Waarschuwing: dit artikel handelt over seksueel geweld van extreme aard en kan triggerend zijn
Door Akiba, Socialist India (onze Indische zusterorganisatie)
De afschuwelijke verkrachting van en moord op dokter Moumita Debnath heeft de wereld geschokt en de verkrachtingscultuur in India opnieuw in de schijnwerpers gezet. In het hele land zijn massale protesten uitgebroken die, hoewel ze in aantal achterblijven bij de Nirbhaya-beweging, toch een kwalitatieve doorbraak betekenen in de strijd tegen seksueel geweld. Miljoenen mensen zijn de afgelopen week in heel India de straat opgegaan: niet alleen in West-Bengalen, niet alleen in de grote metropolen, maar zelfs in kleine dorpen tot in Tamil Nadu. De Indiase Medische Associatie heeft een 24-uurs staking gehouden, waarbij alle poliklinische diensten in zowel openbare als privéziekenhuizen van 6 uur ’s ochtends tot 6 uur de volgende ochtend werden opgeschort op 17 en 18 augustus. Artsen, studenten en gewone vrouwen en mannen zijn niet alleen woedend over de gruwelijke aard van de zaak, maar ook over de hypocriete en repressieve reactie van de heersende klasse.
De veiligheid van dokter Debnath werd op meerdere manieren ondermijnd door zowel de ziekenhuisadministratie als de politie. Om te beginnen rustte ze op het moment dat ze werd aangevallen uit in een lege vergaderzaal na een slopende dienst van 36 uur – omdat er in het ziekenhuis geen geschikte, veilige en goed uitgeruste kamers zijn voor artsen om tussen hun diensten door uit te rusten. Minstens één van haar aanvallers geraakte het gebouw binnen vanwege lakse veiligheidsvoorschriften, ondanks het feit dat hij niet over de juiste papieren beschikte. Er waren beveiligingscamera’s geïnstalleerd, maar die waren niet beschikbaar. Bovendien suggereren de medische rapporten dat ze niet door één, maar door meerdere mannen werd aangevallen. De haast van het ziekenhuis om haar dood als zelfmoord te bestempelen was volkomen absurd. De politie verzuimde om het gebied af te sluiten en het ziekenhuis zelf knoeide duidelijk met het bewijsmateriaal voor en tijdens het onderzoek, onder het excuus van een ‘renovatie’ die bezig is.
Toch is dit niet eens het enige geval van seksueel misbruik in het RG Kar Medical College and Hospital. Neem de zaak Soumitra Biswas uit 2001, een student die dreigde een pornokring op de universiteit te ontmaskeren. Het was toen een publiek geheim dat een groep mannelijke studenten zichzelf filmde terwijl ze seks hadden met prostituees op de campus en, als die niet beschikbaar waren, met dode lichamen uit het ziekenhuis. Volgens getuigenissen van studenten was Biswas de enige student die dit aanklaagde nadat een foto van het gezicht van een studiegenoot over een afbeelding van een naakt lijk was geplaatst. De dood van Soumitra Biswas vertoonde duidelijke tekenen van moord: de deur van zijn kamer was opengebroken, er was een zakdoek in zijn keel geschoven en het touw waarmee hij gewurgd was bleek te kort om zichzelf te kunnen hebben opgehangen. Toch oordeelde de politie dat het om zelfmoord ging en ondanks het feit dat er filmapparatuur werd gevonden in de aangrenzende kamer, werd er geen onderzoek gedaan naar de beschuldigingen die duidelijk werden herhaald door andere studenten van het college.
Dr. Sandip Ghosh, directeur van de medische faculteit, was het afgelopen jaar twee keer overgeplaatst, werd ontslagen door het Calcutta National Medical College vanwege beschuldigingen van corruptie en stond bij zijn buren bekend als iemand die regelmatig op zijn vrouw klopt. Zijn connecties met de in West-Bengalen heersende partij TMC hadden hem meerdere malen behoed voor schandelijk ontslag en toen hij ontslag nam bij RG Kar na de protesten over zijn rol (hij was degene die haastig de ‘zelfmoord’-theorie verkondigde en zich bezighield met schandalige opmerkingen over slachtoffers), kreeg hij binnen een paar uur een nieuwe goede job. Critici hebben Dr. Ghosh bestempeld als een corrupte bureaucraat die maffia-achtige tactieken gebruikte om zijn eigen macht in de medische wereld te behouden.
Natuurlijk is deze situatie bekend bij elke vrouw die in de academische wereld heeft gewerkt. Machtige mannen maken systematisch misbruik van vrouwen en behandelen professionals als hun eigen persoonlijke harem. Vrouwen die zich hiertegen verzetten, hebben vaak geen verhaal, zelfs niet via de politie en het rechtssysteem. Dat systeem beschermt de machtigen en de elite tegen de gevolgen van hun eigen daden in plaats van vrouwen en andere kwetsbare mensen te beschermen tegen onderdrukking en uitbuiting.
Het geval van Dr. Debnath was geen bizarre gebeurtenis en zelfs geen uitzondering. Elke dag worden vrouwen in India en over de hele wereld geconfronteerd met de realiteit van de patriarchale verkrachtingscultuur. Die cultuur tast elk aspect van het leven aan. Voortdurend over je schouder kijken om te zien of een man je volgt op een verlaten plek, je zorgen maken of de glimlach van een man gewoon vriendelijk is of sinistere bedoelingen verbergt, moeten “inchecken” bij vrienden en locatiegegevens delen om veilig te blijven tijdens eenvoudige autoritten, de vrouwenhaters moeten negeren, seksistische opmerkingen van bazen, managers, supervisors, collega’s, collega’s en klasgenoten negeren, de avondklok in acht moeten nemen en in hostels, treinwagons en scholen moeten verblijven die alleen voor vrouwen zijn bestemd, en ondanks dit alles nog steeds weten dat onze lichamen op elk moment geschonden kunnen worden. En als dat gebeurt, worden ze nog steeds geconfronteerd met een stortvloed aan commentaar waarin slachtoffers worden beschuldigd en misogyne rechtvaardigingen en propaganda van de mainstream media – waarvan sommige nog steeds schaamteloos en weerzinwekkend verwijzen naar de afschuwelijke misdaad in Kolkata als een ‘vermeende’ verkrachting, zelfs nadat een autopsie er geen twijfel over liet bestaan dat er een groepsverkrachting heeft plaatsgevonden.
Of het nu in het openbaar is of achter gesloten deuren, gewelddadige en gewelddadige mannen lopen vrij rond terwijl vrouwen gestraft worden met opsluiting, controle en schaamte voor de misdaad van alleen maar bestaan. Aan de Banaras Hindu Universiteit bijvoorbeeld, besloten de autoriteiten na een prominent geval van seksueel geweld om niet de veiligheid voor vrouwelijke studenten te vergroten, maar om hen integendeel op te sluiten in piepkleine accommodatie terwijl de mannen die de aanranding hadden gepleegd vrij konden rondlopen. Wat voor boodschap geeft dit aan mannen die misbruik plegen? Dat elke vrouw die je te pakken kan krijgen voor het oprapen ligt? Dat de lichamen van vrouwen trofeeën zijn waar je op kunt jagen als exotisch wild?
Zoals we allemaal weten, zijn verkrachting en aanranding niet alleen de daden van verdorven individuen, maar een symptoom van de patriarchale verkrachtingscultuur die in alle delen van de samenleving is doorgedrongen. West-Bengalen zelf is lange tijd beschouwd als een seculiere veilige plaats voor vrouwen in India, een mythe die consequent de werkelijkheid heeft gelogenstraft, zelfs tot op de dag van vandaag. Van Sandeshkhali en de Presidency University tot de gesloten deuren van mensen thuis, zijn gevallen van geweld tegen en seksueel misbruik van vrouwen schering en inslag. Sterker nog, wanneer deze gevallen vrouwen van de meest onderdrukte kasten betreffen, halen ze vaak niet eens het nieuws. De erbarmelijke staat van dienst van de BJP en de TMC op het gebied van doofpotaffaires en het beschermen van seksueel misbruikers toont aan dat ze alleen doen alsof ze zich zorgen maken over misbruik als het door de tegenpartij wordt gepleegd.
De beschermingscultuur geeft gevaarlijke mannen niet alleen de mogelijkheid om vrouwen te verkrachten, het stelt hen ook in staat om aan gerechtigheid te ontsnappen, vrije doorgang in heel het land te genieten, de gevangenis te ontlopen, bezwarend bewijsmateriaal te zien verdwijnen en desnoods worden gewapende knokploegen ingezet. We moeten de verkrachtingscultuur aanpakken, niet door vrouwen op te sluiten in steeds strakkere gevangenissen van stof en beton, maar door verantwoording af te leggen, elkaar ter verantwoording te roepen en de volgende generatie jongens te leren dat het lichaam van een vrouw alleen van haar is. We moeten ook het feit onder ogen zien dat patriarchaat en seksueel geweld instrumenten zijn om de sociale orde van het kapitalisme in stand te houden. Het patriarchaat kan alleen worden afgeschaft in de context van de afschaffing van de klassenmaatschappij, een taak die alleen de arbeidersklasse kan volbrengen.
ROSA India is solidair met de familie van het slachtoffer in hun strijd voor gerechtigheid. We steunen de eisen van vrouwen en gezondheidswerkers voor meer veiligheid in ziekenhuizen, voldoende beveiligde oproepkamers in ziekenhuizen, de installatie van beveiligingscamera’s en, meer in het algemeen, beter personeel en betere arbeidsomstandigheden. Hier kan en mag het echter niet bij blijven. Bestuurders en professoren die betrokken zijn bij seksueel misbruik of het in de doofpot stoppen van seksueel misbruik moeten uitgesloten worden van toekomstige aanwervingen bij openbare of particuliere instellingen.
De beweging moet de verdeeldheid die binnen zichzelf al is ontstaan verwerpen. Zo was er een mars in Mumbai die Dalit-vrouwen verbood om mee te doen. Het is algemeen bekend dat vrouwen van de meest onderdrukte lagen veel vaker seksueel misbruikt worden en dat seksueel misbruik een middel is om onderdrukte kasten te controleren. Een serieuze beweging moet ook kastenonderdrukking en communalisme binnen de eigen gelederen aanpakken. Dit geldt ook voor de werkende klasse. Een betere toekomst kan alleen worden bereikt door een georganiseerde en volgehouden campagne die seksueel geweld en vrouwenmoorden op alle niveaus van de samenleving bestrijdt, inclusief huiselijk geweld, kastemisbruik en geweld binnen de gemeenschap. Artsen, patiënten, studenten en leraren en de hele werkende klasse moeten de handen ineenslaan. We doen een dringend beroep op vakbonden om zich in te zetten door hun stem te laten horen en solidariteitsstakingen te organiseren totdat aan de eisen is voldaan, en op studenten om walkouts te organiseren en, indien nodig, de campussen te bezetten totdat aan de eisen voor de veiligheid van vrouwelijke studenten is voldaan.
Het is nu tijd om te vechten voor verandering. We kunnen niet accepteren dat de wurggreep om onze nek slechts langzaam losser wordt. Wachten is onze eigen dood accepteren. We kunnen, we moeten en we zullen vechten voor onze rechten op veiligheid en gelijkheid.
Het kapitalistisch systeem met zijn inherente ongelijkheden, dat door alle grote partijen in India wordt verdedigd, is niet alleen niet in staat om de onderliggende oorzaken van gendergerelateerd geweld aan te pakken, het versterkt deze actief. Dit is een systeem dat de lichamen van vrouwen commercialiseert, hun arbeid meedogenloos uitbuit, veiligheid aanpast aan iemands middelen en de rijken, machtigen en ‘welgestelden’ in staat stelt verantwoording te ontlopen. Het is een systeem dat van wortel tot tak ontmanteld moet worden als we een wereld willen creëren waarin alle vrouwen vrij van angst kunnen leven.
Om echt een einde te maken aan de verkrachtingscultuur moeten we niet alleen vechten tegen individuele daders, maar tegen de hele sociale orde die hun daden mogelijk maakt en goedpraat. Dit betekent dat we een beweging moeten opbouwen die niet alleen tegen verkrachting en seksueel geweld is, maar voor een complete transformatie van de samenleving – een beweging die antikapitalistisch, tegen het patriarchaat en tegen kastenonderdrukking is. De strijd voor gerechtigheid voor Moumita en voor alle slachtoffers van seksueel geweld is onlosmakelijk verbonden met de strijd voor een socialistische toekomst – waarvoor ROSA zich actief inzet, in India en in vele andere delen van de wereld.
