Interview door Diane Stokes (Socialist Alternative, ISA in de VS)
Eind januari sloot het personeel van Starbucks in Evanston, aan Chicago Avenue en Main Street, zich unaniem aan bij de vakbond Starbucks Workers United. In het afgelopen jaar stemden personeelsleden van 14 andere Starbucks-vestigingen in Illinois en meer dan 280 vestigingen in heel het land over het opzetten van een erkende vakbond. Het personeel organiseert zich en eist veiliger werkomstandigheden, meer personeel en betere lonen.
De directie van Starbucks is niet opgezet met personeel dat voor zijn rechten opkomt. Er werden verschillende antivakbondstactieken gebruikt: van ontslagen, het sluiten van vestigingen, het ontzeggen van voordelen tot het verminderen van uren zodat personeel geen recht had op een gezondheidsverzekering. Dit zit de vakbondsbeweging onder druk om vooruitgang te bekomen en vergeldingsacties af te slaan.
De kracht van de vakbond ligt in het opbouwen van een sterke solidariteit van de achterban op de werkplek en met de bredere beweging. ASHLEY GRAHAM en CONNOR BRENNAN, barista’s van de Chicago Ave & Main St Starbucks in Evanston, leggen uit hoe ze samen met anderen unaniem voor een vakbond hebben gestemd in hun vestiging, en wat de volgende stap is in de strijd om de eisen te realiseren waarvoor ze een vakbond hebben opgericht.
Welke strategieën hebben jullie gebruikt om tot een unanieme stemming te komen onder het personeel van jullie Starbucks-vestiging?
AG: Ik denk dat de meest invloedrijke strategie die tot de unanieme stemming leidde, bestond uit het delen van nauwkeurige informatie over wat toetreding tot een vakbond voor ons betekent. We hebben ongeveer twee maanden lang consequent wekelijkse bijeenkomsten gehouden voordat we naar buiten traden. We moedigden vragen en opmerkingen aan en wisselden informatie uit. Iedereen in de vestiging werd grondig geïnformeerd over de bewegingen van andere vestigingen en hoe die van ons eruit zouden kunnen zien.
CB: We hadden met name verschillende individuele en groepsgesprekken om onze collega’s te beschermen tegen vergelding en anti-vakbondspropaganda. We voorzagen veel van de argumenten die het management zou kunnen gebruiken om ons over te halen nee te stemmen. Omdat we deze argumenten van tevoren bespraken en uitlegden waarom ze onwaar of misleidend waren, waren we allemaal beter toegerust om de vergaderingen over het breken van de vakbond aan te kunnen en werden we niet verrast of gemakkelijk gemanipuleerd.
Wat waren de zaken die jullie collega’s het meest overtuigden om voor de vakbond te stemmen?
AG: Enkele van de grootste zorgen die wij als vestiging hebben, heeft te maken met personeel en planning. Mijn collega’s hopen op een consistentere bezetting van de vestiging, elke werkdag, en op een consistenter weekrooster.
CB: Naast een consistentere en menselijkere personeelsbezetting en planning zou ik willen toevoegen dat we allemaal gemotiveerd waren om ons te organiseren voor aanzienlijk hogere lonen en grotere jaarlijkse verhogingen.
We willen ook dat alle werknemers in aanmerking komen voor gezondheidszorg en andere voordelen – vanaf hun eerste dag.
Welke samenwerking met personeel van andere vestigingen uit de buurt van Chicago is nodig om de beweging voor een sterke vakbond verder op te bouwen?
AG: Ik denk dat we een sterke beweging kunnen opbouwen door als partners voor elkaar op te komen, ter plekke en online. Of we nu steun betuigen tijdens een sip-in [waarbij bezoekers aangemoedigd worden om slechts een glas water te bestellen en te betalen met een fooi aan het personeel], een piket een staking, of zoiets simpels als het delen op Twitter wanneer er een stemming is in een andere vestiging of als die voor de vakbond heeft gestemd. Het was onwerkelijk om door zoveel verschillende activisten en vestigingen te worden gesteund. De voortzetting van fysieke steun is de sleutel tot de groei van de beweging en het bereiken van een degelijk collectief contract.
CB: Het gebied rond Chicago is interessant, omdat de beweging hier aanvankelijk trager op gang kwam, maar nu winnen we lokaal momentum op een kritiek ogenblik in de campagne. Vier winkels in Illinois hebben in december en januari een vakbondsstem gewonnen, waarvan twee unaniem.
Ik ben erg blij dat ik samenwerk met een echt solide groep organisatoren onder het personeel. We willen samenwerken om pas georganiseerde vestigingen te ondersteunen en elkaar te beschermen door ons te verenigen tegen represailles. We moeten ook collectieve acties kunnen coördineren terwijl we de beweging verder uitbouwen en naar een collectief contract toewerken. We willen samenwerken met andere vestigingen in heel Illinois om deze acties met zoveel mogelijk collega’s te plannen, meer winkels te bereiken, gebruik te maken van al onze middelen en van de steun van de gemeenschap. We willen ons werk kritisch evalueren zodat elke actie sterker en effectiever kan zijn dan de vorige.
Zal de strijd voor een goede collectieve overeenkomst anders gevoerd worden dan die voor het erkennen van een vakbond?
AG: Het grootste verschil is dat we nu naar buiten toe steun zoeken, in plaats van naar binnen. Om de erkenning van de vakbond af te dwingen, moesten we onze kracht als team op de werkvloer opbouwen. We moesten consequent blijven in onze gesprekken met alle collega’s om dat recht af te dwingen. Nu we zo ver zijn, moeten we andere krachten aanspreken: collega-barista’s van andere vestigingen, plaatselijke vakbondsmilitanten, steun van de gemeenschap, middelen van de vakbond SBWU, vrienden, familie en meer. We hebben nu publieke erkenning en druk nodig zodat de directie moet luisteren naar onze eis van een degelijk collectief contract. Hoe meer vestigingen, gemeenschaps- en vakbondsondersteuners een beweging opbouwen, hoe beter.
CB: Helemaal mee eens. De grootste factoren bij het winnen van onze vakbondsrechten waren het vertrouwen, de solidariteit en de communicatie tussen het personeel van onze vestiging. Om een collectief contract en onze eisen in de wacht te slepen, is er meer nodig dan dat. We moeten de beweging opbouwen en ons verenigen met collega’s uit vele vestigingen en met bondgenoten uit de gemeenschap en de arbeidersbeweging. We zullen in staat moeten zijn om zaken te sluiten om Starbucks te dwingen met ons te onderhandelen. Dat kan alleen als meer vestigingen zich blijven organiseren en in staat zijn om een reeks sterk gecoördineerde en escalerende acties, en met name stakingen, te voeren.
Kleinere lokale acties zoals sip-ins, protestbijeenkomsten en informatieve folders kunnen ook zeker nuttig zijn om een momentum op te bouwen en het profiel van de campagne te versterken. Deze acties alleen zullen echter niet het soort economische druk opbouwen dat we nodig hebben om een collectief contract binnen te halen, maar moeten gezien worden als een aanvulling op en opbouw naar grotere acties die tot doel hebben de productie en de winsten stil te leggen.
