De wereldwijde crisis bracht zowat overal ter wereld een heropleving van klassenstrijd teweeg. Alleen de strijd sinds het begin van dit jaar opsommen, zou lang duren. Zowel onder jongeren als de werkende bevolking wordt teruggegrepen naar het wapen van de collectieve strijd met massamobilisaties en algemene stakingen om terug te vechten tegen besparingsplannen die hun gelijke in het recente verleden niet kennen.
Artikel door Els Deschoemacker uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’
België ontsnapte tot nu toe aan deze trend door een combinatie van factoren die elkaar versterken. Het feit dat de Belgische economie mee heeft kunnen profiteren van het relatief snelle herstel van de Duitse economie, dat zich tijdelijk uit de crisis heeft weten te exporteren, speelde zeker een rol. Het zorgde voor de nodige ademruimte, zowel economisch als politiek. De recente wereldwijde economische vertraging dreigt hier echter op korte termijn een einde aan te maken. De groei van een aantal van de sterkste Europese economieën als de Duitse, Franse en Nederlandse viel al stil. Niet alleen de Belgische economie zal hier direct onder lijden. Het dreigt de hele Eurocrisis te verdiepen.
Het verschafte wel tijdelijk ademruimte aan de Belgische politieke klasse om te proberen om orde op zaken te stellen in het eigen Belgische politieke huis, vooraleer over te gaan tot besparingen. Dit bleek overigens een factor die de economische groei versterkte. De Belgische politieke impasse maakte het voor de Belgische elite onmogelijk om de bevolking een even desastreus besparingsbeleid op te leggen als in de rest van Europa. Zelfs de Financiel Times kopte: “Belgische groei bevorderd door politieke impasse”. Een meer frontale aanval op de levensstandaard van de werkende bevolking bleef dus uit, wat een stimulerend effect had op de economie en de overheidsinkomsten, maar ook op de sociale vrede.
Een bijkomend element voor het beperken van sociale onrust, ondanks het toenemende ongenoegen aan de basis tegen zowel de systematische onderfinanciering van diensten als onderwijs, openbaar vervoer, zorgsector, … als tegen de beperking van de lonen, was dat de vakbondsleiding systematisch de Europese crisissituatie gebruikte om wie op straat wilde komen schrik aan te jagen. Het idee “We hebben het hier toch niet zo slecht” of “Laat ons een beetje toegeven, om erger te voorkomen”, werd gebruikt om iedereen thuis te houden.
Het nationalistische opbod tenslotte hielp niet echt om politieke actie en debat te stimuleren. Het strooide systematisch zand in de ogen en het leidde het debat af, weg van de conclusie dat we ons ook hier zullen moeten organiseren tegen wat de politici voor ons in petto hebben. Niet de Waalse en Brusselse gezinnen zijn een bedreiging voor de welvaart van de Vlamingen. Ook omgekeerd zijn het niet de Vlaamse werknemers die de plannen opmaken om de hele werkende bevolking de crisis te doen betalen. De politieke partijen van beide zijden van de taalgrens zijn een akkoord aan het maken om ons de crisis te doen slikken.
Dat zal onvermijdelijk leiden tot strijd, maar zolang de werkende bevolking niet bouwt aan een eigen politiek strijdinstrument om elke jongere en werkende te verdedigen tegen sociale afbraak, zal het nationalistische of gelijk welk verdelend vergif een complicatie voor strijd blijven. Slechts een programma en een partij die de hele werkende Belgische bevolking – Nederlands-, Frans- of Duitstalig, migrant of ‘Belgisch’, man of vrouw, homo of hetero – één kan maken tegen gelijk welke besparing op hun kap, biedt ons kans op succes!
