We publiceren een reeks getuigenissen die duidelijk maken dat werken tot 67 jaar onmogelijk is. Hieronder Gino, een automekanieker. In een volgende nummer geven we het woord aan de verpleegster Sylvie.
door Guy Van Sinoy
“Mijn naam is Gino en ik heb altijd een passie gehad voor automechanica. Ik ben geboren in Luik in 1968. Wat een jaar! Mijn ouders kwamen in de jaren 1950 uit Italië. Mijn vader werkte bij Cockerill en mijn moeder was schoonmaakster. Na de lagere school ging ik naar de vakschool omdat ik automonteur wilde worden. Mijn vader wilde dat ik net als hij bij Cockerill ging werken. Maar ik zag het niet zitten om in een dergelijk shiftsysteem te werken. [In de staalnijverheid was er een shiftenstelsel van 7 dagen vroege shiften van 6u tot 14u, gevolgd door 7 late shiften van 14u tot 22u, 7 nachten van 22u tot 6u en vervolgens een week rust]. Als ik nu zie wat er met de staalindustrie in Wallonië is gebeurd, zeg ik tegen mezelf dat ik er goed aan heb gedaan om er niet in te stappen.”
“Zodra ik mijn eerste loon kreeg, spaarde ik om een tweedehands auto te kopen. Een Alfa! Om mee te pronken voor mijn vrienden en de meisjes… Omdat mijn Alfa nogal wat kleine reparaties en afstellingen nodig had, ging ik aan de slag met mijn eerste auto.”
“Na in een paar kleine garages te hebben gewerkt, werd ik aangenomen bij een gerenommeerd Duitse autobedrijf. Ik word goed betaald, maar de werkomstandigheden zijn vrij streng. De verschillende werkzaamheden worden getimed. Als je de voortdurende technische ontwikkelingen in de autosector ziet (benzine, diesel, brandstofinjectiemotoren, turbo, ABS, elektrische voertuigen), moet je concluderen dat je je moet blijven bijscholen. Waar ik werk, heeft het moederbedrijf een goed gedocumenteerd opleidingscentrum. Maar dat geldt lang niet voor alle merken.”
“Mijn vrouw werkt voor Delhaize in een winkel die binnenkort in franchise gaat. Ze weet nog niet wat haar toekomstige werkomstandigheden zullen zijn. We hebben twee zonen: de ene is landmeter, de andere leraar. Je kunt zeggen dat ze gesetteld en financieel onafhankelijk zijn. Ons huis is afbetaald. Maar gezien de onzekere situatie van mijn vrouw moet ik absoluut 100% blijven werken totdat ik de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt.”
“Vorig jaar gleed ik uit over de gladde garagevloer en viel (zwaar) op een gereedschapskist. Drie gebroken ribben en ik zat drie weken thuis. Ik ben lid van ABVV Metaal, maar waar ik werk is er geen afvaardiging omdat het te klein is. Ik ben naar het ABVV op de Place St-Paul gegaan om mijn rechten te kennen, vooral wat mijn pensioen betreft. Geboren na 1967, moet ik doorwerken tot mijn 67ste! Ongelooflijk! Maar vooral onmogelijk! De mensen die dit bedenken, deden ongetwijfeld nooit fysiek veeleisend werk.”
