20 jaar na “Live Aid”, nu “Live 8”
Naar aanleiding van de G8-top in het Schotse Glenaegles begin juli, werd door de campagne ‘Make poverty history’ opgekomen voor eerlijke handel, schuldkwijtschelding en beter hulp. Spijtig genoeg zijn deze eisen nogal flauw. Eerlijke handel op basis van het kapitalisme is onmogelijk aangezien de winsten primeren boven de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking.
Luc Wendelen
20 jaar na Live Aid worden opnieuw concerten georganiseerd, in de 8 landen van de G8, om zo “het bewustzijn te versterken” rond de wereldwijde armoede. De groten van de popmuziek brengen daarbij thema’s naar voor zoals HIV/Aids, armoede of de vernietiging van het milieu. Dat versterkt de afkeer van bredere lagen van de bevolking tegenover de politieke elite van de rijke landen.
In de 20 jaar sinds Live Aid is de kloof tussen rijk en arm op wereldvlak nog enorm toegenomen. 1 miljard mensen leeft met minder dan 1 dollar per dag, meer dan 2 miljard mensen heeft minder dan 2 dollar per dag. Tegelijk hebben de 200 rijksten ter wereld meer rijkdom dan de armste 2,4 miljard. Iedere dag sterven er 6.000 kinderen aan HIV/Aids omdat ze geen Aidsremmende geneesmiddelen ter beschikking hebben. De 10 grootste farmaceutische bedrijven in de VS maakten in 2002 alleen al 35,9 miljard dollar winst.
In 2002 hadden de tien rijksten ter wereld een personeel fortuin van 266 miljard dollar. Dat is vijf keer meer dan het totale bedrag van de jaarlijkse hulp van rijke aan arme landen. Dat bedrag volstaat ruimschoots om de verspreiding van Aids, malaria en andere infectieziekten te stoppen; de kindersterfte met twee derden te verlagen en het aantal vrouwen dat sterft bij geboortes te verminderen met drie vierde tegen 2050.
De beperkte schuldkwijtscheldingen die werden overeengekomen door de G8, zijn een doekje voor het bloeden. Die kwijtscheldingen zijn erop gericht om het imago van de G8 bij te spijkeren. Tegelijk wordt het kwijtschelden van (een deel van) de publieke schuld gebruikt om ervoor te zorgen dat de private investeerders wel kunnen terugbetaald worden. Volgens schattingen van de Wereldbank bedraagt de totale schuldenlast zo’n 2.500 miljard dollar, waarvan tweederde aan private westerse investeerders.
Als socialisten steunen wij de kwijtschelding van alle schulden, maar dit zal de problemen van deze landen niet oplossen. Dit is onmogelijk zolang we binnen een kapitalistisch systeem zitten en de meerderheid van de middelen in handen zijn van een kleine rijke minderheid. Tegenover het huidig systeem, is er nood aan een socialistisch alternatief.
