Van elke 300 inwoners op de Gazastrook stierven er op een maand tijd twee. Dat zijn gemiddeld 20 doden per uur, een maand lang. De gruwel van de nietsontziende inval van het Israëlische leger bereikte een hoogtepunt met de aanval op het Al-Shifa ziekenhuis op 15 november. Ziekenhuizen, medicijnen, communicatie, scholen, vluchtelingenkampen, vluchtelingenroutes en -konvooien … Niets of niemand is veilig voor de Israëlische staatsterreur in de Gazastrook.
door Michael Bouchez uit maandblad De Linkse Socialist
De gevluchte Palestijnen worden opgejaagd als wild en samengepakt in het zuiden. Brandstoftekorten en gebrek aan elektriciteit maken niet enkel medisch materiaal als couveuses onbruikbaar, het legt ook rioolpompen plat. Artsen houden hun hart vast voor de uitbraak van ziektes en epidemieën door het gebrek aan plaats en hygiëne, proper water en medicijnen.
Ondertussen neemt het geweld op de Westelijke Jordaanoever toe met meer dan 200 doden sinds 7 oktober en volledige gemeenschappen die verdreven worden door kolonisten.
Een volwaardig staakt-het -vuren
Miljoenen werkenden en jongeren kwamen op straat tijdens betogingen van tienduizenden tot honderdduizenden in zo goed als alle landen. Er was directe actie, zoals walkouts van studenten in Spanje, Groot-Brittannië of in de VS en solidariteitscomités op verschillende Franse universiteiten. Stakingen en blokkades zijn ook de directe acties die de werkende klasse gebruiken om solidariteit in daden om te zetten. In België was er de oproep van het gemeenschappelijk front van de transportvakbonden tegen het laden en lossen van militair materieel bestemd voor Israël. Er waren blokkades en dienstweigeringen van havenarbeiders, activisten en jongeren in Catalonië, Genua, in havens of bedrijven in Australië, Canada, de VS, het VK. Deze waren gericht tegen wapenproducenten en -transporten.
Deze massale verontwaardiging en aversie voor het bloedbad dwongen regeringen die het Israëlische staatsterrorisme steunden tot oproepen voor humanitaire pauzes. Dat soort pauzes zullen een hele opluchting zijn voor de bevolking van Gaza. Anderzijds is zo’n pauze in het verleden vaak door Israël geschonden en biedt het de Palestijnen alleen perspectief op nieuwe aanvallen, nieuwe bombardementen en nieuwe doden.
De PS diende eind november in de Kamer een resolutie in voor een volledig staakt-het-vuren en een erkenning van de staat Palestina. De PVDA bood een wisselmeerderheid aan, maar omdat Open VLD, MR en Vooruit niet opdaagden, werd er niet gestemd. Premier De Croo minimaliseerde het belang. “Met een resolutie toont het parlement een bezorgdheid, maar ook niet meer dan dat.” Met lippendienst aan het Palestijnse leed en een oproep die neerkomt op een meer ‘menselijke’ vorm van het bloedbad zijn de Palestijnse massa’s niets. Het standpunt van de PS is vooral symbolisch en dient als electoraal statement. Meteen wordt het gebruikt om de hypocriete rol van de PS in de wapenleveringen door FN Herstal weg te moffelen. Dat bedrijf is eigendom van het Waalse Gewest en leverde volgens Amnesty International in 2022 nog steeds wapens aan Israël. En wat vandaag? “De minister-president bespreekt nooit de kwestie van de wapenexportvergunningen,” verklaarde de woordvoerder van Elio Di Rupo.
De oorlogsmachine stoppen
Een internationale dynamiek van het opvoeren van massa-actie, directe actie, blokkades en stakingsacties is de enige manier om een echt volwaardig staakt-het-vuren op te leggen.
Wanneer dergelijke acties vanuit de basis worden opgebouwd en voorbereid en vertrekken vanuit de noden van de werkende klasse, zou dit onvermijdelijk in conflict komen met de imperialistische en geopolitieke belangen van zowel Belgische als internationale bedrijven. Het zou diegenen ontmaskeren die liever die kapitalistische belangen en winsten niet in de weg willen staan.
Oorlog en vernietiging zijn big business. De wereldwijde militaire uitgaven bedroegen in 2022 2.240 miljard dollar. Sinds begin oktober zagen grote wapenbedrijven hun waarde met enkele miljarden stijgen. Beeld je in dat deze middelen zouden besteed worden aan de noden van de bevolking in plaats van aan het vermoorden van baby’s en het aanrichten van bloedbaden! Dat zou meteen een garantie op veiligheid en een toekomst bieden.
De strijd voor vrijheid voor Palestina is ook een strijd tegen imperialisme, kapitalisme en de klassensamenleving. Strijd kan sociale overwinningen opleveren binnen het kapitalisme, maar er is een socialistische transformatie van de samenleving nodig om de levensstandaard van de Palestijnse en Israëlische arbeiders te verhogen tot boven de best mogelijke omstandigheden onder het kapitalisme.
Om eenheid te vormen in de strijd voor socialistische transformatie is het cruciaal om het recht op zelfbeschikking van alle volkeren te erkennen. Alleen op die basis zal het mogelijk zijn om totale gelijkheid van rechten op alle gebieden te bereiken en te zorgen voor een onafhankelijk socialistisch Palestina met zijn hoofdstad in Oost-Jeruzalem. Met een socialistische transformatie in Israël zou dit de basis vormen voor een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten met gelijke rechten voor alle naties en minderheden.
Nationale betoging: zondag 17 december, 13u Brussel Noord
