Omvang van de tragedie was vermijdbaar
De aardbeving in de Indische Oceaan en de verwoestende overstromingen die ze met zich mee bracht, leidde tot afschuwelijke taferelen. Wereldwijd vroegen werkende mensen zich af hoe zij zouden reageren in zo’n situatie. Kinderen, ouders, geliefden,… dood of vermist. Je hele hebben en houden dat wordt weggespoeld door het water. In Indonesië, het dichtst bij het centrum van de beving gelegen, veegde het geweld van de tsunami hele kustdorpen weg. Waar er een aantal momenten geleden nog leven was, heerste enkel nog dood en ontreddering.
Bijlage over de Tsunami bij ons maandblad Socialistisch Links |
Momenteel wordt het aantal doden op 160.000 geschat. Rekening houdend met ziektes als typhus, cholera,… kan dat echter nog verdubbelen. 1,8 miljoen mensen zijn voor hun overleven van voedselhulp afhankelijk.
De LSP (Linkse Socialistische Partij) volgde de eerste dagen met spanning en vrees de berichten over mogelijke doden en gewonden onder de leden van onze zusterpartijen in de regio. In Sri Lanka vielen naar schatting 30.000 doden. Hieronder ook familie en vrienden van leden van de United Socialist Party (USP). Gelukkig bereikte ons het bericht dat geen van onze leden in de overstromingen was gestorven. Verschillende kameraden verloren wel hun huis in de ramp. Onze steun gaat ook naar de leden van Dudiyora Horaata in India en de kameraden die we hebben in de Parti Socialis Malaysia. We denken dat het dit soort organisaties zijn die op termijn het leven van de bevolking in de regio fundamenteel kunnen verbeteren: partijen die streven naar een einde aan de armoede en het gebrek aan toekomstperspectief onder het kapitalisme.
Op wie moeten we steunen voor verandering?
We denken ook dat Bush en andere kapitalistische wereldleiders daar duidelijk niet toe in staat zijn. Vandaag struikelen de machthebbers van de rijkste landen over elkaar in hun steunbetuigingen aan de getroffen regio. Jammer genoeg hadden ze daar wel eerst een stevig duwtje van hun eigen bevolking voor nodig. Die toonde zich direct stukken vrijgeviger en betrokken bij het leed van de gewone bevolking in Azië dan de rijke elite van westerse politici.
In de VS trok Bush de som hulp van de regering op van 15 miljoen dollar, naar 35 miljoen… en vervolgens naar 350 miljoen dollar – toen duidelijk werd dat de Amerikaanse bevolking ongeveer dit bedrag via giften had overgedragen. Toen hij zag hoeveel hij in gebreke bleef tegenover de gewone Amerikaan, voegde de rijke Texaan Bush er nog snel een nulletje aan toe! Dit terwijl de VS elke week 1 tot 4 miljard dollar – het bedrag varieert – uitgeven aan de militaire bezetting van Irak.
Zijn minister van Buitenlandse Zaken, Powell, stelde in het moslimland Indonesië dat we in deze hulp "de Amerikaanse vrijgevigheid, de Amerikaanse waarden in actie zien". Die waarden en vrijgevigheid verschillen dan blijkbaar nogal sterk tussen de heersende elite en de rest van de bevolking. Bovendien is het geld dat de regeringen geven afkomstig uit belastingen, die overwegend worden gedragen door de werkende bevolking. Het is de arbeidersklasse die direct of indirect het grootste deel van de financiële hulp draagt, niet de heersende politici die als de dood zijn voor al te duidelijke tekenen van klassesolidariteit tussen werkende mensen.
We moeten eisen dat de hulp – hier en ginder – wordt gecontroleerd door organisaties van de arbeidersbeweging of democratisch verkozen comités van de getroffen bevolking. Het kan niet zijn dat corrupte lokale politici in Indië, Indonesië, Sri Lanka,… gaan discrimineren rond de hulp op basis van etnische groep, politieke steun of religie. Ook moet verhinderd worden dat burgerlijke politici de hulp enkel kanaliseren naar die gebieden die interessant zijn voor het toerisme en voor kapitalistische investeerders.
