Door Sam (Brussel)
Gerda Taro was een iconische oorlogsfotojournaliste en als politiek activiste betrokken bij de naar het marxisme neigende Sozialistische Arbeiterpartei Deutschlands (SAP). Al heel vroeg na de opkomst van het nazisme moest ze Duitsland ontvluchten omdat ze al was gearresteerd vanwege haar politieke militante werk. In Parijs ontmoette ze Robert Capa met wie ze naar Spanje ging om de Spaanse burgeroorlog te documenteren. In 1937 kwam ze in diezelfde oorlog om het leven. Ze was slechts 26 jaar oud.
Je kunt de meeste informatie hierboven heel gemakkelijk op internet lezen, behalve het politiek activistische element. Dat is iets wat de meeste websites liever volledig negeren. Of ze schrijven iets compleet belachelijks, zoals die ene website die zei dat ze Duitsland moest ontvluchten vanwege haar verdediging van het Amerikaanse kapitalisme. Geen idee waar de mensen die dat artikel schreven dat idee vandaan haalden.
Sommigen hebben geschreven dat na Taro’s vroege dood Robert Capa’s foto’s minder interessant werden. Ik wil Capa’s foto’s niet in diskrediet brengen, maar na Taro’s dood gebruikte hij haar foto’s en claimde hij dat het zijn eigen foto’s waren. En het bleek dat veel van de verbazingwekkende en iconische foto’s waar hij zichzelf de eer voor gaf eigenlijk foto’s van Gerda Taro waren. Robert Capa nam foto’s van mannen en portretteerde hen het liefst als helden en negeerde de vrouwen die betrokken waren bij de Spaanse burgeroorlog . Gerda Taro daarentegen wilde een veel realistischer beeld laten zien (het menselijke gezicht in plaats van het heroïsche beeld) en richtte zich veel op de vrouwen die voor de linkse krachten vochten en op de impact van de oorlog op vrouwen.
Veel schrijvers hebben geprobeerd om Taro’s talent en belang in diskrediet te brengen door te zeggen dat ze ‘gewoon Robert Capa’s vriendin’ was en daarmee brachten ze haar in Capa’s schaduw. Tijdens haar leven werd ze ook niet serieus genomen omdat ze een vrouw was. Ze was een pionier door dit te doen en tegelijkertijd was ze moediger dan veel van de mannelijke fotografen. Terwijl veel oorlogsfotografen liever foto’s maakten in veilige omstandigheden ver achter de frontlinie, maakte Gerda Taro haar foto’s terwijl ze zelf in de frontlinie stond met een Rolleiflex of een Leica II met een Elmar 50mm lens.
Men beweerde dat ze tijdens haar leven obscuur was, maar haar begrafenis werd bijgewoond door duizenden mensen, terwijl Giacometti haar grafsteen ontwierp.
Sommigen van jullie hebben misschien nog nooit van Gerda Taro gehoord, maar je hebt zeker haar foto’s gezien. Haar naam en nalatenschap zouden bij iedereen bekend moeten zijn. Ze was één van de grootste oorlogsfotografen.
