Verklaring van het internationaal vrouwenbureau van ISA
Internationale Vrouwendag kadert dit jaar in een golf van bewegingen en strijd tegen onderdrukking en kapitalistische uitbuiting. Vrouwen staan hierin vooraan. De strijd is vaak explosief. De verschrikkelijke gevolgen van oorlog, honger, klimaatvernietiging, politieke crisis en sociale afbraak vallen het zwaarst voor vrouwen uit de werkende klasse en arme vrouwen. Het is geen verrassing dat zij terugvechten.
Op de acties in het kader van de internationale vrouwendag leggen socialistische feministen het verband tussen het feministisch protest, stakingen, protest tegen prijsstijgingen, massabewegingen tegen geweld door mannen en de staat tegen vrouwen, tegen klimaatvernietiging en tegen oorlog. Aan de basis van de meervoudige en met elkaar verbonden crises ligt het kapitalistisch systeem zelf en de onverzadigbare hebzucht van de superrijke klasse die wordt gediend door dit systeem.
Sinds de vorige internationale vrouwendag waren er nieuwe explosieve en revolutionaire strijdbewegingen waarin de werkenden en jonge vrouwen vooraan stonden. In Iran werd de stemming samengevat in de slogan ‘Vrouw, leven, vrijheid’. Dat is de slogan van een generatie die de systematische brutaliteit van het Iraanse regime niet langer aanvaardt. De heerschappij van dat regime is gebaseerd op onderdrukking, onderwerping en rigide controle over vrouwen en hun lichaam. De strijdkreet ‘Vrouw, leven, vrijheid’ kreeg wereldwijd weerklank.
In 2023 zullen socialistische feministen, georganiseerd in ROSA en International Socialist Alternative (ISA), inspiratie putten uit deze strijd. We proberen onze rol te spelen bij het organiseren van protest en strijd voor alles wat alle vrouwen nodig hebben om te leven zonder onderdrukking – van het recht op toegang tot abortus tot voldoende middelen voor de zorgsector – in een samenleving zonder angst en geweld, waarin de rechtse aanvallen op migranten en anderen gestopt worden. Doe met ons mee!
Hoe hard we ook werken, het systeem werkt nooit voor ons
Werkende vrouwen zijn de dupe van de torenhoge inflatie. De loonkloof tussen mannen en vrouwen, de grotere verantwoordelijkheden voor de zorg van kinderen en/of andere familieleden, hun oververtegenwoordiging in onzekere jobs en in de schaduw van de ‘informele’ economie (in het bijzonder in de neokoloniale landen), betekenen dat vrouwen bezwijken onder de kosten van het levensonderhoud. Wereldwijd kampen meer dan 900.000 mensen met omstandigheden van hongersnood. Dat is tien keer zoveel als vijf jaar geleden. Terwijl in het Verenigd Koninkrijk een op de vier gezinnen de energie- en voedselprijzen niet kan betalen, boeken energieconcerns als BP en Shell recordwinsten.
Vrouwen werken onevenredig veel in de zorgsector: verpleging, onderwijs, kinderopvang, maatschappelijk werk enz. De strijd op de werkvloer over lonen en arbeidsomstandigheden neemt toe, net als de strijd voor hoogwaardige diensten die voor iedereen toegankelijk zijn. Bestrijding van privatisering en campagnes voor meer openbare diensten zijn ook kenmerkend. Geprivatiseerde diensten kunnen nooit kwaliteitsdiensten voor iedereen leveren, zoals één blik op de ontstellend ongelijke private gezondheidszorg in de VS bevestigt.
Na de absolute brutaliteit van het werken in ziekenhuizen en verpleeghuizen tijdens de pandemie, is een personeelscrisis steeds meer de normale gang van zaken. Werkenden verlaten de sector als ze dit kunnen. Een groot aantal langdurige zieken wordt niet vervangen. Hetzelfde zien we in de ondergefinancierde scholen, waar kinderen na de pandemie met een grotere leerachterstand en meer emotionele noden dan voorheen terug op school kwamen.
De gezondheidsdiensten in de imperialistische centra voeren nu op cynische wijze een jacht op gezondheids- en andere zorgwerkers uit hun voormalige koloniën op, die elk jaar duizenden geschoolde werknemers zien vertrekken. Sommige protestbewegingen hebben verbeteringen afgedwongen, maar er is fundamentele verandering nodig om de volledige ineenstorting van de zorg en het onderwijs te stoppen. Er is nood aan massale investeringen in gratis openbare diensten met voldoende personeel, hogere lonen en betere arbeidsvoorwaarden, waaronder een kortere werkweek zonder loonverlies. De nationalisatie van de bijzonder winstgevende farmaceutische sector, net als van de zorg waar die privaat is, zou de middelen hiertoe verschaffen.
Openbare zorg en onderwijs behoren tot de belangrijkste verworvenheden van de strijd van de arbeidersklasse in het verleden. Ze zijn erg belangrijk voor werkende vrouwen, zowel om zekere jobs te verschaffen als om diensten te voorzien die vrouwen in staat stellen om economische onafhankelijkheid te verwerven omdat ze kunnen werken. De kapitalistische heersende klasse heeft deze diensten echter tot op het bot afgebroken, of exploiteert ze uit winstbejag. Het maakt dat werkenden, waaronder vooral vrouwen, steeds meer mensen moeten verzorgen op kortere tijd. Wat de werkgevers ‘productiviteit’ noemen, of hoeveel werk elke werknemer verricht, is in werkelijkheid hoe de miljardairsklasse winst opdrijft, met onmenselijke gevolgen voor patiënten en schoolgaande jongeren.
De afbraak van deze en andere diensten gedurende tientallen jaren van onderfinanciering en privatisering heeft meer werk terug gebracht naar het gezin, waardoor het aantal uren dat de meeste vrouwen besteden aan hun ‘tweede shift’ is toegenomen. Dit is het onbetaalde huishoudelijk werk, de zorg voor kinderen en ouderen dat buiten de werktijd wordt gedaan, voornamelijk door vrouwen, als onderdeel van de rol van het gezin in de vrouwenonderdrukking in de kapitalistische samenleving.
Als we vechten, kunnen we winnen!
Vrouwelijke werkenden in de zorgsector gaan in verzet tegen onmogelijke werkomstandigheden door onderbezetting, lage lonen en de gevolgen hiervan voor mensen die zorg nodig hebben. Terwijl in het verleden de morele verplichting die het zorgpersoneel voelt door de bazen werd gebruikt om stakingen tegen te houden, worden stakingen tegenwoordig steeds meer gezien als de enige manier om te strijden voor kwaliteitsvolle diensten, meer personeel en hogere lonen. Op alle continenten, van het Verenigd Koninkrijk tot Argentinië, van Zimbabwe tot de VS, van Duitsland tot Sri Lanka, waren er grote zorgstakingen. Dit werd de afgelopen jaren een universeel verschijnsel. Ook in het onderwijs organiseert het personeel zich voor meer middelen en betere lonen.
In Frankrijk is er op 8 maart een feministische staking tegen gendergerelateerd geweld, tegen de pensioenhervorming en voor abortusrechten. De oproep hiervoor komt van de meest strijdbare vrouwenorganisaties en wordt gesteund door de vakbonden en Nupes (de linkse alliantie waarvan La France Insoumise de drijvende kracht is). Deze staking maakt deel uit van de massabeweging tegen de pensioenhervorming van Macron. Het is een schitterend voorbeeld van hoe deze twee bewegingen hun krachten kunnen bundelen tegen de heersende klasse. We zagen dit eerder ook in Baskenland en in de Brusselse ziekenhuizen met vakbonden die acties organiseerden tegen feminicides en seksistische pesterijen. De Franse werkenden komen in opstand tegen de poging van Macron om de pensioenleeftijd op te trekken tot 64 jaar, de gemiddelde levensverwachting in goede gezondheid. Vrouwelijke werkenden staan vooraan in deze strijd, hun pensioenen bedragen nu al slechts 40% van die van mannen.
De loonkloof tussen mannen en vrouwen en de zeer ongelijke en meestal niet-gecompenseerde rol van vrouwen in de kinderopvang betekenen dat oudere vrouwen veel vaker in armoede leven dan mannen. We hebben volledig betaald ouderschapsverlof nodig, flexibele werkopties die vrouwen en mannen de kans geven om voor kinderen te zorgen zonder loonverlies, gratis kinderopvang van degelijke kwaliteit en een leefbaar pensioen voor iedereen.
Ook in de dienstensector neemt de strijdbaarheid toe. In de VS zijn het over het algemeen vrouwelijke werkenden in de voedings- en detailhandel die het voortouw nemen bij het oprichten van nieuwe vakbonden. Tijdens de lockdowns werden winkelpersoneel, zorgpersoneel en anderen gevierd als ‘helden’. Nu worden ze echter zonder enig respect behandeld. Hun economische realiteit is geen lachertje. Ze hielden alles draaiend tijdens de pandemie, wat een radicaliserend effect heeft.
Verzet tegen rechts en seksistisch geweld
Er is internationaal een groeiende dreiging van rechts-populistische of extreemrechtse politieke krachten. Rechts werd de afgelopen jaren sterker in Europa, Zuid-Azië, de VS of nog in Brazilië. Dit was mogelijk omdat de kapitalistische regeringen de levensstandaard van de werkenden aanvielen, terwijl er amper linkse partijen vanuit de werkende klasse zijn, of terwijl die linkse partijen hebben gecapituleerd voor een pro-kapitalistisch beleid. Rechts richt zich venijnig op de meest kwetsbare groepen in de samenleving. Die worden aangewezen als zondebok voor de problemen in de samenleving. Migranten, transpersonen, mensen met een migratie-achtergrond, religieuze minderheden, daklozen, meer onderdrukte kasten … zijn maar enkele van de groepen waarop de seksistische, racistische en LGBTQIA+ fobe rechterzijde het gemunt heeft. In een context van toenemende militarisering en vluchtelingenstromen, is er wereldwijd een toename van gendergerelateerd geweld. De imperialistische spanningen tussen de blokken niet alleen gevolgen voor economische, politieke en milieukwesties, maar ook voor de levensomstandigheden van vrouwen en LGBTQIA+ personen.
Overal liggen migranten en vluchtelingen onder vuur van rechts. In Turkije worden Syrische vluchtelingen die de verschrikkingen van de oorlog in hun land zijn ontvlucht, tot zondebok gemaakt door regeringsgezinde media, staatsmachten en nationalistisch extreemrechts om de woede van de mensen af te leiden van het criminele regime van Erdogan en zijn woekeraars in de bouwsector, die verantwoordelijk zijn voor de dood van tienduizenden mensen.
De afgelopen jaren was er een toename van reactionaire aanvallen op onze rechten. ROSA speelde een actieve rol in het verzet daartegen met strijd tegen elke vorm van seksisme, vrouwenhaat, transfobie en racisme. Onze reputatie in de strijd tegen gendergerelateerd geweld speelt een belangrijke rol in onze capaciteit om het verzet tegen extreemrechts op te voeren. In het zuiden van Ierland probeerde extreemrechtse de afgelopen maanden om de oude racistische tactieken te gebruiken om de schuld van gendergeweld bij mannelijke vluchtelingen te leggen, wat als argument werd gebruikt om over te gaan tot racistisch geweld. Vanuit onze ervaring in de strijd tegen gendergerelateerd geweld konden we de hypocrisie van extreemrechts aanklagen. De realiteit is dat 83% van de slachtoffers de dader kent en dat geweld in verband staat met de patriarchale seksistische waarden die onze persoonlijke relaties in de kapitalistische samenleving blijven doordringen. We wezen op deze realiteit en mobiliseerden onder werkenden om actief in te gaan tegen racistische verdeeldheid en haat.
Dit is slechts één voorbeeld van de kracht van collectieve actie om kwesties als gendergerelateerd geweld onder de aandacht te brengen. We klagen de volstrekt ontoereikende reactie van de overheden aan en eisen meer middelen. We gaan de discussie aan over machtsverhoudingen, geweld en controle, die een schadelijk effect hebben op onze persoonlijke relaties. We willen ervoor zorgen dat slachtoffers in staat zijn om zich uit te spreken. We verbinden de strijd tegen gendergerelateerd geweld met de noodzaak voor ons allen om collectief te strijden voor een wereld waarin onze gezinsrelaties niet gebukt gaan onder enorme zorgtaken, economische druk en machtsongelijkheid. We zijn tegen racisme in al zijn vormen en staan voor socialistisch feminisme dat strijdt tegen alle vooroordelen die de kapitalistische klasse gebruikt om haar macht in de samenleving te handhaven, waaronder racisme, vreemdelingenhaat, transfobie en seksisme.
Tegen oorlog en imperialisme
Terwijl de huidige gebeurtenissen en bedreigingen (de opwarming van de aarde, de Covid-19-pandemie enz.) allemaal de urgentie van internationale samenwerking en solidariteit onderstrepen, beweegt het kapitalistisch systeem zich in precies de tegenovergestelde richting. De wereld wordt steeds meer verdeeld in twee grote concurrerende blokken, er is verhevigde geopolitieke rivaliteit en een toenemend risico van meer en nog gevaarlijker militaire conflicten. De nieuwe mondiale fase van koortsachtige militarisering zal niet alleen bijdragen tot de bevordering en normalisering van patriarchale instellingen en waarden in de samenleving, maar zal voor kapitalistische regeringen overal een extra reden zijn om publieke middelen te onttrekken aan sectoren die bijzonder belangrijk zijn voor vrouwen, zoals onderwijs en zorg.
Verstrikt in hun eigen tegenstrijdigheden proberen de belangrijkste imperialistische mogendheden hun crisis naar het buitenland te exporteren, wat gepaard gaat met een hernieuwde wedloop voor de controle over grondstoffen en invloedssferen, en de verscherping van hun uitbuitende en ongelijke betrekkingen met grote delen van de planeet. Veel arme landen worstelen om een verstikkende schuldenlast aan rijke en woekerende schuldeisers af te betalen – schulden die door de wereldwijde turbulenties en de renteverhogingen van de grote centrale banken nog worden verergerd – en wankelen daardoor op de rand van wanbetaling en economische ineenstorting. Tegen deze achtergrond is de terugkeer naar massale besparingsprogramma’s en aanvaarding van de dictaten van imperialistische instellingen als het IMF de standaardoptie geworden van de heersende elites in die landen. Dit heeft bijzonder verwoestende gevolgen voor arme en werkende vrouwen en niet-binaire mensen – zoals wordt geïllustreerd door de vele voormalige kledingarbeiders in Sri Lanka die hun toevlucht nemen tot sekswerk om hun gezin te voeden.
Maar zelfs in moeilijke omstandigheden staan vrouwen vaak in de frontlinie om zich te verzetten en te mobiliseren tegen besparingen, imperialistische uitbuiting en oorlog. De revolutionaire beweging in Iran en de protesten in Afghanistan zijn lichtende voorbeelden. In Rusland hielpen vooral vrouwen familieleden en vrienden te vluchten om niet in de vleesmolen van de oorlog terecht te komen. In september, toen de tweede mobilisatiegolf werd aangekondigd, hebben ze in sommige steden blokkades opgeworpen en zijn ze soms naar het front gereden om familieleden weg te halen.
Onze lichamen, onze levens, ons recht om te beslissen!
De sterke feministische bewegingen in heel Latijns-Amerika behaalden inspirerende overwinningen rond abortusrechten in Argentinië, Colombia en Mexico. Massamobilisaties op straat, ook op internationale vrouwendag, waren een van de belangrijkste wapens bij deze overwinningen. In Spanje werd de rechtse regering van de regio Castilla y León gedwongen terug te komen op een plan om vrouwen te dwingen een echografie te laten maken voordat ze een abortus ondergaan. Dit illustreert de kracht van de feministische beweging in Spanje, waar 5 miljoen vrouwen in staking gingen op internationale vrouwendag 2018.
De noodzaak van het opbouwen van een sterke massabeweging op straat, ondersteund door strijdbare organisaties, is een les die volledig moet worden getrokken in de VS. Daar heeft de rechtse meerderheid van het Hooggerechtshof Roe v. Wade ongedaan heeft gemaakt, waardoor het federale recht op abortus werd ingetrokkenen er ondertussen in 13 staten een abortusverbod geldt. Tienduizenden mensen kwamen op straat na deze beslissing. Socialist Alternatieve (ISA in de VS) speelde een actieve rol in deze mobilisatie. De goed gefinancierde liberale feministische organisaties weigerden om echte acties te ondernemen. Bij elk referendum over abortusrechten, ook in staten met een Republikeinse meerderheid, stemde een meerderheid voor het behoud van die rechten. Maar de rechtszaak die momenteel dreigt om twee voor abortus gebruikte medicijnen illegaal te maken, toont aan dat er een massabeweging nodig is om rechts te stoppen. Een deel van rechts is bijzonder offensief in het verzet tegen het recht op abortus en tegen vrouwenrechten in het algemeen.
Trans-bevrijding en socialistisch feminisme zijn met elkaar verweven
Er is een sterk verband tussen de reactionaire aanvallen op abortusrechten en de oorlog van rechts tegen trans personen en niet-genderconforme personen. De rechtse conservatie Britse regering kwam op ongeziene wijze tussen om een door het Schots parlement goedgekeurde maatregel te blokkeren die de rechten van trans personen om hun eigen gender te bepalen zou verbeteren. In de VS worden in sommige staten brutale antitrans-wetten doorgevoerd die zo ver gaan dat trans-kinderen van hun ouders kunnen worden gescheiden als die achter de genderidentiteit van het kind staan.
In Groot-Brittannië heeft de verschrikkelijke moord op de 16-jarige transvrouw Brianna Ghey een golf van verdriet en woede teweeggebracht. Die moord toont de afschuwelijke gevolgen in het echte leven van het vijandige politieke klimaat dat voor transpersonen wordt gecreëerd door rechtse politici en de kapitalistische media. In de dagen na de moord op Brianna hebben duizenden mensen in het hele land waken bijgewoond. ISA-leden hebben hieraan deelgenomen, en Socialist Alternative in Engeland, Wales en Schotland roept op tot het opbouwen van een massabeweging voor transbevrijding – om echt gerechtigheid te krijgen voor Brianna Ghey en al diegenen die door transfoob geweld zijn omgekomen.
ISA stelt dat de strijd voor transrechten een integraal onderdeel is van de strijd tegen de rigide gendernormen die het kapitalistisch systeem probeert op te leggen. Het is een cruciaal onderdeel van de feministische strijd en we staan voor maximale solidariteit en eenheid van allen die onder dit systeem met onderdrukking te maken hebben.
Vrouw, Leven, Vrijheid
Wereldwijd halen feministen inspiratie uit de revolutionaire opstand onder leiding van jonge vrouwen in Iran. De woede over de brutale moord op Jina Amini door de staat bracht een massale beweging op gang die zich niet alleen richt tegen de vrouwenhaat van het Iraanse regime, maar ook tegen het repressieve, corrupte kapitalistische regime op zich. De slogan van de beweging, ‘Vrouw, Leven, Vrijheid’, omvat niet alleen de eis voor de bevrijding van vrouwen, maar ook de nationale aspiraties van het Koerdische volk. De slogan komt immers uit de Koerdische strijd. Het Iraanse regime reageerde met bloedige repressie tegen betogers, waarbij vooral de Koerden en andere nationale minderheden hard werden aangepakt.
De beweging in Iran is een uiting van de golf van feministische strijd van de afgelopen jaren, maar op een kwalitatief hoger niveau. Jongeren en vooral vrouwen waren de drijvende kracht achter een strijd die het bestaan van het fundamentalistische islamitische regime zelf ter discussie stelt. Mogelijk heeft het regime zich enigszins herpakt, maar dat zal ongetwijfeld tijdelijk zijn. Het laatste hoofdstuk van de beweging in Iran is nog niet geschreven. Het is duidelijk dat de opstand van vrouwen, arbeiders en jongeren alles heeft veranderd.
Het was op een kleinere schaal, maar de protesten tegen de lockdowns in China vormden eveneens een keerpunt. Jonge vrouwen stonden vooraan in deze protestacties, die begonnen als een wake maar al gauw een meer politiek karakter kregen met oproepen voor de val van Xi Jinping. Socialistische feministen zijn solidair met de moedige betogers in China en Iran. Op de internationale vrouwendag nemen we hun eisen mee op straat en komen we op voor de vrijlating van de politieke gevangenen en voor het einde van de repressieve regimes in China, Iran en elders. We gaan ook in tegen die regimes in Washington, Londen of Parijs die zichzelf opwerpen als verdedigers van ‘mensenrechten’ en ‘democratie’, maar tegelijk samenwerken met regimes die brutale aanvallen doorvoeren op vrouwen, zoals dat van Modi in India of de Saoedische dictatuur.
Socialistisch feminisme: historische basis van internationale vrouwendag en hoop voor de toekomst
In 1908 trokken 15.000 textielarbeidsters door de straten van New York om te protesteren tegen hun arbeidsomstandigheden en met de eisen van een achturige werkdag, loonsverhoging, een onmiddellijk einde aan kinderarbeid en stemrecht. Het jaar daarop riep de Socialist Party of America de eerste “nationale vrouwendag” uit ter erkenning van hun strijd. De Duitse baanbrekende socialistische feministe Clara Zetkin stelde in 1910, geïnspireerd door de kledingarbeiders in New York, voor om een internationale dag van de werkende vrouw in te voeren. Het was een voorstel dat de universele strijd voor de politieke en sociale rechten van vrouwen wilde koppelen aan de strijd voor de beëindiging van de uitbuiting van alle arbeiders; en omgekeerd de strijd voor de beëindiging van de uitbuiting van arbeiders koppelde aan de strijd voor de politieke en sociale rechten van vrouwen. Het jaar daarop namen meer dan een miljoen vrouwen deel aan marsen en bijeenkomsten ter gelegenheid van de eerste Internationale Vrouwendag.
Op de internationale vrouwendag van 1917 gingen textielarbeidsters in Sint-Petersburg in staking, waarmee de enorme revolutionaire beweging begon die de tsaar ten val bracht en de Russische Revolutie inluidde.
Socialistische feministen lagen aan de basis van de Internationale Vrouwendag en gebruikten deze om feministische eisen te verweven met de bredere strijd van de arbeidersklasse, de linkerzijde en de socialistische beweging. Internationale Vrouwendag werd gebruikt in verzet tegen oorlog en imperialisme. Het werd aangegrepen om op alle mogelijke manieren de strijd aan te gaan tegen het establishment en het kapitalistisch systeem. Dat is waar de Internationale Vrouwendag voor staat en dat is de benadering die ROSA en ISA vandaag verdedigen.
Van de duizenden doden door de corruptie van de bouwsector in Turkije, tot de brutale onderdrukking van vrouwen in Afghanistan, tot de verschrikkingen van de oorlog in Oekraïne, Jemen, en elders: het is duidelijk dat het kapitalistisch systeem de ene afschuwelijke crisis na de andere veroorzaakt. Werkende en onderdrukte mensen betalen de prijs voor de klimaatcrisis, die voor miljoenen over de hele wereld levensgevaarlijk is. Dit geldt des te meer in de neokoloniale wereld, die het minst bijdraagt aan klimaatverandering, maar waar de mensen een gruwelijke prijs betalen voor de gevolgen ervan. Klimaatverandering wordt voornamelijk aangedreven door het meedogenloze winstbejag van de grote industriële en imperialistische staten.
Door de diepgewortelde ongelijkheid tussen mannen en vrouwen worden vrouwen en kinderen onevenredig zwaar getroffen bij rampen. Studies toonden aan dat zij gemiddeld 14 keer meer kans hebben om te sterven dan mannen. Van de explosieve toename van het aantal kindhuwelijken tot de ondraaglijk lange afstanden die zij moeten afleggen om water te vinden, bij de ergste droogte in decennia in de Hoorn van Afrika hebben vrouwen en meisjes de zwaarste tol betaald. In Pakistan hebben tienduizenden arbeiders, in meerderheid vrouwen, hun job verloren nadat de verwoestende overstromingen van vorig jaar een groot deel van de katoenoogst van het land hadden weggevaagd. Veel vrouwen en jonge meisjes lopen in de nasleep van rampen nog grotere risico’s op gendergerelateerd geweld en seksueel misbruik in hulp- en vluchtelingenkampen en opvanghuizen voor slachtoffers, zoals in Turkije en Syrië na de recente aardbevingen.
De kapitalistische plundering van het land is onlosmakelijk verbonden met het onevenredig grote geweld dat inheemse vrouwen, meisjes en LBGTQIA+ personen wereldwijd ondergaan. In Noord-Amerika organiseert de beweging rond vermiste en vermoorde inheemse vrouwen het verzet tegen de epidemie van gendergerelateerd geweld dat verband houdt met het kolonialisme.
Onderdrukking en uitbuiting bij de wortel aanpakken met een socialistisch alternatief
Strijden voor gelijkheid en beëindiging van onderdrukking vereist een radicale visie op verandering. Het betekent strijden voor een socialistisch alternatief. Dit betekent het uitschakelen van de parasitaire kapitalistische klasse die profiteert van seksisme en vernietiging van het ecosysteem. Het betekent de rijkdom en grondstoffen uit private handen nemen. Het betekent democratische, publieke controle en eigendom van de banken en de grote bedrijven, de belangrijkste instrumenten van de economie.
Om dit te bereiken, moeten de werkenden, armen en onderdrukte massa’s samen strijden. Dit betekent dat de massa’s zelf deelnemen aan de politiek, dat ze zich overal organiseren, ook op de werkplek, om de controle en het bezit van de rijkdom en de grondstoffen zelf in handen te nemen. Hierdoor kunnen de werkenden democratische controle uitoefenen in de samenleving. We kunnen ons daar nauwelijks iets bij voorstellen door het gebrek aan controle over zoveel onderdelen van ons leven onder het kapitalisme.
Het zou een strijd zijn tegen de kapitalistische staat die de gevestigde orde beschermt. Via de beweging van de massa’s van onderuit zou actief een alternatief voor die orde worden opgebouwd en georganiseerd. Het betekent democratisch eigendom en beheer van de economie door werkende mensen, als onderdeel van een groot plan overeenkomstig de behoeften aan huisvesting, gezond voedsel, aan gezondheidszorg; en overeenkomstig de behoeften van het milieu, inclusief een radicale en dringende transitie naar hernieuwbare energie.
Dit vereist internationale strijd, internationale socialistische feministische en organisatie van de werkende klasse alsook solidariteit en eenheid in de strijd tegen onderdrukking. De feministische beweging die sinds de jaren 2010 is ontstaan is een indicatie van de mogelijkheden voor bewegingen om zich snel en wereldwijd te verspreiden. Zo wordt het idee van de feministische staking in land na land overgenomen, en kreeg #MeToo op de een of andere wijze in elk land ter wereld een weerklank.
De socialistische verandering die nodig is om echt een einde te kunnen maken aan onderdrukking, vergt een massale en revolutionaire strijd. Vrouwen hebben een essentiële rol te spelen in een dergelijke opstand van de werkende klasse en de onderdrukte massa. Hun eisen voor lichamelijke autonomie, vrijwaring van geweld, gratis kinderopvang en kwalitatieve ouderenzorg, sociale huisvesting, betaalbare woningen, verzet tegen vrouwenhaat, alle vormen van transfobie en racisme die door de kapitalistische staat en bedrijven worden gereproduceerd … maken een onlosmakelijk deel uit van die beweging. Die realiteit betekent dat in het proces van de opbouw van zo’n beweging, en van de opbouw van grote politieke krachten rond revolutionaire en internationalistische socialistische ideeën, allerlei hardnekkige seksistische en onderdrukkende houdingen en gedragingen die ook aanwezig zijn onder de uitgebuite meerderheid, worden uitgedaagd en bestreden.
Op basis daarvan kan een samenleving worden opgebouwd die collectief produceert voor de behoeften van allen, waarin de geproduceerde rijkdom kan worden gebruikt voor de samenleving om zorgtaken en huishoudelijk werk op zich te nemen zonder de verstorende invloed van genderrollen en de markt, en waarin ieder bijdraagt naar vermogen en krijgt volgens behoefte. Een dergelijke maatschappij zou iedereen een echte rol geven in het besturen van de maatschappij, waarbij de enorme capaciteiten en kennis van vrouwen worden erkend, omdat zij een beslissende rol spelen in de discussie over wat de maatschappij nodig heeft. Een dergelijke maatschappij zou tevens een einde maken aan nationale onderdrukking en onderdrukkende houdingen.
- Voor een internationaal socialistisch en antiracistisch feminisme!
- Voor een internationale strijd tegen oorlog – werkende vrouwen van Oekraïne, Rusland en de wereld moeten zich verenigen tegen oorlog en imperialisme!
- Voor de onteigening van grote vermogens – laat de economie draaien onder de democratische controle van de arbeidersklasse!
- Voor het einde van sociale ongelijkheid! Alleen als we de economie in handen hebben kunnen we uitbuiting stoppen!
- Voor het afschaffen van patenten en voor de nationalisatie van de farmaceutische industrie – als uitweg voor de pandemie en andere gezondheidsproblemen die verband houden met armoede!
- Voor volledige seksuele en reproductieve rechten – voldoende middelen voor seksuele voorlichting, anticonceptie en toegang tot gratis en veilige abortussen en de mogelijkheid om kinderen op te voeden zonder een leven in armoede!
- Voor het einde van geweld tegen vrouwen en voor het einde van alle vormen van LGBTQIA+-fobie, inclusief transfobie. Voor een onmiddellijke verhoging van de publieke middelen en de ontwikkeling van beleid om geweld tegen vrouwen te bestrijden, inclusief vluchthuizen en diensten voor seksueel geweld die voor iedereen toegankelijk zijn. Er moet een leefbaar loon zijn en een gegarandeerde job voor iedereen om een onafhankelijk leven mogelijk te maken.
- Voor een waardig leven zonder geweld en met volledige rechten. Terwijl we vechten voor elk greintje verbetering in de huidige kapitalistische wereld, zijn we ons ervan bewust dat daarvoor de omverwerping van het kapitalisme nodig is!
