Als men later op de natte zomer van 2011 terugkijkt, zullen enkele nieuwe begrippen komen bovendrijven: de flash mob-rel (door gsm en sociale netwerksites gedreven destructie – zie de vandaag trieste metropool Londen), de lone wolf-extremist (vergeet even de downsizende topmanager of mega-in-de-openbare diensten-hakkende neoliberale politicus, we hebben het wel degelijk over Anders Breivik en zijn terreur in het Noorse Utoya), en… – tromgeroffel weerklinkt over ’s lands akkers en velden – het concept haatmail.
Satirische column door Peter Delsing vanop links-socialisme.blogspot.com
Je moet maar Bart Peeters heten en opkomen voor een "federale kieskring" (toch nog een eind weg van een radenrepubliek) om het nationalistische spek aan je been te hebben. Peeters deed zijn oproep in een radioprogramma van de VRT en mocht maar liefst 800 (jawel, achthonderd!) van deze van haat en andere vormen van misnoegdheid schuin en scheef – vooral scheef – staande onheilsberichten ontvangen.
Dat is, u zal met ons akkoord zijn, veel haat voor een mens om zich – temidden van enkele sympathiek aangeheven gitaarakkoorden – zomaar eventjes door te worstelen.
Vrienden, kameraden, een haatbrief (of -mail in zijn hedendaagse variant) opstellen en versturen, is niet niks. Een mens de dood, stekende rugpijn, voetblaren of erger toewensen en je daarvoor in je meest verbitterde en kreupele Nederlands uitdrukken… Het is een vorm van hulpeloos pestgedrag die best een psychologische analyse waard is – iets waar deze links-socialistische blogspot, zo wil nu het geval, zeer sterk in is. In het bijzonder als de haatmail uit Vlaamsnationale hoek komt, waar gevoelens van benepen wrok, ingehouden (nuja…) woede, en een passioneel ten berde gebracht "pas op of mijn Duitse scheper trekt uw snor uit" – het schrijnende collaboratieverleden is nooit ver weg – wel eens de boventoon voeren.
Wat voor mens schrijft een haatmail? Welk persoonlijkheidstype verlaagt zich tot een dergelijke, belachelijke uitspatting? En welke types orkestreren, want hoe noem je zo’n literaire pogrom anders, achthonderd (acht-hon-derd!) haatmails? Alleen maar mensen die nooit de kracht van een collectieve massabeweging zullen voelen, en zich bijgevolg met het keyboard in de aanslag als pester – als mislukte cyberbully, zeg maar – op de vrijplaats van de politieke meningen opstellen.
Volgens de zanger Milow, die in de voetsporen van David Attenborough de Vlaamse natuur in trok, zijn veel van de briefschrijvers NVA-verkozenen op gemeentelijk niveau. Een om den brode zelfverheerlijkend leger lagere kaders – boekhouders, fitnessbegeleiders, kruideniers, griffiers van de correctionele rechtbank, verkoopsmanagers, assistenten staatsrecht, wellness stylistes en gepensioneerde leraars met een voorliefde voor het interbellum – dat zijn 15 minuten faam heeft geroken, en er met de voeten vooruit is ingesprongen.
Kan een klassebewuste arbeider zich kwaad maken en vloeken? Liefst. Maar voor socialisten is de kritiek en polemiek nooit een vervangmiddel voor argumenten. De kapitalisten en hun ideologische steunpilaren een verzameling potverterende en omhooggevallen idioten noemen, is uiteindelijk slechts polemische versiering voor een goed onderbouwde economische, politieke en sociale analyse. Het bestrijdt de verveling, zet de zaken op scherp, en toont de onverzoenlijkheid der klassebelangen aan. Weg van de vrome maar valse beleefdheidsformules van het establishment, dat in zijn neoliberale aanvallen nooit met twee woorden heeft gesproken.
Waar linkse socialisten een onderbouwde argumentatie hebben, een huizenhoge batterij aan data en cijfers, en het perspectief om door massastrijd een krachtsverhouding op te bouwen, die de maatschappij in sociale zin kan veranderen, daar teert de kleinburgerlijke nationalist meer op het motto: "aan zij die al hebben – wijzelf, denken we – moet gegeven worden".
Het NVA-kader en zijn Facebookvrienden hangt een vrijemarktideologie aan die in crisis zit. Het heeft geen sociaal programma om een meerderheid in Vlaanderen aan te spreken, moesten ze voluit aan het bewind komen: Bart De Wever is een oppositionele zeepbel. Voorts worstelt het Vlaamsnationalisme van de harde vleugel met revanchisme tegenover een Belgische staat die ze enkel in periodes van Duitse bezetting voluit mee wilden beheren.
Meng kleinburgerlijke arrogantie, opgezweept door zeer tijdelijk electoraal testosteron, met de falende missie van het kapitalisme, uitsluiting door een financieel bankroet Belgisch establishment dat ze zelf hopen te vervangen door een eigen, bankroet establishment, voeg er een flinke dosis historisch gegroeide wrok bij vanwege een pseudo-elite die halfweg is blijven steken, en het besef dat je als rechtse neoliberaal een meerderheid nooit in actie gaat overtuigen van een positief sociaal programma, en je hebt alle elementen tesamen gebracht voor gefrustreerd bullygedrag en steriel gedaas op een lege Vlaamse heide.
Waar De Wever zelf slim genoeg is om subtiel te provoceren, valt die behendigheid bij de achterban snel weg. Wat je overhoudt, is een bataljon driftig vittende, maar dikwijls reeds gepensioneerde herauten van de Vlaamse strijd, die vanop hun splinternieuwe IPad of Apple Mac het politieke debat proberen droog te leggen. Of zoals Peter De Roover van de Vlaamse Volksbeweging suste: de verstuurknop is soms snel ingedrukt. Ja hallo? Multimediale beschermers van het imago van voorman De Wever, die zelf werd groot gemaakt via de media. En wiens mediapersoonlijkheid nu tegen de geringste kritiek moet worden verdedigd, via een Vlaamsnationale gang bang van iedereen die aan dat beeld – een zorgvuldig gecultiveerde, oppositionele zeepbel – zelfs maar een twijgje tracht te tornen.
