Voor massastrijd tegen genocide en kapitalisme
De systematische genocide tegen Palestijnen blijft voortduren. Het Israëlische regime blijft escalatie in de rest van de regio provoceren. De ongeziene georkestreerde moordaanslagen in Libanon tegen Hezbollah overtreffen de fictie van Hollywood. In de feiten is het high-tech terreur uitgevoerd door de vermaarde Mossad moordmachine.
door Bart Vandersteene uit maandblad De Linkse Socialist
Het is opvallend hoe de westerse media deze daden voorstellen als een vorm van antiterreur. In het beste geval is er een lichte kritische noot. Na een jaar genocide blijft het nog steeds de norm om de bondgenoot van het Westers imperialisme in verdediging te nemen. De hele wereld is getuige van de genocidaire gruwel die het Israëlisch regime aanbrengt. In het beste geval slaat men in het Westen de handen machteloos in de lucht. Als ware het een gebeurtenis waar we helaas geen impact op kunnen hebben. In het slechtste geval verdedigen ze met hand en tand het ‘recht’ van de Israëlische staat om, onder het mom van veiligheid voor de eigen mensen, verder te gaan met de bezetting, kolonialisme en genocide.
Oorlogen, genocide en barbarij zijn uitdrukkingen van een kapitalisme in verval. Het is het resultaat van een enorme intensivering van de internationale concurrentiestrijd voor macht, winsten en controle. Daarin passen alsmaar extremere methodes om die macht uit te oefenen. Met een gruwelijke menselijke kostprijs als gevolg in Gaza, maar ook in Soedan, Ethiopië, Oost-Congo …
Het westen is 100% medeplichtig
Het westen is mede-architect van de bezetting en de genocidaire machine die het Israëlische regime vandaag is. Gevestigde politici bewijzen soms lippendienst aan het lot van de Palestijnen, maar dit is extreem cynisch. De staat Israël is compleet geïntegreerd in het Westerse imperialistische raderwerk.
Naast het geopolitieke bondgenootschap zijn er ook de directe economische banden en belangen. Ook bij ons zijn er tal van bedrijven die zoete broodjes bakken bij terreur en vernietiging. Dit moeten de doelwitten zijn van onze beweging, de directe profiteurs van genocide, de medeplichtigen en diegenen die politieke verantwoordelijkheid dragen voor de verderzetting van deze politiek.
Actie-instrument van boycot uitbreiden
Een jaar na de start van de genocide stellen velen zich de vraag hoe het verder moet met de beweging. Massaprotesten alleen zijn niet voldoende. De strijd tegen wapentransporten en voor een algemene academische boycot hielp om concrete eisen in de beweging te brengen. Ook de algemene eisen van boycot spelen een rol om de normalisering van het Israëlische regime tegen te gaan. Meermaals liep de eis tot boycot, of het nu Eurosong of internationale voetbalcompetities is, tegen een muur. De banden tussen Westerse instellingen en instellingen van de Israëlische staat zijn diepgeworteld.
Aan verschillende universiteiten werden toegevingen afgedwongen. Deze blijken echter niet definitief verworven. De UGent blijkt in het geheim te werken aan een systeem om de samenwerking met de Israëlische universiteiten toch verder te zetten, ondanks de gemaakte beloftes. Wat een schande! De enige optie is de bezettingen terug op te starten en als het kan deze ook uit te breiden. We mogen de massamobilisaties niet stoppen. We moeten blijven mobiliseren en op straat komen. Maar er is meer nodig.
Bepaalde organisaties, in het bijzonder alle organisaties die werkenden organiseren op de werkvloer, kunnen een bepalende rol spelen in de uitbreiding van deze beweging. Vakbonden kunnen een krachtsverhouding ontwikkelen die de realisatie van eisen mogelijk maakt. Een boycot hoeft niet beperkt te blijven tot een instrument dat enkel door individuen wordt uitgeoefend, in de vorm van een consumentenboycot. Een boycot kan zo worden ingevuld dat werkenden, georganiseerd via hun vakbonden, weigeren om de profiteurs van genocide ten dienste te staan. Op basis van een sterke informatiecampagne kunnen vakbonden in de supermarkten ervoor zorgen dat het personeel collectief weigert om producten uit bezette gebieden in de rekken te plaatsen. In bepaalde bedrijven kunnen vakbonden erop toezien en afdwingen dat er geen hand-en-spandiensten worden geleverd aan de Israëlische staat en haar instellingen. Zo zijn er tal van voorbeelden waarbij vakbonden de potentiële kracht van de werkende klasse kunnen inzetten om met het boycot instrument aan de slag te gaan, eisen af te dwingen en zo de beweging te versterken.
De Palestijnse massa’s en de werkende klasse van het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn finaal de kracht die deze genocide kunnen stoppen. Een sterke solidariteitsbeweging in het Westen kan een belangrijke ondersteuning bieden voor deze strijd.
