Geen tijd om te wanhopen, het verzet van de werkende klasse tegen dictatuur opbouwen!
Standpunt van ISA Zimbabwe. Lees ook dit eerder verschenen Engelstalig artikel
De Zimbabwaanse verkiezingscommissie (ZEC) heeft bekendgemaakt dat ED Mnangagwa van de regerende Zanu-PF (Zimbabwaanse Afrikaanse Nationale Unie – Patriottisch Front) met 52,6% van de stemmen de presidentsverkiezingen won. De tweede kandidaat, Nelson Chamisa van de CCC (Citizens Coalition for Change), haalde 44%.
De aankondiging van de verkiezingscommissie kwam nadat een vernietigend rapport van de waarnemingsmissie van de Southern African Development Community (SADC) opmerkte dat de verkiezingen niet vrij, eerlijk, geloofwaardig of legitiem waren. In plaats daarvan werden de campagneperiode en de verkiezingsdagen gekenmerkt door verschillende onregelmatigheden, zoals tekorten aan stembiljetten en het verbieden van bijeenkomsten van de oppositie.
Bijgevolg zullen deze verkiezingen het regime niet de legitimiteit geven waar het naar op zoek was sinds het aan de macht kwam door de staatsgreep in 2017. Mnangagwa blijft alleen aan de macht omdat zijn partij controle heeft over de gewapende kern van de staat. Maar elke regering die regeert zonder enige steun van de massa’s is kwetsbaar. Het is vooral aan de arbeiders, jongeren en arme gemeenschappen van Zimbabwe om deze vervalste verkiezingen te verwerpen en te vechten voor een alternatief dat hun belangen behartigt.
De massa’s lijden dagelijks onder de verlammende hyperinflatie, de chronische werkloosheid en de voortdurende ineenstorting van de economie. Dorpsbewoners in het hele land worden geconfronteerd met gedwongen verhuizingen om plaats te maken voor Chinese mijnen die geen enkele ontwikkeling brengen voor de lokale gemeenschappen. Ondertussen profiteert ZANU-PF van deze stand van zaken omdat kartels die banden hebben met de regeringspartij zichzelf verrijken door middel van criminele transacties. Een tweede ambtstermijn voor Mnangagwa zal leiden tot meer aanvallen op de arbeidersklasse door neoliberaal beleid, repressieve wetten en corrupte ambtenaren die de staatskas plunderen. Er is geen beter moment dan nu om terug te vechten tegen de dieven in de regering die het land verkopen aan de hoogste bieder.
Ondanks het rapport van de SADC-waarnemers feliciteerde de secretaris-generaal van het Zuid-Afrikaanse ANC, Fikile Mbalula, Mnangagwa onmiddellijk met zijn ‘overwinning’. Dit toont eens te meer aan hoe de heersende klasse in Zuid-Afrika de ZANU-PF steunt en de politieke onrust in Zimbabwe door de vingers ziet. Zowel het ANC als ZANU-PF zijn voormalige bevrijdingsbewegingen die de massa’s hebben verraden en zichzelf hebben verrijkt sinds ze aan de macht zijn. Dit maakt dat het rapport van de SADC-waarnemers niet genoeg zal zijn om een nieuwe termijn van ZANU-PF te stoppen. De enige kracht die met succes de macht kan afnemen van Mnangagwa en zijn trawanten is de arbeidersklasse, als die verenigd is rond een revolutionair socialistisch programma. Dit betekent dat de massa’s van Zimbabwe niet naar de burgerlijke instellingen – zoals de rechtbanken – kunnen kijken voor steun. In plaats daarvan is solidariteit van de arbeidersklasse in andere landen de enige echte bondgenoot.
Hoewel ZANU-PF decennialang een sfeer van angst in het land heeft gehandhaafd, hebben de massa’s hun belofte om te vechten voor wat rechtmatig van hen is, niet verbroken. Of het nu gaat om zorgpersoneel en leerkrachten die vechten voor een degelijk loon in Amerikaanse dollars, studenten die vechten tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld aan universiteiten of activisten die protesteren tegen frauduleuze verkiezingsuitslagen in 2018: ondanks de wanhopige situatie hebben de massa’s geweigerd om zich gewoon neer te leggen bij de aanvallen van ZANU-PF. Het is gewoon niet waar dat de Zimbabwanen een “volgzaam volk zijn, te bang om in opstand te komen,” zoals sommigen beweren. In plaats daarvan is het volk al tientallen jaren in opstand, verwikkeld in een bittere strijd tegen de kapitalistische tirannie in het land. Daarom heeft de regerende partij haar toevlucht genomen tot het voortdurend opvoeren van repressie.
In de aanloop naar de verkiezingen heeft de regeringspartij wetten uitgevaardigd om het recht van de massa’s om te strijden tegen de onderdrukking in te perken. Recente amendementen op de wet op particuliere vrijwilligersorganisaties waren bijvoorbeeld bedoeld om de politieke ruimte zo klein mogelijk te maken, zodat ZANU-PF het monopolie over het politieke landschap kan behouden. Zulke drastische acties en schendingen van de democratie komen voort uit het feit dat ZANU-PF zich realiseert dat ze geen steun van de meerderheid geniet en bang is dat het daardoor uit de macht zal worden verdreven.
Uiteindelijk is het niet de militaire junta die de rijkdom van Zimbabwe creëert. Integendeel, het zijn de arbeiders die waarde creëren. Zonder een arbeidersklasse die rijkdom produceert, zou ZANU-PF de rijkdom van het land niet kunnen blijven uitbuiten. Maar de arbeidersklasse zou zonder ZANU-PF of welke andere kapitalistische regering dan ook wel in staat zijn om waarde te creëren, rijkdom eerlijk te verdelen, gebaseerd op de behoeften van iedereen, en de economie van het land op een duurzame manier te ontwikkelen, zonder de natuur te vernietigen of mensen op welke manier dan ook te verdelen en te onderdrukken. Daarom heeft de arbeidersklasse de revolutionaire verantwoordelijkheid om de strijd op te voeren om de belangen van het volk van Zimbabwe veilig te stellen.
We roepen de arbeidersklasse in Zimbabwe op om een standpunt in te nemen tegen deze vervalste verkiezingen. Er is gewoon geen tijd om te jammeren over de zoveelste gestolen verkiezing. In plaats daarvan is er nooit een geschikter moment geweest voor de massa’s om zich te organiseren. Dit kan met een algemene staking onder leiding van de arbeiders om te eisen dat er een einde komt aan de waanzin van het ZANU-PF-regime.
Het is door georganiseerde en verenigde massale strijd dat de arbeidersklasse en de armen een gedurfd actieprogramma en eisen naar voren kunnen brengen die de fundamenten van het regime ter discussie stellen, zoals de eis(en) voor:
- Een leefbaar minimumloon
- Intrekking van alle draconische wetgeving, inclusief de criminalisering van het stakingsrecht van zorgpersoneel.
- Prijscontroles op voedsel en basisgoederen
- Een onmiddellijk einde aan de export van graanoverschotten
- Staatssteun aan boeren die getroffen zijn door de ecologische crisis en klimaatverandering
- Een einde aan de massale uitzettingen in de landelijke gebieden van Chilonga tot Mutoko
- Gratis basis- en hoger onderwijs voor iedereen
- Gratis kwaliteitsgezondheidszorg voor iedereen
- Degelijke huisvesting voor iedereen
- Jobs voor de jongeren door de wederopbouw van infrastructuur, duurzame landbouw en industrie
- Pensioenen en sociale zekerheid voor de ouderen
- Een einde aan de uitsluiting, het geweld en de onderdrukking van vrouwen
- Een einde aan corruptie en plundering, voor de inbeslagname en onteigening van geroofde rijkdommen
- Onvoorwaardelijke vrijlating van alle politieke gevangenen
- Een einde aan het politiegeweld, gerechtigheid voor alle slachtoffers van het geweld van het ZANU-regime van Gukurahundi tot nu
- Een echt democratisch systeem waarin alle machtsposities worden gekozen, zonder privileges en met het recht op onmiddellijke herroeping.
Dit alles kan worden bereikt op basis van nationalisatie van de belangrijkste economische sectoren, zoals de mijnen, onder democratische controle van de arbeiders en de arme gemeenschappen. De strijd voor de bevrijding van Zimbabwe zal pas eindigen als de hele militaire partijstaat ZANU-PF is ontmanteld en omvergeworpen, samen met het neokoloniale kapitalistische systeem waar het deel van uitmaakt, en er een echt socialistisch systeem voor in de plaats is gekomen. De strijd voor echte bevrijding zal pas eindigen als de arbeidersklasse – met inbegrip van allen die vandaag veroordeeld zijn tot werkloosheid – samen met jonge mensen die hongerig zijn naar verandering, arme boeren en gemeenschappen, zich onafhankelijk van alle pro-kapitalistische elites organiseren en hiervoor een revolutionaire massastrijd beginnen, in samenwerking met de strijdende werkende massa’s van heel zuidelijk Afrika en de hele wereld.
