De veroordeling van YouTuber Acid schokt velen. Hij kreeg een zwaardere straf dan de Reuzegommers die betrokken waren bij de dodelijke marteling van Sanda Dia. Dit versterkt het gevoel dat die rijkeluiszoontjes overal mee wegkomen. Eerst werden ze bijzonder mild behandeld door de rechters en vervolgens slagen ze erin om wie dat aanklaagt ook nog eens veroordeeld te krijgen.
Dat dit velen beroert, blijkt uit het succes van de crowdfunding na de veroordeling van Acid. Het totale bedrag is indrukwekkend, maar vooral ook het aantal mensen dat een gift deed. Het raakt een gevoelige snaar bij al wie geschokt was door de Reuzegom-uitspraak. Los van de figuur Acid, worden zijn veroordeling en zware straf gezien als een nieuw voorbeeld van klassenjustitie. “Money always wins,” vatte Acid dat gevoel samen.
Blijkbaar zijn er dus dingen die je vandaag niet publiekelijk mag zeggen. Blijkbaar kan je veroordeeld worden als je namen noemt van mensen die betrokken waren bij Reuzegom, inclusief ouders die er alles aan deden om de zaak toe te dekken.
Het wordt voorgesteld alsof de vermelding van een voormalige praeses van Reuzegom ten onrechte gebeurde omdat de man in kwestie niet aanwezig was op de dodelijke doop. Nochtans werd aangetoond dat de betrokkene achter de schermen een erg actieve rol speelde in het geven van advies om de plaats van het gebeuren volledig op te kuisen en sporen uit te wissen. Dat deze voormalige praeses nadien aan de slag ging als parlementair medewerker van N-VA maakt dat het argument dat hij geen publiek figuur was erg licht uitvalt. Vandaag is hij aan de slag als advocaat in Antwerpen. Ondanks opmerkelijke online opkuisacties zijn de gegevens van de Reuzegom-leden overigens nog steeds gemakkelijk te vinden.
Het onbegrip over de veroordeling van Acid is uiteraard rechtstreeks verbonden met de woede over de lichte straffen voor de Reuzegommers. De schijn werd gewekt dat de rechters mild waren voor de zonen van hun eigen vrienden uit de betere middens. Het gevoel leefde dat de zelfverklaarde elite overal mee wegkomt, zowel met dodelijke martelpraktijken als met wie zich daartegen uitspreekt het zwijgen opleggen. Het protest van Black Lives Matter en het groeiende bewustzijn over onderdrukking versterkten de inzichten over hoe er in deze klassensamenleving verschillende maten en gewichten zijn.
Dit zien we ook in andere kwesties. Het afvoeren van het programma “Back to reality” toont dat het opvoeren van armoede als een show op televisie niet zomaar gepikt wordt. Waar hetzelfde programma enkele jaren geleden wel nog zonder veel ophef passeerde, is dat vandaag niet langer het geval. Dat heeft niet zozeer met sociale media te maken, maar wel met een groeiend besef van klassenverschillen in deze samenleving.
Snel stijgende prijzen voor eerst energie en vervolgens voedsel zetten onze levensstandaard onder druk. Betaalbaar wonen is een helse zoektocht geworden die zelden tot de gewenste antwoorden leidt. Studenten zien zich verplicht om steeds meer te werken om rond te komen en weten ondertussen alles van flexibele interimjobs. Het aantal gebruikers van voedselbanken staat op een recordhoogte: vorig jaar ging het om 213.873 Belgen die samen 47 miljoen maaltijden ophaalden.
En dan komen twee BV’s enkele uurtjes per dag ‘arme werkenden’ naspelen, waarbij zelfs het nodige respect voor het opnamepersoneel achter de schermen ontbreekt? Uiteraard leidt dat tot kwade reacties. We aanvaarden niet dat er met ons gelachen wordt en dat er op ons neergekeken wordt. Dat is wat veel kijkers dachten en op sociale media ook zeiden. De managers die het programma bedachten en planden, werden ingehaald door een veranderd bewustzijn onder bredere lagen van de bevolking. Wereldvreemd als ze zijn, beseften ze dit niet op voorhand en moesten ze het programma na de eerste uitzending afvoeren.
De woede tegen klassenjustitie en tegen neerbuigende visies op de werkende klasse en de groeiende groep die moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, gaat stilaan meer gepaard met een gevoel van klassentrots van onderuit. We laten ons niet doen. Samen staan we sterk als we tegen het klassensysteem ingaan. Money always wins? Dat hoeft zo niet te zijn. In de klassenstrijd heeft onze klasse immers het voordeel van ons aantal: wij zijn met meer. Als wij in actie komen en bewust de strijd aangaan, dan kunnen we een enorme impact hebben. Dan kunnen we hun winst platleggen en kunnen we uiteindelijk een einde maken aan dit kapitalistisch systeem.
