Aan de UGent namen personeelsleden deel aan de bezetting van het UFO-gebouw. Ze werden actief ondersteund door hun vakbondsafgevaardigden. Dit versterkte het protest. We spraken hierover met Tim Joosen, vakbondsafgevaardigde van ACOD UGent.
De repressie van het universiteitsbestuur tegen de bezetters doet denken aan hoe bazen stakingen proberen te breken. Klopt die vergelijking?
“De gelijkenissen zijn effectief heel groot. De universiteit trok naar de rechtbank met een eenzijdig verzoekschrift, waarbij het als eisende partij kan zeggen wat het wil zonder dat er tegenspraak is. De afgelopen jaren werden meermaals eenzijdige verzoekschriften gebruikt om stakingen te breken. De bazen doen dit omdat andere procedures moeilijker zijn. De universiteit deed beroep op een advocatenkantoor met een expertise in het breken van sociale conflicten.”
“In eerste aanleg werd het eenzijdig verzoekschrift afgewezen. De rechter verwierp terecht het argument dat de bezetting moest opgebroken worden omdat het een ‘disruptief’ karakter had. Bij een sociale actie kan immers altijd enige verstoring verwacht worden. Tijdens de bezetting waren er trouwens twee vergaderingen van de raad van bestuur in hetzelfde gebouw. Tal van lesactiviteiten gingen gewoon door en ook de personeelsleden die in het gebouw werken, konden hun activiteiten gewoon doorzetten.”
“In hoger beroep bouwde het bestuur een dossier op met incorrecte feiten. Zo beweerde het dat een aantal stopcontacten kapot waren gemaakt, terwijl kan aangetoond worden dat dit al jaren het geval is. Er werd beweerd dat de bezetters de nooduitgangen beschadigd hadden, terwijl er in verslagen van het CPBW (Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk) al maanden geleden melding werd gemaakt van dit probleem. En dan waren er nog motiveringen die racistisch zijn. Zo meende het bestuur dat de leiding van de bezetting niet langer in handen was van studenten, maar van ‘mannen met baarden’ die ’s avonds orders kwamen uitdelen… Wie de bezetting ook maar een beetje volgde, weet dat beslissingen op algemene vergaderingen werden genomen.”
“Nog buiten het feit dat we inhoudelijk achter de eisen van de bezetters staan, is de verdediging van het recht om actie te voeren heel belangrijk voor de vakbonden.”
ACOD UGent was er snel bij om het protest te steunen. Hoe kwam dit?
“Enkele weken na het geweld door Hamas op 7 oktober, dat we uiteraard afkeuren, was er al protest tegen het Israëlische offensief in Gaza. Het ging om acties van zowel studenten als personeel. Op een departement als Conflict and Development Studies is er bijvoorbeeld heel veel achtergrondkennis. Er waren wekelijkse acties met teach-ins. Vanaf het begin steunden we dit met de vakbond, we staan immers achter de eis om de samenwerking met Israëlische instellingen te verbreken.”
“De acties groeiden en kregen bredere steun. Begin mei werd een stap verder gegaan met de permanente bezetting van het UFO-gebouw. Ook dat werd meteen gesteund door een groot deel van het personeel. Het ging verder dan steunen, er was actieve betrokkenheid met tientallen personeelsleden die aan de bezetting deelnamen. “Enkelen van hen werden door deze ervaring overigens lid van onze vakbond.”
“Het bestuur deed er alles aan om de beweging te criminaliseren. Een kleine groep actievoerders bekladde het rectoraat met verf en er was een incident. Wij pleiten steeds voor collectieve en massale acties, niet voor individuele acties. Maar het valt op hoe het bestuur dit incident extreem heeft uitvergroot om te polariseren. Dat kan tot op zekere hoogte werken, maar veel personeelsleden merkten de afgelopen jaren dat het bestuur zich steeds zeer hard opstelt en nooit bereid was tot overleg bij acties tegen besparingen of hervormingsplannen. Ze herkenden deze methode. Het belangrijkste is echter dat de actievoerders weergeven wat leeft onder de studenten én het personeel.”
“Het bestuur speelt het hard met persoonlijke aanvallen op militanten. Dat geeft zelfvertrouwen aan anderen, zo beschuldigde Maarten Boudry de actievoerders van antisemitisme en een professor die de acties steunt werd zelfs sympathie voor de uitroeiing van de joodse bevolking verweten. Dat is van de pot gerukt, maar het toont hoe hard het gespeeld wordt. Er was een campagne om de beweging op alle mogelijke manieren tegen te gaan.”
Er was repressie en criminalisering, maar de universiteit deed ook belangrijke toegevingen. Denk je dat de steun van het personeel daar een rol in speelde?
“Er was zeker een impact. Het gaat natuurlijk om een combinatie van factoren. De publieke opinie was nooit zo duidelijk uitgesproken tegen de genocide in Gaza. Mocht het management niet aangevoeld hebben dat er brede steun was voor de eis van een academische boycot, dan had het geen toegevingen gedaan.”
“Vanuit de bezetting waren er bewuste stappen om het personeel te betrekken. Er waren regelmatig activiteiten waarop personeel werd uitgenodigd en er werd ook actief naar het personeel toegestapt. Voor de actievoerders was dat belangrijk: ze stonden niet alleen, maar werden gesteund. Het ging niet alleen om personeel van de universiteit, ook syndicale delegaties van andere bedrijven kwamen hun solidariteit betuigen. Op sommige dagen kwamen er meerdere delegaties op bezoek. Dit versterkte het gevoel dat het protest gedragen wordt, het maakte de solidariteit concreet. Deze solidariteit speelde ongetwijfeld een rol in de weigerachtige opstelling van het stadsbestuur om de politie in te zetten bij de ontruiming.”
“Het verbreden van de steun naar het personeel en naar werkenden van buiten de UGent speelde een cruciale rol in het opvoeren van de druk waarmee toegevingen zijn afgedwongen. Samen staan we sterk!”
