Op 15 oktober waren er wereldwijd miljoenen betogers. Er waren acties in 981 steden in 85 landen. In Brussel waren er zowat 10.000 betogers na een oproep van de indignados, de verontwaardigden. Deze beweging van revolte tegen de gevolgen van de kapitalistische crisis ontwikkelt vooral onder jongeren.
Artikel door Boris Malarme uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Het begon met protestacties in Spanje, waar 40% van de jongeren werkloos is, en verspreidde zich vervolgens via onder meer de bezetting van Wall Street tot een wereldwijde beweging. Na 15 oktober volgden oproepen om lokale bezettingsacties te houden in onder meer Antwerpen, Gent, Brussel en Leuven. Onder de slogan “Occupy the world” circuleert ook het idee van een wereldwijde actiedag op 11 november. Welke acties er exact zullen komen, valt niet te voorspellen. Maar dat er nog acties zullen komen, staat wel vast.
In mei voerden een 400-tal Spaanse jongeren in Brussel actie voor de Spaanse ambassade. Ze wilden daarmee de protesten in Spanje ondersteunen. Op 19 juni volgde een betoging met een 1.000-tal deelnemers die van het Flageyplein naar het Europees Parlement trokken om duidelijk te maken dat de gevestigde politici ons niet vertegenwoordigen. Op 8 oktober kwam een mars van Spaanse indignados in Brussel aan.
De strijdbaarheid van de betogers werd niet gestopt door de politie die tussenkwam om het tentenkamp aan Koekelberg op te doeken. De politie hoopte wellicht om geweld te provoceren zodat de beweging nadien gecriminaliseerd kon worden. De betogers reageerden met slogans als: “de politie aan onze kant”, “ook jullie worden geraakt door de besparingen”,… Vervolgens was er politiegeweld tegen een Griekse betoger. Het geweld werd gefilmd en schokte vele televisiekijkers. In de week voor de betoging van 15 oktober waren er tal van discussies en debatten, telkens in drie talen, over onder meer de strijd in Griekenland, hervorming of revolutie,… Op die debatten waren er telkens enkele honderden aanwezigen. In de aanloop naar 15 oktober was al duidelijk dat de betoging een succes zou worden.
10.000 betogers in Brussel
De dagen voor de betoging luidde het bij de indignados nog dat een betoging van twee tot drie duizend deelnemers een succes zou zijn. Er bleken echter veel meer betogers te zijn: wellicht zo’n 10.000. Dat succes is een uitdrukking van het groeiend besef dat de kapitalisten en hun politici geen enkele oplossing hebben voor de crisis van hun systeem en dat ze ons enkel een miserabele toekomst kunnen aanbieden.
Ook tijdens de betoging bleek de steun van bredere lagen van de bevolking. De betoging bleef maar aangroeien, onder meer toen door de Maritieme wijk van Molenbeek werd getrokken. Dat is een wijk waar 60% van de jongeren zonder werk zit. Aan het De Brouckèreplein was er een groot spandoek “Wij betalen hun schulden niet”. De betoging trok ook langs de zetel van Dexia, waar werd geprotesteerd tegen het feit dat gemeenschapsmiddelen aan de bankiers worden gegeven.
De delegatie van de Actief Linkse Studenten en Scholieren, aangevuld met LSP, trok samen op met de kameraden van Rood, de nieuwe beweging waar LSP aan meewerkt. Het was een strijdbare en uitgebreide delegatie die onder meer opviel met slogans in solidariteit met de arbeiders van ArcelorMittal. Die slogans werden door heel wat betogers overgenomen. De bijeenkomst van indignados enkele dagen na de betoging besloot om te mobiliseren naar de betoging tegen de sluiting van de warme fase van ArcelorMittal in Luik.
De beweging van indignados, van de zogenaamde ‘verloren generatie’ van werklozen en jongeren met onzekere tijdelijke jobs, haalt haar inspiratie bij de massale revolutionaire bewegingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De pleinbezettingen, de algemene vergaderingen waar iedereen kan deelnemen aan de debatten en de massale protestacties jagen de patroons, bankiers en hun politici schrik aan. Ze zijn vooral bang dat het jongerenprotest de arbeidersbeweging ertoe aanzet om ook in actie te komen. De stakingsacties in Tunesië en Egypte toonden aan hoe een massale betrokkenheid van de arbeidersbeweging de kracht vormt waarmee de dictatuur van de elite kan worden gebroken.
