actie. De internationale mobilisatie van jongeren voor klimaatverandering heeft dit eens te meer aangetoond. De gevolgen van de besparingen op de werkdruk dwingen sommige sectoren nu al om in strijd te gaan, zoals in de zorgsector. Het begin van een golf van banenverlies in de private sector (KBC, Punch Powertrain, Fnac, Match and Smatch, Lhoist) vraagt om een reactie van de arbeidersbeweging. We moeten het verzet veralgemenen, rond een project van maatschappelijke verandering. Zo kunnen we de vele gezichten – economische, sociale en ecologische – van de crisis van het kapitalistisch systeem bundelen en strijden voor een samenleving zonder uitbuiting: een democratische socialistische samenleving.
