Nationaliseer ArcelorMittal onder arbeiderscontrole
Woensdagavond kwam een sociale bom tot ontploffen in de Luikse regio. De groep ArcelorMittal kondigde de definitieve sluiting van de warme fase in het Luikse aan. Meer dan 600 directe jobs zijn hierdoor bedreigd, naast honderden andere bij onderaannemers of het vernietigende effect op de begroting van Seraing. Waarom wordt ArcelorMittal niet in publieke handen genomen? Dat is wat de vakbonden van ArcelorMittal alvast aan Di Rupo vragen: een miljard euro op tafel leggen. Het lukte wel om op een weekend 4 miljard voor Dexia te vinden.
ArcelorMittal: zelfde baas, zelfde strijd
Een persbericht van het NPA-comité aan de grens tussen Luxemburg en Frankrijk stelde: “In Luxemburg werd de informaticadienst gedelokaliseerd en nu kondigt ArcelorMittal de ‘tijdelijke’ sluiting van de staalgieterij en een van de twee walserijen in Schifflange, de productie op de site van Rodange wordt gehalveerd. Met de medeplichtigheid van de Luxemburgse regering, nog steeds aandeelhouder van ArcelorMittal, worden 600 metallos in de beruchte “herklasseringscel” geplaatst. Dat betekent dat de staat de arme aandeelhouders zal bijstaan door een groot deel van de lonen van die arbeiders voor haar rekening te nemen. Over het enorme jobverlies bij de onderaannemers wordt niet eens gesproken.
In Frankrijk was er het uitdoven van de site van Grandrange en nu valt het doek over de site van Florange-Hayange: 1.100 arbeiders worden op technische werkloosheid gezet en minstens 400 interimmers verliezen hun werk. (…) Om de inhaligheid van de aandeelhouders van ArcelorMittal te stoppen en om in te gaan tegen de zogenaamde “vrije concurrentie” moeten we onze argumenten scherp stellen in een strijd die zich uitstrekt over de gehele groep. We moeten de acties een internationaal karakter geven. De metallos moeten hun strijd kunnen organiseren door samenwerking van de vakbonden over de grenzen te eisen”.
Internationale solidariteit, voor een internationale strijd!
“Bende hypocrieten, jullie hebben de arbeiders altijd verteld dat ze competitief moesten zijn en dat het dan wel zou lukken. De arbeiders hebben aanvaard om inspanningen en opofferingen te leveren. En nu wordt toch gesloten! Als Mittal de arbeidsmiddelen niet meer wil, laat het ons dan zelf overnemen”. Dat is wat Francis Gomez, de voorzitter van de metallos van het FGTB verklaarde. Anne Demelenne, de algemeen-secretaris van het ABVV, en Thierry Bodson, voorzitter van het Waalse ABVV, werden gisteren door formateur Di Rupo ontvangen. Ze hebben hem gevraagd om ArcelorMittal te nationaliseren.
Velen zijn bijzonder geschokt door het cynisme van de directie van de groep, door alle niet nagekomen beloften in ruil voor een toegenomen flexibiliteit. De arbeiders voelen zich gepluimd en met hen de hele samenleving. De vakbonden protesteren terecht en wijzen op het specifieke moment van dit drama, vlak na wat bij Dexia gebeurde.
Anderzijds komen er in de marge van deze aankondiging verschillende feiten opnieuw aan de oppervlakte. Zo was er het dossier van Trends een jaar geleden over het feit dat de “20 grootste bedrijven geen belastingen betalen”. In dat dossier was ArcelorMittal in goed gezelschap: ook Belgacom, Delhaize,… betalen amper. In 2009 betaalde Arcelor Mittal Finance & Service Belgium slechts 496 euro belastingen, terwijl maar liefst 1,3 miljard euro winst werd gemaakt. Dat betekent dat het bedrijf 0,00038% belastingen betaalde (terwijl de officiële belastingtarief 33,99% bedraagt). Wie durft nog te beweren dat de bedrijven teveel belast worden in ons land? Volgens Trends maakte ArcelorMittal in 2010 maar liefst 2,9 miljard dollar winst, in het eerste kwartaal van dit jaar was er 1,1 miljard dollar winst. Zelfs Etienne Botton, woordvoerder van ArcelorMittal in Luik, moest erkennen dat het lage belastingtarief in 2009 het resultaat is van de notionele intrestaftrek. Dat systeem werd destijds ingevoerd met het argument dat het werk zou creëren in ons land…. De houding van ArcelorMittal is duidelijk: ‘take the money and run’.
Welke vorm van nationalisatie?
2003: LSP, langs Franstalige kant toen nog onder de naam ‘Mouvement pour une Alternative Socialiste’, kwam op verschillende betogingen en acties tussen. Op deze foto in Luxemburg. Daarbij verdedigden we de eis van de nationalisatie van Cockerill onder arbeiderscontrole zonder schadeloosstelling voor de grote aandeelhouders.
Toen de groep Arcelor (in 2006 overgenomen door Mittal) op 12 maart 2003 besliste om de warme fase van Cockerill Luik te sluiten, namen 50.000 mensen deel aan een protestbetoging. Dat aantal is een uitdrukking van het potentieel van solidariteit. Dit was de grootste arbeidersbetoging in de ‘Vurige Stede’ sinds de algemene staking van 1960-61. Er waren andere sectoren aanwezigen, naast Franse en Duitse metallo’s. Destijds schreven we: “De betoging toonde enerzijds de potentiële kracht maar anderzijds ook een gevoel van onmacht. De kracht van de mobilisatie. De onmacht van de politieke leiding. De arbeiders van Cockerill volgden hun delegees die de secretarissen volgden die op hun beurt de lokale politici volgden. Dat betekent niet dat de arbeiders vertrouwen stellen in de traditionele politici. Tijdens de meeting op het einde van de betoging volstond het om naar de politieke verantwoordelijken te verwijzen om een fluitconcert te veroorzaken. Maar bij gebrek aan een politiek alternatief, volgen de arbeiders met het nodige wantrouwen. Op de meeting riep een syndicale verantwoordelijke op om waakzaam te zijn om te vermijden dat een dergelijk drama zich nog zou voordien. Mijn buur, een ex-arbeider van Continental die uit solidariteit aanwezig was, zei me: ‘Ze laten ons al vallen, ze hebben het over drama’s in de toekomst’.”
Wij verdeelden toen een pamflet waarin we noodzaak van een nationalisatie van Cockerill onder arbeiderscontrole verdedigden als enige manier om de jobs te behouden. Sommigen stelden toen dat deze eis te verregaand was, maar vandaag kunnen we enkel maar vaststellen dat de situatie muurvast zit.
Nationalisatie is de enige oplossing, maar we moeten niet gelijk welke nationalisatie eisen. De verantwoordelijken van het Waalse Gewest zijn niet in staat om de metaalsector te leiden. Dat zagen we bij Forges de Clabecq of toen de Belgische staat in 1981 Cockeril-Sambre (veel te duur) opkocht om het nadien aan het Waalse Gewest over te laten. Als wij het over nationalisatie hebben, bedoelen we niet dat het bedrijf binnen het kader van het kapitalisme en de logica van dit systeem moet functioneren. Dat houdt immers slechts in dat middelen van de gemeenschap worden gebruikt om de gaten te vullen in functie van de belangen van het patronaat als een sector niet genoeg winst oplevert.
Bij Cockerill-Sambre heeft dit uiteindelijk geleid tot de uitverkoop van de sector in de groep Arcelor. Het Waalse Gewest bleef wel de hoofdaandeelhouder van een groep die vooral werd gecontroleerd door Amerikaanse pensioenfondsen. In 2006 werd Arcelor omgevormd tot ArcelorMittal na een vijandige overname door Mittal Steel (de aandelen werden overgekocht zonder voorafgaand akkoord), de wereldwijde nummer 1 in de staalsector.
De enige manier om de jobs te beschermen, is door de activiteit te richten naar een ecologisch verantwoorde en sociaal nuttige productie in het kader van een nationalisatie zonder schadeloosstelling en onder de democratische controle van de arbeiders. De metallo’s kennen hun bedrijf het beste en zijn in staat om de leiding ervan in handen te nemen op basis van de mobilisatie en betrokkenheid van alle arbeiders doorheen onder meer waakzaamheidscomités en arbeiderscontrole. Om duidelijkheid te krijgen over de financiële kant van de zaak moeten de boeken worden geopend en moet het bankgeheim worden afgeschaft. Als we dit niet doen, zal alles op termijn weg gaan: de warme fase, de koude fase, de onderaannemers en de diensten. De eis van nationalisatie wordt ook bediscussieerd in andere landen waar ArcelorMittal actief is, onder meer in Algerije waar er in mei van dit jaar een algemene staking hiervoor was, of in Kazachstan.
Op termijn is een nationalisatie onder arbeiderscontrole slechts houdbaar indien het gepaard gaat met de vestiging van een andere samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie (onder meer energie en de banken) uit de greep van de privésector worden gehaald om in publieke handen te komen in het kader van een democratisch geplande economie en dus volledig aan de chaos van de kapitalistische economie onttrokken.
Wij eisen:
- Nationalisatie zonder schadeloosstelling. Dit moet niet gebeuren door het bedrijf over te kopen, de arbeiders hebben al betaald met hun arbeid en hun gezondheid.
- Open de boeken en afschaffing van het bankgeheim van het bedrijf en haar filialen. De arbeiders hebben het recht om te weten waar het geld naartoe is gegaan en wie ervan heeft geprofiteerd.
- Om iedereen aan het werk te houden, verdedigen we de 32-urenwek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen
- Arbeiderscontrole op het bedrijf. We hebben geen enkel vertrouwen in de politici of in het Waalse Gewest om het bedrijf te beheren. We moeten in iedere vestiging van het bedrijf afgevaardigden verkiezen die deel uitmaken van een comité van arbeiderscontrole (dat veel uitgebreider moet zijn dan de syndicale delegaties) om de arbeiderscontrole te organiseren: controle van de stocks, de afgewerkte producten, bestellingen, leveringen, betalingen, infrastructuur,…
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie in het kader van een democratische planning van de economie in functie van de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
- Voor een democratisch socialistische samenleving!
