*Trigger waarschuwing* Transfobie, vrouwenhaat
Tijdens de Olympische Spelen in Parijs waren er tal van rechtse queerfobe aanvallen. Dit gold ook voor de openingsceremonie met dragqueens geïnspireerd op de Griekse mythologie, die door conservatieven werden beschreven als “satanisch” en “demonisch”. De inclusie van dragqueens is weliswaar positief in de context van het internationale verzet tegen drags, maar wordt ook cynisch gebruikt gezien de uitsluiting van veel trans atleten van de Olympische Spelen.
door Conor Tormey
De Algerijnse boksster Imane Khelif werd meedogenloos aangevallen door rechtse figuren en TERF’s (zelfverklaarde ‘feministen’ die trans personen uitsluiten) in een daad van transfobie en interseksefobie. Imane voldeed aan de regels voor deelname aan de Olympische Spelen en aan de medische regels, die dezelfde waren als in Tokio in 2020. Imane nam toen overigens ook deel en werd verslagen door de Ierse Kellie Harrington.
Ondanks deze feiten werd ze meedogenloos aangevallen door rechtse TERF figuren. Zo was er een tweet van de onvermijdelijke JK Rowling die beweerde dat Imane een biologische man zou zijn. Ze zij: “Hij wordt beschermd door een vrouwenhatende sportorganisatie die geniet van het leed van een vrouw die hij net op haar hoofd heeft geslagen.”
Trans- en intersekse atleten worden internationaal steeds vaker gediscrimineerd door sportinstellingen. De aanvallen op trans personen zijn een belangrijk onderdeel van de extreemrechtse reactie in de VS. De aanvallen gelden ook voor cis-vrouwen, atleten die als vrouw geboren zijn en zich als dusdanig identificeren. Daarbij liggen zwarte en donkere vrouwelijke atleten in het bijzonder onder vuur. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor Imane Khelif. Het toont de inherent witte en eurocentrische normen die worden opgelegd aan het idee van vrouwelijkheid.
Caster Seymena, een zwarte intersekse atlete, kreeg ook te maken met een soortgelijke publieke campagne toen de resultaten van haar ‘geslachtsverificatietest’ uitlekten naar de pers, waardoor ze publiekelijk werd geopenbaard als intersekse. Nadat in 2019 nieuwe regels voor de wereldatletiek waren ingevoerd, werd het haar en andere vrouwelijke intersekse atleten verboden om deel te nemen aan wedstrijden in de vrouwendivisie. Seymena heeft zich onvermoeibaar ingezet om deze discriminerende regels aan te vechten, zodat intersekse atleten kunnen meedoen zonder gedwongen te worden om testosteron-onderdrukkende medicijnen te slikken.
Het gevaar van deze controle op geslacht en vrouwenlichamen is dat het geen rekening houdt met de variaties die mensen hebben. De beschuldigingen dat Imane XY-chromosomen heeft, worden gebruikt als bewijs dat ze “biologisch” geen vrouw is, hoewel er veel verschillende chromosoomtypes zijn.
De aanvallen op intersekse atleten gaat gepaard met oproepen voor het reguleren van testosteron aan de hand van extreem strenge criteria. Deze regulering is vaak gericht op vrouwen van kleur en dwingt mensen om hun testosteronniveau kunstmatig te verlagen, wat negatieve fysiologische bijwerkingen kan hebben. Deze repressieve en enge regels worden gebruikt als reden om trans- en intersekse atleten onder het vergrootglas te leggen en hen effectief de toegang tot sport te ontzeggen. Dit is gewoon weer een voorbeeld van de regulering van vrouwenlichamen en een manier om meer obstakels op te werpen voor degenen die al de meeste hindernissen moeten overwinnen, zoals trans- en zwarte vrouwen.
Dit laat ook zien waar trans personen al jaren voor waarschuwen: het biologisch essentialisme van de TERF’s richt zich uiteindelijk ook op cis-vrouwen die niet passen in de rigide genderbinariteit van hoe een vrouw volgens hen hoort te zijn of eruit hoort te zien.
De trans- en interseksefobie die door rechtse figuren en TERF’s tegen Imane wordt versterkt, leidt ook af van de echte problemen waar de vrouwensport mee te maken heeft. Denk maar aan de chronische onderfinanciering en de uitbuiting van atleten.
Simone Biles, de Amerikaanse turnster die goud won op de Olympische Spelen, getuigde over het misbruik dat zij en andere olympische atleten ondergingen door de Amerikaanse gymnastiekfederatie. Het verbod op de hoofddoek door de Franse regering voor haar atleten toont een walgelijk niveau van islamofobie en genderdiscriminatie van een aantal van de meest gemarginaliseerden in de samenleving. Daarover zwijgen rechtse en TERF’s steevast.
Olympisch zwemster Erica Sullivan schreef in 2022: “Als vrouw in de sport kan ik je vertellen dat ik weet wat de echte bedreigingen voor vrouwensport zijn: seksueel misbruik en intimidatie, ongelijke beloning en middelen en een gebrek aan vrouwen in de leiding. Transgender meisjes en vrouwen staan helemaal nergens.”
De organisatie van echte gelijkheid en de mogelijkheid voor vrouwen, transgenders en intersekse atleten om volledig deel te nemen aan sport begint met voldoende financiële middelen en een democratisering van sport op alle niveaus. Dit betekent investeringen in infrastructuur, coaching en training, evenals de oprichting van (en steun voor) democratisch geleide sportclubs en -federaties, waar sporters, begeleiders en supporters samen verantwoordelijk zijn voor het beheer van alle aspecten van hun sportbeoefening. Dit zou jongeren van alle genders in staat stellen om hun interesses te verkennen zonder financiële of sociale obstakels.
Alleen door private sportinstellingen te nationaliseren en internationale topsportfederaties zoals FIFA, UCI en IOC, waar misogynie en transfobie welig tieren, onder democratische controle te plaatsen, kunnen vrouwen en transatleten zich echt ontplooien.
Zolang racisme, seksisme, LGBTQ+ fobie enzovoort bestaan, zal dit ook in de sport blijven bestaan. Of het nu gaat om de seksualisering van vrouwelijke sportkleding of transfobe regels die de mogelijkheden van participatie van intersekse- en transatleten beperken.
Er is nood aan massaal en internationaal verzet tegen extreemrechts en de rechtse reactie. Dit verzet moet zich ook richten tegen het kapitalisme als oorzaak van onderdrukking. Het is onwaarschijnlijk dat machtige sportorganisaties zich zullen bezighouden met de complexe taak om de categorisering in de sport te veranderen om meer inclusief te worden, wanneer dit botst met traditionele ideeën van de maatschappij over gender en dus de manier waarop de maatschappij is gestructureerd.
Een socialistische maatschappij, die noden en gelijkheid boven winst en privileges stelt, zou de hiërarchieën en discriminatie die het kapitalisme aanmoedigt afbreken en zou seksisme, racisme en starre genderrollen eindelijk naar het verleden verwijzen.
