Het ‘oorlogskabinet’ besloot unaniem om te beginnen met de eerste fase van de catastrofale invasie van Rafah door het rechtse Israëlische regime. Momenteel bevindt de meerderheid van de Palestijnse bevolking die overleeft in het inferno van de Gazastrook zich in Rafah.
Dossier door Shahar Ben Horin en Yasha Marmer (Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Palestina-Israël)
In de nacht van maandag op dinsdag hebben Israëlische militairen een inval gedaan aan de Palestijnse kant van de grensovergang van Rafah. De dag ervoor beschoot en bombardeerde het bezettingsleger huizen in het oosten van Rafah, waarbij 22 Palestijnen omkwamen, onder wie 8 kinderen en baby’s. Het doden van de families paste in de boodschap die het leger de volgende ochtend overbracht aan de bewoners van de wijken in Oost Rafah als onderdeel van een proces om 100.000 inwoners te verdrijven: wie niet vlucht, neemt zijn leven in eigen handen.
Heel veel Palestijnse families, waaronder velen die ontheemd waren en hun toevlucht zochten in Rafah, zijn nu opnieuw ontheemd en trekken naar de verwoeste stad Khan Younis en het Al Mawasi gebied dat grenst aan de kust. In beide gebieden is er geen basisinfrastructuur om de massa’s vluchtelingen op te vangen, zelfs geen stromend water. De vluchtende families vrezen dat ze in deze gebieden niet eens minimale ruimte voor een tent zullen vinden. Toch noemt het rechtse Israëlische regime al-Mawasi een “humanitaire zone.” Dat is regelrechte Orwelliaanse terminologie. Dit is een gebied van extreme humanitaire rampspoed, waar bovendien de sluiting van de grensovergang Rafah naast de sluiting van de grensovergang Karem Abu Salem/Kerem Shalom de verstikkende belegering en hongersnood in alle gebieden van de Gazastrook opnieuw verergert.
De nachtelijke militaire invasie kwam na een reeks tegenstrijdige berichten als een achtbaan van steeds veranderende verwachtingen over de mogelijkheid van een staakt-het-vuren en de uitwisseling van gijzelaars en gevangenen. De huidige onderhandelingsronde tussen de Israëlische regering en Hamas stond maandag op instorten, maar toen kondigde de leiding van Hamas aan dat ze de voorwaarden van het “Egyptische aanbod” voor het akkoord aanvaardde. Het ‘Forum van Gegijzelden en Vermiste Families’, een comité opgericht door de families van de ontvoerden, zei in een reactie: “We verwelkomen de aankondiging van Hamas om het staakt-het-vuren te bevorderen, dat de terugkeer bevordert van de 132 ontvoerden die al zeven maanden door Hamas gevangen worden gehouden.” Het comité riep de rechtse Israëlische regering op om “met daden haar betrokkenheid bij haar burgers te bewijzen – het kabinet moet de toestemming van Hamas aanvaarden en omzetten in een akkoord voor de terugkeer van iedereen.” Diezelfde avond benadrukte het kabinet van premier Netanyahu echter, in weerwil van de druk voor een staakt-het-vuren op zowel internationaal en regionaal niveau als vanuit de Israëlische samenleving, dat het oorlogskabinet unaniem had besloten dat “het voorstel van Hamas zeer ver afstaat van de noodzakelijke eisen van Israël.” Naast de beslissing om de Rafah-invasie te beginnen, besloot het kabinet ook om een Israëlische delegatie naar Caïro te sturen, zij het op een tussenliggend niveau en blijkbaar zonder een echt mandaat om vooruitgang te boeken in de onderhandelingen. Van zijn kant maakte de leiding van Hamas duidelijk dat ze de overname van de grensovergang bij Rafah door de bezettingstroepen beschouwde als een stap die bedoeld was om de onderhandelingen te torpederen.
Onder de leden van het kleine oorlogskabinet – waartoe ook Galant en Gantz behoren, naast de ‘waarnemers’ Eisenkot, Der`i en Dermer – was Netanyahu het meest provocerende element en het meest gekant tegen het ondertekenen van een akkoord in dit stadium. Andere elementen in het Israëlische regime werden aangezet tot tactische flexibiliteit, inclusief de mogelijkheid om een invasie te vermijden. Netanyahu wedijvert, grotendeels om zijn politiek overleven veilig te stellen, met de leiders van de extreemrechtse partijen die waarschuwen dat ze zijn coalitie zullen laten vallen en die oproepen tot een “onmiddellijk bevel om Rafah te bezetten” (Ben-Gvir), evenals: “Rafah, Deir al-Balah, Nuseirat – totale vernietiging. Wis de herinnering aan `Amalek onder de hemel uit” (Smotrich).
De belangrijkste reden voor het torpederen van de onderhandelingen tot nu toe is dat het oorlogskabinet – in naam van een de regering die de Gazastrook bezet en vernietigt – gekant blijft tegen een akkoord voor een staakt-het-vuren die een einde maakt aan het bloedige militaire offensief en een volledige terugtrekking van de bezettingstroepen op korte termijn zou inhouden.
Hoe vaster het kabinet in zijn positie zit, hoe heviger de confrontatie wordt tussen het kabinet en sommige families van de ontvoerden. Op dinsdag zei Einav Tsengawkar, moeder van de ontvoerde Matan Tsengawker, in een verklaring aan de media vanuit het protestcentrum van de families in Tel Aviv voor de militaire basis van het Israëlische Ministerie van Veiligheid, het volgende: “We hoorden van bronnen die betrokken waren bij de onderhandelingen dat wat een akkoord echt in de weg staat, wat ons scheidt van onze geliefden, een Israëlische toezegging was en blijft om de oorlog te beëindigen. We zeggen hier duidelijk tegen Netanyahu en de Israëlische regering – als de enige manier om de gijzelaars terug te krijgen een Israëlische toezegging is om de oorlog te beëindigen – beëindig de oorlog, breng ze terug en red levens.”
Op militair niveau wordt het volledige invasieplan voor Rafah gezien als een strategische zet om het “laatste bolwerk” van de gewapende vleugel van Hamas, de Izz ad-Din al-Qassam Brigades, met wellicht vier bataljons van ongeveer 3000 strijders, te verslaan, de reorganisatie van de militaire vleugel te vertragen en de Israëlische controle over de grensovergang bij Rafah en de ‘Philadelphi-route’ langs de grens met Egypte te vergroten. Op politiek niveau is de zet bedoeld om te laten zien wie de touwtjes in handen heeft. Symbolisch gezien dient het om een vals beeld op te bouwen van een ‘overwinning’ van de bezettingsmacht en van Netanyahu en zijn regering in het bijzonder.
Desondanks staat de rechtse Israëlische regering onder zware druk om het volledige plan voor de invasie van Rafah niet uit te voeren. Stafchef Halevi heeft al verschillende keren plannen goedgekeurd om de bevolking te verplaatsen en met de bezettingstroepen binnen te vallen, maar het Israëlische oorlogskabinet heeft tot nu toe afgezien van een beslissing over de volledige uitvoering van het invasieplan. Dit gebeurt onder invloed van de druk van het Israëlische publiek over de kwestie van de ontvoerden en de internationale druk van regeringen van bondgenoten die geen verdere destabilisatie willen.
Nadat de dramatische uitwisseling van klappen tussen het Israëlische regime en zijn Iraanse tegenhanger het gevaar van een regionale escalatie illustreerde, en na berichten over een gerichte Israëlische aanval op Iraans grondgebied op 19 april, die door beide partijen formeel ontkend werden om “de gebeurtenissen af te sluiten”, keerde de aandacht onmiddellijk terug naar de wreedheden in Gaza. De volgende dag werden gruwelijke berichten gepubliceerd over de ontdekking van massagraven op het terrein van het Nasser ziekenhuis in Khan Younis, waarin meer dan 300 lichamen werden gevonden, waaronder die van vrouwen en kinderen. Sommige lichamen werden vastgebonden gevonden, met tekenen van marteling en zonder kleding, en sommige slachtoffers zijn mogelijk ter plekke geëxecuteerd. Na het historische bloedbad in Khan Younis door de Israëlische bezettingstroepen tijdens de oorlog van 1956, werd er een massagraf ontdekt in de stad waar de lichamen werden begraven van ongeveer 40 geboeide Palestijnen die van achteren in het hoofd werden geschoten – een gebeurtenis die nu verbleekt in vergelijking met de omvang van de catastrofe in Khan Younis en de Gazastrook in het algemeen.
Het nieuws uit het ziekenhuis vertraagde de hernieuwde escalatie van Israëlische bombardementen in Rafah geen moment. Volgens voorzichtige officiële cijfers zijn er tot nu toe meer dan 35.000 mensen omgekomen tijdens het genocidale offensief van het Israëlische kapitalisme op de Gazastrook, waaronder 14.500 baby’s, kinderen en jongeren en 9.500 vrouwen. Ongeveer 75% van de 77.000 gewonden zijn vrouwen. Meer dan 8.000 mensen worden vermist of zitten vast onder het puin. De meest basale infrastructuur is vernietigd en het bewuste gebruik van uithongering als wapen heeft een ernstige hongersnood veroorzaakt in het noorden van Gaza. Na een beperkte en cynische uitbreiding van de bevoorrading, dreigt de sluiting van de grensovergangen in het zuiden van Gaza soortgelijke crises in andere gebieden te veroorzaken.
Van protest tot stakingen
Op mondiaal niveau gaf de golf van betogingen, campusbezettingen en protestkampementen door studenten een nieuwe impuls aan de internationale beweging om het bloedbad te stoppen. In de Israëlische samenleving legde het feit dat veel gijzelaars van 7 oktober ook omkwamen in de campagne van massamoorden, uithongering en vernietiging door het regime, de leugen bloot dat ‘militaire druk’ in het belang van de ontvoerden zelf zou zijn. Het deel van de families van de ontvoerden dat kritischer tegenover de Israëlische regering stond, begint zich onafhankelijk van het officiële ‘Forum van Gegijzelden en Vermiste Families’ te organiseren en de strijd te verhevigen. Ze gingen zelfs zover dat ze de Histadrut opriepen om een algemene staking in de Israëlische economie te leiden om het rechtse regime te dwingen in te stemmen met een akkoord voor de uitwisseling van ontvoerden en gevangenen.
Tegelijkertijd riepen vertegenwoordigers van de Palestijnse vakbonden in Gaza, die tot nu toe het helse landschap hebben overleefd, op tot protest- en stakingsinitiatieven van vakbonden in de regio en over de hele wereld, in het bijzonder rond 1 mei, de Internationale Dag van de Arbeider, en 15 mei, de Nakba-dag. Deze laatste dag herdenkt de massale etnische zuivering door de Israëlische strijdkrachten tijdens de oorlog van 1948, waaronder de vernietiging van honderden gemeenschappen, de ontheemding van het grootste deel van de Palestijnse bevolking binnen de Groene Lijn, evenals de voortzetting van onteigeningsprocessen, waardoor de herinnering uit de publieke sfeer wordt gewist en de wederopbouw van gemeenschappen wordt ontkend. Het Hoge Opvolgingscomité van het Arabische Publiek in Israël markeerde 15 mei ook als een mogelijke dag van protest. Ondertussen werd op 21 april een proteststaking georganiseerd op de Westelijke Jordaanoever, waarbij de lerarenvakbond betrokken was, na een inval van de bezettingstroepen in het vluchtelingenkamp Nur Shams in Tulkarm.
Van Washington tot Riyad vreest de heersende klasse verstrikt te raken in een regionale militaire escalatie en het voortdurend aanwakkeren van massale woede en radicalisering door nog meer gruwelijke beelden uit Gaza. De regering Biden is misschien bereid om een ‘beperkte’ invasie van Rafah te accepteren, maar heeft duidelijk gemaakt dat ze tegen een grootschalige invasie is en zelfs een specifieke wapenlevering aan Israël tegenhoudt als een beperkt drukkingsmiddel. Tegelijkertijd oefent het druk uit op het Qatarese regime – dat op verzoek van Washington sinds 2012 onderdak biedt aan de verbannen leiders van Hamas – om vertegenwoordigers van Hamas uit te wijzen als ze niet akkoord gaan met een “gefaseerd” akkoord die het offensief niet officieel beëindigt.
Het Egyptische regime van Sisi heeft gedreigd het vredesverdrag met Israël te bevriezen in een scenario van een volledige invasie in Rafah. De bloedige crisis in Gaza versterkt het Egyptische publieke verzet tegen de strategische alliantie tussen Sisi’s dictatuur en de Israëlische dictatuur die over de Palestijnen is opgelegd. De Houthi-blokkade van de Rode Zee doet de handelsinkomsten dalen. Een ‘volledige’ invasie van Rafah zou verdere instabiliteit creëren, inclusief een mogelijke golf van Palestijnse vluchtelingen naar de Sinaï. Tegen deze achtergrond nam het Egyptische regime het voortouw in de bemiddeling van de laatste onderhandelingsronde van zijn Qatarese tegenhanger. Tegelijkertijd is er, onder toezicht van het Amerikaanse en Franse imperialisme, een versnelling van de onderhandelingen over een mogelijk akkoord – afhankelijk van een staakt-het-vuren scenario in Gaza – om de intensieve uitputtingsslag aan de Israëlisch-Libanese grens te stoppen en de omstreden grenspunten te regelen.
Strategische impasse
Netanyahu heeft lange tijd met zijn typische arrogantie verklaard dat een Israëlische invasie van Rafah zal worden uitgevoerd, zelfs zonder de steun van Washington. Maar die arrogantie gaat gepaard met een grote zwakte. De moorddadige Israëlische regering heeft te maken met verdeeldheid aan de top in het licht van een strategische impasse, met publieke woede op lokaal niveau en met toenemende druk op internationaal niveau. Die druk is vooral het resultaat van de massale woede en de protestbeweging over de hele wereld. In deze context is het Israëlische oorlogskabinet ook bezorgd over de mogelijkheid van arrestatiebevelen van het Internationaal Strafhof (ICC) voor Netanyahu, Galant en stafchef Halevi voor oorlogsmisdaden en betrokkenheid bij genocide in Gaza, vergelijkbaar met het bevel tegen Poetin. Ze vroegen het Amerikaanse imperialisme om tussenbeide te komen om dit van tafel te vegen en dreigden de Palestijnse Autoriteit omver te werpen als de bevelen worden uitgevaardigd.
Over het algemeen wordt het Israëlische kapitalisme duidelijk gesteund door Washington. De regeringen van het Westen en de Arabische regimes waarmee ze een alliantie hebben, lieten zeker bij de vergelding van Iran zien dat voor hen het Israëlische kapitalisme momenteel in wezen een factor is voor de bescherming van hun geostrategische belangen in de regio. Door de zware publieke druk van de solidariteit met de Palestijnse massa’s in Gaza wordt enkel lippendienst bewezen aan het lot van de Palestijnen. De blijvende steun aan het Israëlische regime wordt versterkt door de rivaliteit tussen het kamp van het Amerikaanse imperialisme en het kamp van het Russische en Chinese imperialisme. Zo keurde de regering Biden het hulppakket goed om de oorlogsmachines van de heersende klassen in Israël, Oekraïne en Taiwan te versterken en sprak ze zich ook uit tegen de studentenprotesten. De hele maand april heeft ze intensief gewerkt, in de aanloop naar de speciale bijeenkomst van het World Economic Forum in Riyad (28-29 april), aan het formuleren van een ontwerp voor een regionale overeenkomst die normalisatie tussen Saoedi-Arabië en Israël en een “defensiepact” tussen de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië zou omvatten. Dit zou gepaard moeten gaan met een vage instemming van de Israëlische regering met stappen in de richting van een ogenschijnlijk formele erkenning van een Palestijnse staat op papier – dat is nog beperkter dan wat in het Saoedische vredesinitiatief van 2002 stond. Blinken heeft de Israëlische regering naar verluidt een ultimatum gesteld om het voorstel in mei te accepteren. Nadien zou de VS desnoods zonder Israëlische betrokkenheid vooruitgang in een regionale deal proberen te bereiken.
De regering Biden liet zien hoe vijandig het Amerikaanse imperialisme staat tegenover het idee van een recht op nationale zelfbeschikking voor de Palestijnen, zelfs op symbolisch niveau. Ze deed dit met het veto tegen een resolutie van de VN-Veiligheidsraad (18 april) waarin de Palestijnse Autoriteit, formeel als de staat Palestina, werd toegelaten tot een volwaardig lidmaatschap van de VN. Deze stap vond plaats terwijl de stroom van Amerikaanse wapens naar de massaslachting van Palestijnen doorging en de economische wurging door het droogleggen van de UNRWA doorging.
Desondanks erodeert het niveau van vertrouwen en coördinatie tussen het Witte Huis en de regering van Netanyahu. Er zijn meer dan twee maanden verstreken sinds de Amerikaanse regering zich niet langer verzette tegen oproepen voor een staakt-het-vuren in Gaza en het Rafah invasieplan tot een “rode lijn” verklaarde. Biden zelf schatte in februari in dat een akkoord een kwestie van dagen was. Meer dan een maand geleden werd voor het eerst geen veto van de VS tegen een resolutie van de VN-Veiligheidsraad waarin een onmiddellijk staakt-het-vuren werd geëist.
Na een fase waarin de omvang van de bezettingstroepen in de Gazastrook werd afgebouwd, is het rechtse Israëlische regime in de huidige onderhandelingsronde onder druk gezet om flexibel om te gaan met dubbelzinnige formules in het kader van het “Egyptische voorstel”, en om de bevoorrading van de uitgehongerde en gebombardeerde bevolking in Gaza enigszins uit te breiden, vooral na de moord op de medewerkers van de World Central Kitchen (1 april). Het Israëlische regime probeert echter vanaf het begin de controle over de Gazastrook te versterken door middel van het genocide-offensief en heeft geen duidelijke “exit-strategie” omtrent controlemechanismen over de ruïnes en de bevolking. Het heeft Hamas voorlopig militair verzwakt, maar is nog lang niet in staat om Hamas uit te schakelen als een georganiseerde en gewapende politieke macht. Noch heeft het een georganiseerde lokale macht binnen handbereik om vrijwillig te dienen als een “alternatief bestuur” in coördinatie met de Israëlische bezetting. Zelfs als de Palestijnse Autoriteit geïnteresseerd zou zijn geweest, handhaaft ze zichzelf nauwelijks in de enclaves op de Westelijke Jordaanoever en is ze al lang ontmaskerd als onderaannemer van de Israëlische bezetting.
Verschillende kringen van de Israëlische heersende klasse spelen met plannen over wat er morgen in Gaza moet gebeuren. Terwijl extreemrechts in Israël de permanente directe bezetting wil herstellen, met etnische zuivering en nog kolossalere uitroeiing, om het koloniale nederzettingenproject ter plaatse te vernieuwen, ziet de hoofdstroom van de Israëlische heersende klasse dit als een recept voor strategische verstrengeling. Een deel van de Israëlische heersende klasse speelt met het idee van massale verdrijving naar de Sinaï, maar zelfs dat wordt gedwarsboomd door de oppositie van de Egyptische en andere regimes in de regio die bang zijn voor de gevolgen van massale destabilisatie. Het hervatten van de koloniale nederzettingen in Gaza, nadat deze twee decennia geleden werd beëindigd omdat het niet lukte om de demografische balans te veranderen, zou de totale kosten van een onstabiel bezettingsregime alleen maar verergeren. Pogingen om de massa van de Palestijnse bevolking in Gaza volledig te elimineren, via massale uitzetting, en zeker via een maximaal uitroeiingsprogramma, zou een veel diepgaander veelzijdige wereldwijde en regionale reactie uitlokken met massale radicalisering en protestbeweging, inclusief onder de Palestijnse gemeenschappen, evenals onder delen van de Israëlische Joodse werkende klasse en jeugd. In plaats daarvan spelen ze met het idee om op de middellange termijn directe bezettingstroepen in delen van de Gazastrook te houden, te streven naar het cultiveren van een lokale collaboratiekracht, en misschien de Palestijnse Autoriteit weer onder verhoogde Israëlische controle te plaatsen, mogelijk met de hulp van een politiemacht namens de Arabische regimes – en zelfs dan is het voor alle strategen van het Israëlische regime duidelijk dat de bezetting en voortdurende onderdrukking van de Palestijnen verzet in verschillende vormen zal uitlokken, en dat verschillende groepen en organisaties zich hiertegen zullen organiseren, inclusief met gewapende middelen.
Verdieping van de belegering
De strategie van het bezettingsregime voor na dit offensief bestaat uit het verscherpen van de brute militaire blokkade tegen de belegerde bevolking, onder het excuus dat Palestijnse milities hierdoor niet in staat zouden zijn om zichzelf te bewapenen. De bezettingsmacht wil zichzelf het recht voorbehouden om zich te bewapenen met de wapens die ze gebruikt om de gruwelijke grootschalige aanvallen op de Palestijnse bevolking uit te voeren, en dit gebeurt onder het mom van veiligheidsdemagogie, gebaseerd op cynische uitbuiting van het bloedbad van 7 oktober en de algemene willekeurige aanvallen van Hamas op gewone Israëlische burgers. Het overgrote deel van de wapens is echter in handen van de bezettingsmacht en het overgrote deel van de slachtoffers maakt deel uit van de bezette bevolking, die een fundamenteel recht heeft om zichzelf te verdedigen en aanvallen tegen haar te bestrijden en om bevrijd te worden van de barbaarse onderdrukking die haar is opgelegd.
Na bijna twee decennia van nauwe afsluiting van Gaza door het Israëlische regime, met de hulp van zijn Egyptische tegenhanger, betaalde de bevolking van Gaza al een rampzalige prijs. Zonder vooruitzicht op een oplossing voor de gewone inwoners voorbij het hek in de westelijke Negev/Naqab, zijn de valse veiligheidsvoorwendselen die het beleid onderbouwden herhaaldelijk verbrijzeld door militaire escalaties en in extreme proporties in de huidige historische bloedige crisis.
In 2005 werd als onderdeel van het ‘Terugtrekkingsplan’, dat gericht was op het stabiliseren van de Israëlische bezetting, de Overeenkomst inzake verkeer en toegang (AMA) tussen de staat Israël en de Palestijnse Autoriteit en de overeenkomst over de inzet van Egyptische politietroepen langs de grens tussen Gaza en Egypte ondertekend. Ondanks het einde van de directe aanwezigheid van de bezettingstroepen aan de grensovergang bij Rafah, behield de Israëlische regering de beslissende controle over de grensovergang, te beginnen met het verbod op de overdracht van goederen, het toezicht op de passanten (inclusief de voortdurende controle over het Palestijnse bevolkingsregister, dat centraal staat in het vergunningenbeleid) en de officiële bevoegdheid om de grensovergang te sluiten, aangezien het Egyptische regime de grens met Gaza erkent als de grens met de staat Israël. De grensovergang is gesloten sinds Hamas in 2006 de verkiezingen voor de PA-instellingen won, waarna de afsluiting werd verscherpt (hoewel deze in 2008 kortstondig werd doorbroken door strijders van Palestijnse milities). Ondertussen werkten het Israëlische en Egyptische regime aan de vernietiging van smokkeltunnels, een vitale economische slagader in de schaduw van de brutale militaire afsluiting. Het Egyptische regime werd van tijd tot tijd onder druk gezet om de grensovergang te openen en onder druk van de revolutionaire golf van 2011 werd het gedwongen om meer belangrijke concessies te doen. Tijdens de contrarevolutie van het Sisi-regime in het afgelopen decennium namen de coördinatie met het Israëlische regime en de aanvallen op de tunnels echter toe. In overeenstemming met de plannen die door het Israëlische leger onder druk van Washington zijn geformuleerd, wordt nu gesproken over de mogelijkheid van de combinatie van een beperkte Israëlische militaire invasie van de ‘Philadelphi’-route en een nieuwe Israëlisch-Egyptische overeenkomst waarbij meer goederen doorgelaten worden en tegelijk de tunneleconomie wordt verpletterd en de greep van de bezetting op de economische slagaders van de overlevenden in de Gazastrook wordt verdiept. Ook deze poging om de bezetting te stabiliseren is gedoemd te mislukken.
Vulkaan van instabiliteit
De poging van Washington en de Arabische regimes om het Israëlische kapitalisme in te zetten voor de uitbreiding van normalisatie als een stabiliserende exit-strategie stuit op obstakels van het Israëlische regime zelf. De diepe systemische crisis van het kapitalisme en de campagne om de koloniale bezetting te bestendigen die het Israëlische regime tot dit punt hebben geleid, hebben zijn politieke stabiliteit ondermijnd en zijn afhankelijkheid gecreëerd van de beperkte overwegingen van Netanyahu en ultranationalistische krachten. Ook als Trump, als een agent van chaos in het mondiale systeem, niet terugkeert naar het Witte Huis in januari, is er geen uitzicht op een hernieuwd evenwicht op lange termijn voor het bezettingsregime.
De terechte verontwaardiging onder miljoenen Palestijnen en onder mensen in de hele wereld over de wijdverspreide verwoesting van de Gazastrook zal niet worden vervangen door een verlangen om een politieke bruiloft te zien tussen de bezettingsmacht en Bin Salman op het gazon van het Witte Huis. Het imperialistische kamp van de westerse staten, de belangrijkste veroorzaker van het bloedbad in Gaza, zal gedwongen worden om meer lippendienst te bewijzen aan de massale solidariteit met de Palestijnen, met inbegrip van zachte sancties tegen de bezetting en de nederzettingen. Waarschijnlijk zullen meer Europese staten de Palestijnse Autoriteit formeel als staat erkennen, na het besluit van de Zweedse regering tien jaar geleden. Maar symbolische verklaringen zullen het recht van de Palestijnen op bevrijding van onderdrukking en daadwerkelijke onafhankelijkheid van een nationale staat niet verwezenlijken, noch zullen ze de wereldwijde massale woede over de Israëlische bezetting doen afnemen.
Ondanks de politierepressie tegen het protest aan de Universiteit van Columbia in de VS, gaat de beweging door en verspreidt de protestgolf zich van elite-universiteiten in de VS naar campussen over de hele wereld – inclusief onder Palestijnse studenten op de Westelijke Jordaanoever en studenten in Libanon, Egypte, Tunesië, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië, Australië en elders. Vanuit Gaza werden foto’s gepost van kinderen die studenten in de Verenigde Staten bedankten voor hun solidariteit. De golf van protesten maakt Westerse regeringen en Arabische regimes duidelijk dat het effectief binnenvallen van Rafah zowel regionaal als wereldwijd voor schokgolven zal zorgen.
De Israëlische gevestigde media mobiliseerden zich om het studentenprotest in een slecht daglicht te plaatsen. Ze doen dit als onderdeel van de propaganda om steun te mobiliseren voor de militaire acties van de rechtse Israëlische regering en het massaal vermoorden van Palestijnen. De schaamteloze opruiing tegen de protestacties op de campussen probeert deze voor te stellen als bolwerken van antisemitisme die herinneringen zouden oproepen aan Duitsland in de jaren 1930 (!). Deze voorstelling is grotesk, maar tegelijk een indicatie dat de internationale beweging tegen het genocidale offensief in Gaza niet slechts wat ‘achtergrondgeluid’ veroorzaakt. Er is echte bezorgdheid onder delen van de Israëlische heersende klasse. De officiële propaganda van het rechtse regime in Israël probeert niet alleen te verdoezelen dat antisemitische stemmen marginale elementen zijn in de protesten, maar ook dat er in het hart van de protesttenten in de Verenigde Staten nogal wat studenten van Joodse afkomst zitten.
In een andere stap om de werkelijkheid te verhullen, in de geest van het Poetin-regime, maar op een veel zwakkere en meer ondermijnde basis, besloot de regering Netanyahu-Gantz om de activiteiten van het Qatarese kanaal Al-Jazeera in Israël stop te zetten om de ruimte voor journalistiek die niet in de pas van de oorlogspropaganda loopt, verder te onderdrukken.
Het agressief aanwakkeren van nationalistische reacties in de Israëlische samenleving – steunend op veiligheidsdemagogie – zorgt ervoor dat de algemene steun voor het militaire offensief in Gaza onder de Joodse bevolking sterk blijft. De houding ten opzichte van de regering is echter super-tegenstrijdig, met massaal wantrouwen en verontwaardiging. Slechts een minderheid schaart zich achter de lijn van extreemrechts in Israël die tegen een staakt-het-vuren is. 54% van het algemene publiek (transnationale gemeenschappen) verkiest een ‘gijzelaarsakkoord’ boven een Israëlische invasie in Rafah (Maariv-enquête, 3 mei). Het ontslag van het hoofd van de militaire inlichtingendienst, en daarvoor het vertrek van de fractie van Gideon Sa’ar uit de regering, weerspiegelen de uitbreiding van de diepte en de reikwijdte van de Israëlische betogingen die een akkoord eisen en oproepen tegen Netanyahu en de regering. Maar ze illustreren ook de zwakte van de regering en de veel bredere woede van het publiek. 58% van het grote publiek is voorstander van het onmiddellijke aftreden van Netanyahu, wiens partij iets meer dan de helft van het stemmenaandeel van de verkiezingen van ’22 heeft gehaald en het blok Netanyahu schommelt rond de 50 zetels (peiling News 12, 30 april). Naast de woede tegenover Netanyahu en extreemrechts, en tot op zekere hoogte ook tegen het kolonistengeweld op de Westelijke Jordaanoever, is er de woede tegen het politiegeweld en is er de klassenwoede wegens de golf van prijsstijgingen veroorzaakt door de grote voedingsbedrijven.
De punten van optimisme te midden van een reactionaire golf en gruwelijke beelden zijn de aanhoudende strijd over de hele wereld en op lokaal niveau tegen de agenda van het Israëlische regime. In navolging van een wereldwijde trend wordt ook het idee van stakingen opnieuw meer centraal gesteld, met het inzicht dat betogingen op zich niet genoeg zijn, dat het nodig is om de beslissende kracht van de arbeidersklasse te mobiliseren voor de strijd.
In de Israëlische samenleving heeft Histadrut-voorzitter Bar-David duidelijk gemaakt dat hij niet van plan is om een staking te leiden. Een oproep tot het opzetten van stakingen moet uitgebreid worden gepromoot in betogingen en in alle vakbonden en de arbeiderscomités (van delegees), en er moet een volledig einde van het offensief in Gaza worden geëist, niet slechts een tijdelijk staakt-het-vuren. Op deze basis kan ook een link worden gelegd naar de oproep van het Arabische Opvolgingscomité en de Palestijnse vakbonden tot proteststakingen om een einde te maken aan de genocidale aanval.
De studentenkampementen op tientallen campussen in de VS gaven ook een impuls aan actie in de regio. In Tunesië gaven honderden studenten gehoor aan een oproep van de twee belangrijkste studentenvakbonden van het land, UGET en UGTE. Eerder vonden al belangrijke protesten plaats in Jordanië en Egypte. In de gebieden van ’48 worden, ondanks de repressie en vervolging door de politie, meer anti-oorlogsbetogingen en solidariteitsmarsen met de Palestijnen in Gaza georganiseerd. De Nakba-dag moet een verzamelpunt worden in de verdere opbouw van internationale en lokale mobilisatie, inclusief stakingsacties in de geest van de geheel Palestijnse “Waardigheidsstaking” van mei 2021, die Palestijnse gemeenschappen over de hele Groene Lijn en daarbuiten omvatte.
In de Israëlische betogingen voor ‘Een akkoord nu’ en ‘Verkiezingen nu’ zijn de stemmen die categorisch tegen het Gaza-offensief en de bezetting zijn, relatief geïsoleerd. Er is echter steeds meer ruimte voor noodzakelijke interventie van links, vooral door socialistische stemmen uit de werkende klasse die aansluiting vinden bij de woede over de bloedige regering en extreemrechts. Met oproepen tot massastrijd en stakingen kunnen we ingaan tegen de nationalistische ophitsing, het offensief en de bezetting.
Het ontwikkelen van banden met de internationale protestbeweging is absoluut essentieel om een uitweg uit de helse situatie aan te wijzen. Oorlog, crisis en catastrofe lokken over het algemeen pijnlijke maar radicale conclusies uit onder de arbeidersklasse – over de verschrikkingen van het kapitalistische systeem maar ook over onze latente kracht om de loop van de geschiedenis te veranderen. Nu al kijken belangrijke groepen werkenden en jongeren in de hele regio en wereldwijd naar de methoden van massale strijd van de arbeidersklasse als een middel om een slag toe te brengen aan de oorlogsmachine en haar imperialistische helpers. Revolutionaire socialisten moeten proberen deze elementen internationaal te verdiepen en te versterken, door de noodzaak van een onafhankelijke strijd tegen de belegering, de bezetting en de heerschappij van het kapitaal aan de orde te stellen.
Wij roepen op:
- Om de protestacties van studenten, scholieren en werkenden overal uit te breiden om het bloedbad te stoppen. Bevorder discussie- en protestbijeenkomsten en gemeenschapsoverschrijdende betogingen van protest en solidariteit. Steun de oproep van de families van de ontvoerden voor een algemene staking in Israël om een staakt-het-vuren te eisen. Geef gehoor aan de oproepen van het Opvolgingscomité en de Palestijnse vakbonden om protesten en stakingen te organiseren.
- Stop de Rafah invasie, beëindig het bloedbad in Gaza – inclusief het terugtrekken van alle Israëlische strijdkrachten uit Gaza. Ja aan de uitwisseling van gijzelaars en gevangenen. Een einde aan het offensief van militairen en kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, een einde aan het beleid van moordaanslagen, nee tegen een regionale oorlog.
- De bloedige regering Netanyahu-Gantz-Ben Gvir moet weg, als onderdeel van een strijd tegen heel de agenda van deze regio. Er is geen vrede, gelijkheid en persoonlijke veiligheid in de regio mogelijk zonder een strijd tegen nationale onderdrukking, belegering, bezetting, armoede en de heerschappij van het kapitaal. Bevorder de oprichting van partijen voor massale strijd aan beide zijden van de Groene Lijn, om gecoördineerd op te treden.
- Een einde aan het wapen van uithongering tegen de inwoners van de Gazastrook, een einde aan de belegering. Garanderen van de onmiddellijke massale overdracht van voedsel, schoon water en basisgoederen vanaf alle grensovergangen zonder kosten aan elk huishouden in de Gazastrook, als onderdeel van een massale investering in wederopbouw onder democratische controle van de inwoners van de Gazastrook zelf, en op kosten van de kapitalisten in landen die de oorlog hebben gefinancierd. Onteigening van de banken, grote bedrijven en belangrijke infrastructuren in de Israëlische economie in publieke handen, onder democratische controle en beheer van de werkende klasse, voor massale investeringen in compensatie en wederopbouw aan beide kanten van het hek.
- Stop de aanvallen op de democratische vrijheden en de toenemende politieke vervolging onder de dekmantel van het offensief. Verzet tegen de uitvaardiging van noodverordeningen, die met name dreigen te worden gebruikt voor politieke onderdrukking, waaronder het opsluiten van tegenstanders van het offensief. Nee tegen het vertrappen van het recht op protest en de persvrijheid. Verzet tegen nationalistische heksenjachten op werkplekken en campussen, bedoeld om Arabisch-Palestijnen en in het algemeen stemmen tegen het offensief en nationale onderdrukking het zwijgen op te leggen en af te schrikken. Een einde aan de vervolging van Arabisch-taligen in de publieke sfeer, inclusief op sociale netwerken.
- Een einde van de bezetting en het koloniale nederzettingenproject. Ja aan de strijd voor de vestiging van een onafhankelijke, democratische, socialistische Palestijnse staat met gelijke rechten, en aan de strijd voor democratie en socialistische verandering in Israël en de regio, waarbij gelijke rechten voor alle naties en alle minderheden worden gewaarborgd.
- Vrede vereist volledige gelijkheid. Strijd voor de omverwerping van onderdrukkende regimes, kapitalisme en imperialisme, en voor socialistische verandering, als basis voor regionale vrede. Strijd voor een fundamentele oplossing, gebaseerd op het beëindigen van nationale onderdrukking, gelijke bestaansrechten, zelfbeschikking en een leven in waardigheid, welzijn en persoonlijke veiligheid voor iedereen. Dit maakt deel uit van de strijd voor socialistische verandering in de regio, inclusief de oprichting van een regionale socialistische confederatie, die democratie en persoonlijke veiligheid zou bevorderen en de belangrijkste hulpbronnen zou aanwenden, onder democratisch publiek eigendom, ten gunste van iedereen.
