15 november – militantenconcentratie Heizel
De huidige economische crisis is het resultaat van een maatschappelijk systeem waarin speculeren meer oplevert dan investeren om te voldoen aan reële behoeften. Wie zijn die speculanten? De spreekwoordelijke 1% van de bevolking die via banken, holdings, hefboom en andere “investeringsfondsen” 97% van de Belgische staatsschuld bezit. Het zijn ook grote industriële bedrijven die hun kapitaal liever beleggen op de financiële markten dan te investeren in productie. Crisis of niet, zij realiseren superwinsten en betalen riante bonussen en gouden parachutes.
LSP-pamflet PDF
Politici beweren dat indien deze banken, bedrijven en/of fondsen zouden omvallen dit dramatische gevolgen heeft voor de werkende bevolking. Met die chantage dwingen ze nationale overheden om borg te staan en desnoods doodzieke instellingen, zoals Dexia, over te kopen. Overheden die daarvoor schulden moeten aangaan, worden verplicht die te verhalen op de werkende bevolking om uit de greep te blijven van diezelfde “financiële markten”. De winstgevende delen worden later voor een zacht prijsje teruggegeven aan de speculanten. En de managers gaan terug aan de slag voor nog hogere lonen en bonussen.
Bezuinigen werkt niet
De Griekse werkende bevolking heeft daar intussen al 50% van haar inkomen ingeleverd. Portugese ambtenaren zullen het zonder 13de en 14de maand moeten klaren, net die maanden die hen in staat stelden de tekorten van de 12 voorgaande bij te passen. Spaanse jongeren geraken niet meer aan de bak, hun Duitse collega’s wel: voor 1€ per uur bovenop hun uitkering. In Engeland gaat op 30 november wellicht de grootste staking ooit door tegen drastische bezuinigingen op de openbare diensten. Overal betaalt de werkende bevolking terwijl speculanten ongemoeid worden gelaten. Het bezuinigingsbeleid is nochtans een totale mislukking geworden. De Griekse economie is er helemaal door ontwricht. De Portugese en de Ierse volgen. Als ook de Spaanse en de Italiaanse onderuit glijden, wordt heel de wereldeconomie meegesleurd.
De waarborgen waarmee de regering van lopende zaken ons intussen opzadelde, worden dan geactiveerd. Zover is het gelukkig nog niet. Tot nu toe bleef België van het ergste bespaard. Onze politici raakten er immers niet uit hoe ze ons best het Griekse recept zouden verkopen: gewest per gewest of ineens federaal. De ontknoping komt eraan: langer werken voor minder loon en minder openbare dienstverlening. Alle politici zijn het erover eens dat er ook zonder grote ongelukken, volgend jaar voor 11 miljard € besparingen en nieuwe inkomsten moeten gezocht worden. De timide pogingen van Di Rupo om ook aan de speculanten een kleine bijdrage te vragen, worden vooral door de liberale coalitiepartners grotendeels van tafel geveegd.
Deze keer voet bij stuk houden
De vakbonden moeten zich schrap zetten tegen elke poging om te raken aan onze lonen, uitkeringen, brugpensioenen of tijdskrediet. Een rechtvaardige fiscaliteit waarbij iedereen evenveel belastingen zou betalen als de arbeiders en bedienden zou veel meer dan 11 miljard € opbrengen De patroons en de rechtse politici zijn echter al maanden in het offensief. Zij beschikken over een hecht front van media, politici en justitie om er hun propaganda in te hameren. In aanloop naar de sociale verkiezingen hebben ze de jacht geopend op strijdbare syndicalisten. Met politiek gelobby en juridische spitstechnologie zullen we dat niet tegen houden.
Als we echt willen dat de patroons van onze sociale verworvenheden en onze syndicale rechten afblijven, zullen we niet enkel de militanten, maar alle werknemers moeten informeren en mobiliseren. Niet via de pers, die door de patroons wordt gecontroleerd, maar in de bedrijven, tijdens werkonderbrekingen eventueel aansluitend op de de middagpauze. De afschaffing van de notionele interest en een rechtvaardige fiscaliteit opleggen aan onze politici, zal een actieplan vergen dat de hele bevolking sensibiliseert en mobiliseert. We werden al te veel de straat opgestuurd om ingetoomd te worden zodra we op dreef kwamen. Het wordt tijd dat we eens voet bij stuk te houden. De zoveelste zondagswandeling door Brussel zal niet volstaan. Enkel door het volledige economische weefsel stil te leggen, kunnen we voldoende tegengas geven.
De aankondiging door het FGTB van Luik van een ville morte op 7december met algemene 24-urenstaking en een betoging minstens zo groot als de 40.000 in 2003, waarbij heel de bevolking wordt gemobiliseerd in solidariteit met de arbeiders van Arcelor-Mittal, kan als voorbeeld dienen.
Politiek alternatief noodzakelijk
De Griekse collega’s hebben al 17 algemene stakingen achter de rug. Ze hebben geen alternatief omdat geen enkele partij, ook niet de regerende sociaaldemocratie, bereid is hun eisen politiek te vertolken. Om geloofwaardig te zijn, hebben vakbondsmilitanten een politieke stok achter de deur nodig. Als een patroon dreigt niet meer te investeren, te delokaliseren of te sluiten, moeten we kunnen antwoorden met een even krachtig wapen: nationalisatie met schadeloosstelling enkel voor kleine aandeelhouders op basis van bewezen behoefte. De vakbonden hebben politici nodig die even toegewijd zijn als de syndicale militanten op de werkvloer. Politici die niet werken voor het loon van een manager, maar voor dat van een collega werknemer. Die vind je vandaag niet in het parlement. Hoeveel Dexia’s nog, hoeveel Luc Van den Bossches’ vooraleer het ACV breekt met de CD&V en het ABVV breekt met de SPa? Het FGTB eist de nationalisatie van de warme fase van Arcelor-Mittal in Luik, maar het is toch duidelijk dat dit met de PS niet zal gebeuren.
In de bedrijven zijn we soms verplicht te reageren voor de vakbondsleiders hun fiat hebben gegeven aan acties die pas achteraf erkend worden. Anders zou er niet veel gebeuren. Op politiek vlak is het niet anders. Als we wachten tot de vakbondsleiders eindelijk eens uit hun kot komen, dreigen we in een situatie te belanden waarbij de “politieke bondgenoten” ons besparingen opleggen, terwijl de ultraliberalen, de N-VA in Vlaanderen en het FDF in Brussel, paraderen als tegenstanders van (federale) besparingen. Om dat uit te leggen in de bedrijven is meer vereist dan glanzende brochures, de vakbondsleiders moeten het misschien zelf maar eens proberen.
LSP deelname aan Rood!
De Linkse Socialisten van LSP pleiten al langer voor een open, democratische politieke formatie die iedereen verenigt die zich verzet tegen de neoliberale politiek. Een formatie waarin verschillende meningen en kritische bemerkingen niet gezien worden als een probleem dat verwijderd moet worden, maar als een verrijking. Wij denken immers dat het bestaan van een open, flink linkse partij net zoals in de buurlanden links niet zou verzwakken, maar integendeel versterken. Als de vakbonden niet bewegen, ligt de beste kans om dit te realiseren vandaag bij Rood! Dat is de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat-voorzitter bij de SP. a. De Linkse Socialisten roepen op om erbij aan te sluiten en helpen actief mee om Rood! uit te bouwen.
Een van de redenen waarom we denken dat Rood! een succes kan worden, is juist de wil tot verscheidenheid. Hier heerst geen gedachtenpolitie die op zoek gaat naar geheime fracties en complotten, maar juist het besef dat vrijheid van debat, ook door georganiseerde strekkingen de enige manier is om betrokkenheid en inzet te bekomen. Tegelijk blijven de Linkse Socialisten bouwen aan de Linkse Socialistische Partij, democratisch radicaal links in Vlaanderen en België. Wij zijn immers overtuigd van de nood aan een partij die de internationale ervaringen en tradities van de arbeidersbeweging verwerkt en de strijd van vandaag systematisch verbindt met de nood aan een socialistische omvorming van de maatschappij.
