Ook in België zagen hulporganisaties hun giften oplopen. Op 4 januari was er een recordbedrag van 7,2 miljoen euro opgehaald. Veel jongeren en ouderen nemen zelf initiatieven om de bevolking in Azië te helpen. Deze massale solidariteit weerlegt de idee dat de Vlaming, bijvoorbeeld, een "racistische egoïst" zou zijn. Voor sommige commentatoren zou dat de voornaamste reden zijn voor de groei van het Vlaams Belang. Ze "vergeten" daarbij de asociale politiek die onze koopkracht, werkomstandigheden en openbare diensten aanvalt en de voedingsbodem creëert voor extreem-rechts. Dit beleid wordt opgelegd door de regeringen en het patronaat, niet de migranten die het Vlaams Belang als zondebok gebruikt.
Bijlage over de Tsunami bij ons maandblad Socialistisch Links |
Deze solidariteit is ook een streep door de rekening van het Vlaams Belang zelf. Die partij is tegen zowat elke hulp die niet voor het "eigen volk eerst" is. Ze haalt geregeld uit naar de 11.11.11-campagne onder de noemer Zelf.Zelf.Zelf. Over de menselijke ramp in Azië, die meer dan honderdduizend slachtoffers maakte en het wereldnieuws dagenlang beheerste, heeft het Vlaams Belang meer dan een week na de aardbeving nog steeds geen enkele commentaar op haar website – die dagelijks wordt aangevuld. Solidariteit tussen werkende mensen op wereldvlak: ze haalt er haar neus voor op en hoopt dat het snel overwaait
Ook economische crisis heeft rampzalige gevolgen
De LSP denkt dat hulporganisaties als Artsen Zonder Grenzen, 11.11.11., enz. op korte termijn een directe nood kunnen lenigen, maar dat we verder moeten kijken. Hoe kunnen we de conflicten, oorlogen, armoede,… op wereldvlak fundamenteel tegengaan? Wat voor zin heeft het om ergens een bres te dichten als – door de kapitalistische crisis en instabiliteit – enkele kilometers verder nieuwe bressen worden geslagen?
De helft van de wereldbevolking leeft, volgens cijfers van de Verenigde Naties, officieel in armoede. Velen daarvan in de door de zeebeving getroffen regio. 30.000 kinderen sterven er elke dag van de honger en van behandelbare ziekten. Dit kan enkel en alleen gebeuren omdat de nooit geziene rijkdommen op deze planeet niet ten dienste worden gesteld van de behoeften van iedereen. Het kapitalistische systeem, en de politici die het dienen, zijn elke week verantwoordelijk voor een stille tsunami tegen de kinderen van de planeet. Met een fractie van de rijkdom van de allerrijksten – of met wat Bush op 1 maand uitgeeft aan de bezetting van Irak – zouden deze kinderen niet hoeven te sterven en zouden hun ouders een fatsoenlijk leven kunnen leiden.
Het is deze lage levensstandaard die voor instabiliteit, conflicten en oorlogen zorgt. Dit soort lageloonlanden wordt bovendien uitgespeeld tegen de arbeiders hier in de vorm van dreiging met "delokalisatie" van bedrijven. Het kapitalisme buit zowel in het westen als in de onderontwikkelde landen de arbeidersklasse en onderdrukten steeds harder uit. De problemen ginder zijn met de problemen hier verbonden.
Kwijtschelden van de schulden
Het doet pijn aan de ogen om nu de westerse wereldleiders gul over een "tijdelijk stopzetten" van afbetaling van de schuld van die landen te horen praten. Jarenlang werden deze landen door kapitalistische instellingen als het IMF gedwongen om hun economieën open te breken voor de winsthonger van de multinationals. Enkel onder die voorwaarde kregen ze leningen die hen met een immense schuldenberg opzadelden. Wat Indonesië alleen al dit jaar aan schuld moet afbetalen aan westerse financiële instellingen – 3 miljard dollar – is groter dan alle hulp die tot nu toe op wereldvlak voor Zuidoost-Azië werd opgehaald (2 miljard dollar)!
Het gevaar bestaat dat een tijdelijk uitstel van de schuld leidt tot een nog grotere onderwerping aan het IMF en de westerse grootmachten. Wat nodig is, is een volledige en onvoorwaardelijke kwijtschelding van de volledige schuld. In plaats van intrest te betalen aan rijke westerse regimes, zou het vrijgekomen geld kunnen besteed worden aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking. De kwestie van kwijtschelding van de schulden moet gelinkt worden aan de controle over het aanwenden van de middelen.
Het leegplunderen van de rijkdommen van de onderontwikkelde landen moet stoppen. Zowel de kapitalistische elites hier als ginder zijn daarvoor verantwoordelijk. Deze rijkdommen moeten worden gebruikt om te voorzien in degelijke huisvesting, goede lonen, gezondheidszorg, maar ook waarschuwingssystemen tegen natuurrampen zoals de tsunami die recent plaatsvond. Dit is echter niet mogelijk onder een systeem dat de winsten van enkelen voor de behoeften van de meerderheid plaatst.
