Achter de ‘opvangcrisis’ gaan de noden van honderden dakloze vluchtelingen schuil, die op straat slapen en er soms sterven. Er zijn in Brussel geïmproviseerde kampen en door de politie belegerde kraakpanden. Vluchtelingen worden uitgebuit door werkgevers die misbruik maken van hun extreme kwetsbaarheid. Dit alles gebeurt omdat deze mensen de ‘misdaad’ begaan om te vluchten voor ellende of oorlog.
door Constantin (Luik)
Brussels burgemeester Philippe Close (PS) liet na de ontruiming van een kraakpand, dat door migranten werd gebruikt, de begane grond van het gebouw onder water zetten. Hij liet gaten boren in het dak, zodat de regen en de kou naar binnen konden sijpelen. Het is in hun logica wenselijker om gebouwen te vernielen zodat er niemand in kan verblijven, dan om in een menswaardige opvang te voorzien.
Asielakkoord
Twee dagen voordien bereikte de federale regering een akkoord over de ‘opvangcrisis’. Die crisis kwam niet uit de lucht vallen. In 2021 werden 1916 opvangplaatsen geschrapt. Voordien had de regering-Michel Fedasil (het Federaal Agentschap voor de opvang van asielzoekers) afgebouwd door het budget met 20 miljoen euro te verminderen. De Belgische autoriteiten hebben de crisis zelf veroorzaakt door te besparen op middelen en opvangplaatsen. De tekorten worden nu gebruikt om de repressie te versterken.
Het asielakkoord van de federale regering, met de PS en de groenen, voorziet in een sneller onderzoek en de snellere uitvoering van bevelen om het land te verlaten. Het beperkt de mogelijkheden van gezinshereniging en het sluit de deur voor elke collectieve regularisatie van mensen-zonder-papieren. Om dit offensief tegen mensen in nood als ‘eerlijk’ en ‘evenwichtig’ voor te stellen, vermeldt het akkoord de creatie van 2000 bijkomende opvangplaatsen en het verbod op het opsluiten van kinderen in gesloten centra. Dat is niet niks, maar ruim onvoldoende. Zeker als je bedenkt dat 700 van deze nieuwe plaatsen uit tijdelijke containers zullen bestaan. Tegelijk bouwt de regering vier extra gesloten centra.
Tegen verdeeldheid, eenheid in strijd
Het staatsracisme maakt het racisme van extreemrechts aanvaardbaar. Verzet hiertegen is nodig! De regering blijft doof en blind voor het personeel van de openbare diensten dat staakt voor meer middelen, meer collega’s en tegen de onhoudbare werkdruk. Er waren verschillende vakbondsacties en een algemene staking nodig om de indexering van de lonen en uitkeringen te verdedigen en om erg beperkte maatregelen voor onze koopkracht te bekomen. Tegen een achtergrond van sociale tekorten en ellende is er een groeiende voedingsbodem voor racistische vooroordelen en extreemrechts.
We moeten duidelijk zijn: het zijn niet de vluchtelingen die verantwoordelijk zijn voor onze energierekeningen of de prijs van onze winkelkarretjes! Zij strijken niet de vette dividenden op terwijl het personeel van Delhaize in de kou wordt gezet. Zij zijn het niet die onze openbare diensten en sociale zekerheid ondermijnen omdat het geld nu eenmaal naar de fiscale cadeaus voor de rijken moet gaan. Zij zijn het niet die weigerden te investeren in sociale huisvesting om vrij spel te geven aan vastgoedmagnaten als Matexi.
Vandaag staan er in Brussel 10.000 gebouwen leeg, maar liefst 1 miljoen vierkante meter kantoren staat leeg! Om zowel de huisvestingscrisis voor iedereen als de opvangcrisis aan te pakken, kunnen we beginnen met het toepassen van de wet-Onkelinx die het mogelijk maakt om gebouwen die langer dan zes maanden leeg staan op te eisen. Deze wet wordt bijna nooit toegepast omdat ze een aanval op het privé-eigendom betekent. Om deze wet toe te passen en het recht op een degelijk leven voor iedereen te verdedigen, is er nood aan vastberaden strijd.
Aanvallen op de meest kwetsbaren in de samenleving, zoals vluchtelingen, dienen om het aanvallen van anderen meer aanvaardbaar te maken. Door mensen tot ‘illegaliteit’ te veroordelen, worden ze overgeleverd aan slaafachtige werk- en leefomstandigheden. Dit zet de werk- en leefomstandigheden van iedereen onder druk. Dat moeten we bestrijden met solidariteit.
