De betoging op 11 november in Brussel was massaal. De politie sprak van 21.000 aanwezigen, wat een belachelijke onderschatting is. Enkele regeringspartijen mogen dan wel een bocht maken naar een voorzichtige kritiek op het geweld tegen de Palestijnse bevolking, de autoriteiten op zich blijven duidelijk kant kiezen. De stroom betogers bleef maar komen. Gedurende meer dan een uur werden onze stands aan het Brusselse Noordstation overrompeld. Honderden betogers kwamen er een pamflet halen, een badge en/of een krant kopen. We waren ongetwijfeld met meer dan 50.000 betogers.
De internationalistische benadering van LSP en International Socialist Alternative werd op prijs gesteld, de noodzaak van systeemverandering werd breed begrepen. Dit systeem vindt miljarden voor vernietiging en ellende, terwijl die middelen nodig zijn voor opbouw en een toekomst voor iedereen. Zoals we in ons pamflet stelden: “Voor oorlog lijken de middelen onuitputtelijk. Het toont wat er allemaal bestaat om het welzijn van alle mensen in de regio te garanderen wanneer de gigantische winsten van de oorlog en de banksector onteigend zouden worden en in publiek bezit onder democratische controle en beheer geplaatst.”
Het protest was op verschillende plaatsen in de wereld erg groot. In Londen waren er meer dan een half miljoen betogers. Zelfs in Israël waren er duizenden betogers die een staakt-het-vuren eisen. Het protest blijft aangroeien, pogingen om het repressief te stoppen lukken niet meer. Traditionele politici staan onder druk om zich uit te spreken tegen wat ze “buitenproportioneel” geweld noemen, alsof er ook ‘proportioneel’ staatsterrorisme is. Vanaf hoeveel vermoorde kinderen wordt het ‘buitenproportioneel’? Enkel rechts en extreemrechts blijven brutaal achter het oorlogszuchtige Israëlische regime staan. Bart De Wever verklaarde eerder dat enkel de kant van de verlichting en de democratie kan gekozen worden. Hij denkt wellicht teveel aan de Romeinen, meer bepaald aan Tacitus. Die laatste schreef: “Roven, moorden, plunderen noemen zij met een leugen ‘heerschappij’ en waar ze een woestenij aanrichten spreken ze van ‘vrede’.”
De omvang van het protest doet stilaan denken aan de beweging voor het begin van de oorlog in Irak in 2003. Toen zagen we de grootste internationale protestdag uit de geschiedenis met miljoenen betogers. In Brussel waren we toen met 100.000. Dat protest ging gepaard met scholieren- en studentenstakingen en grote lokale betogingen op de dag dat de oorlog begon, Dag X. Vandaag is de oorlog al bezig. Het potentieel voor protestacties op scholen, campussen en nieuwe lokale acties is echter groot. Dit is belangrijk om de beweging verder op te bouwen.
Wat in 2003 ontbrak om de oorlog te stoppen, was een bewuste en goed georganiseerde arbeidersboycot van elke oorlogsinspanning. De arbeidersbeweging is in staat om oorlogen te stoppen, het zijn immers werkenden die verantwoordelijke zijn voor alle productie en logistieke operaties. De oproep van de transportvakbonden ACV Puls, BTB, BBTK en ACV-Transcom tot een stop van het laden en lossen van militair materieel bestemd voor Israël op de luchthavens van het land, is dan ook bijzonder belangrijk. De havenarbeiders van Catalonië hebben hetzelfde gedaan. Hiermee reageren ze op de belangrijke internationale oproep van Palestijnse vakbonden om te weigeren wapens te produceren of te vervoeren die bestemd zijn voor Israël. Vakbonden in andere sectoren moeten dit voorbeeld volgen!
Een dergelijke beweging zou de Palestijnse werkende klasse, armen en onderdrukten versterken. Het zou de nadruk leggen op methoden die ze al kennen uit de strijd voor nationale en sociale emancipatie: stakingen en massademonstraties, zoals tijdens de eerste Intifada (1987-1993) of tijdens de recente Waardigheidstaking in mei 2021.
Net als toen kunnen democratisch gekozen volkscomités worden opgericht. Die kunnen de veiligheidsmaatregelen en zelfverdediging van de beweging op zich nemen tijdens betogingen tegen bombardementen, bezetting en de nederzettingen. Het is ook de basis voor een strijd om de middelen die nodig zijn voor een waardig recht op terugkeer voor alle vluchtelingen, voor de wederopbouw van verwoeste wijken, voor medische en psychologische hulp voor alle slachtoffers van het conflict …
Zo’n collectieve strijd is een noodzakelijk alternatief voor de uitzichtloze methode van arbitrair geweld ter vervanging van actie en zelforganisatie van de massa’s. De strategie van Hamas van blind en wanhopig geweld biedt geen uitweg. Dat geweld gebruiken ze overigens ook tegen de Palestijnse massa’s: nog niet zo lang geleden onderdrukte Hamas nog demonstraties in Gaza tegen de energiecrisis en de hoge prijzen, net zoals de Palestijnse Autoriteit betogingen op de Westelijke Jordaanoever tegen het Israëlische offensief in Gaza onderdrukte.
Zoals we in ons pamflet opmerkten: “Elke gelegenheid moet worden aangegrepen om de cyclus van haat en geweld te doorbreken. De Linkse Socialistische Partij / Parti Socialiste de Lutte (PSL/ LSP) is de Belgische afdeling van International Socialist Alternative, die een afdeling heeft in Palestina-Israël: de Socialistische Strijd Beweging (SSM). Onze leden daar zijn bijvoorbeeld actief betrokken bij verzet op Israëlische campussen tegen pogingen van extreemrechts om diegenen die steun betuigen aan de Palestijnen van de universiteiten te verdrijven. In een oorlogssituatie nemen de hoge kosten van levensonderhoud altijd voelbaar toe, net zoals de winsten van een kleine kliek van kapitalistische parasieten (grote wapenbedrijven, distributie, enz.): dit helpt om te begrijpen wat de werkelijke mechanismen achter deze logica van bezetting en bloedbad zijn.”
De strijd voor vrijheid voor Palestina is ook een strijd tegen imperialisme, kapitalisme en de klassensamenleving. Strijd kan sociale overwinningen opleveren binnen het kapitalisme, maar er is een socialistische transformatie van de samenleving nodig om de levensstandaard van de Palestijnse en Israëlische arbeiders te verhogen tot boven de best mogelijke omstandigheden onder het kapitalisme. Om eenheid te vormen in de strijd voor socialistische transformatie is het cruciaal om het recht op zelfbeschikking van alle volkeren te erkennen. Alleen op die basis zal het mogelijk zijn om totale gelijkheid van rechten op alle gebieden te bereiken en te zorgen voor een onafhankelijk socialistisch Palestina met zijn hoofdstad in Oost-Jeruzalem. Met een socialistische transformatie in Israël in een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten met een garantie van gelijke rechten voor alle naties en minderheden.
FOTOREPORTAGE DOOR POL:
