Artikel door Kshama Sawant, oorspronkelijk gepubliceerd in The Nation
Toen hij op 21 februari voor de gemeenteraad van Seattle verscheen, vertelde de Indisch-Amerikaanse IT-werker Naresh over de kastendiscriminatie waarmee hij vanaf zijn vijf jaar in India werd geconfronteerd. Zijn stem trilde van woede toen hij dacht aan de waardigheid die hem werd ontzegd. Als hij een persoon uit een dominante kaste aanraakte, zei hij, beweerden ze dat ze “een douche moesten nemen omdat ze me als onaanraakbaar beschouwen.” In de loop van de bijeenkomst sloten veel andere sprekers van onderdrukte kasten zich bij Naresh aan en deelden hun eigen ervaringen met kastendiscriminatie – vaak op hun eigen werkplek in de Verenigde Staten.
Kaste is een systeem van onderdrukking dat mensen verdeelt in een rigide hiërarchie van groepen op basis van geboorte, waarbij ‘lagere’ groepen ernstige discriminatie en zelfs geweld ondervinden van degenen die ‘boven’ hen staan. Het systeem ontstond meer dan 2000 jaar geleden in Zuid-Azië, maar is nog steeds alomtegenwoordig, ook onder het Amerikaanse kapitalisme en ook in Seattle – een plaats die veel Zuid-Aziaten nu hun thuis noemen, en waar ik lid ben van de gemeenteraad.
Eeuwenlang is het kastensysteem systematisch gebruikt door de Zuid-Aziatische heersende klassen om de massa van de gewone mensen te verdelen en uit te buiten. Degenen die werden aangewezen als de ‘laagste’ kasten – in het verleden ‘onaanraakbaren’ genoemd – werden het meest brutaal uitgebuit. Tegenwoordig verkiezen de meeste mensen in deze kaste de identiteit van Dalits, wat “zij die gebroken zijn maar veerkrachtig” betekent.
Veel van de Amerikaanse heersende klasse waren ooit plantage-eigenaren die voor hun rijkdom afhankelijk waren van het slavernij-systeem. Ook zij propageerden volkomen valse ideeën van aangeboren inferioriteit om hun ‘specifieke sociale verhoudingen’ en het geweld dat ze gebruikten om die in stand te houden, te rechtvaardigen. In elke klassenmaatschappij vertrouwt de kleine minderheid die profiteert van de brutale uitbuiting van de massa op ideologie en verdeeldheid om haar heerschappij te handhaven.
Voor mensen als Naresh en zijn familie bestond de hoop dat hun komst naar de Verenigde Staten betekende dat zij hun kaste achter zich zouden laten. Maar met de groei van de Zuid-Aziatische migratie nam ook de op kaste gebaseerde discriminatie toe. Studies van Equality Labs en de Carnegie Endowment for International Peace toonden aan dat discriminatie op basis van kaste op de werkplek een alomtegenwoordige realiteit is voor werknemers in de Verenigde Staten die in hun kaste worden onderdrukt.
Vorige week behaalde onze beweging in Seattle een historische overwinning voor arbeiders als Naresh, en voor iedereen die te maken heeft met discriminatie en uitbuiting. Het waren niet alleen degenen die in onderdrukte kasten zijn geboren die voor onze wetgeving vochten, maar ook moslims, sikhs, socialisten, vakbondsmedewerkers, hindoes uit dominante kasten en blanke en niet-blanke arbeiders. Dankzij de kracht en de eenheid van onze beweging werd Seattle de eerste stad in het land die discriminatie op grond van kaste verbiedt – en de eerste in de wereld buiten Zuid-Azië.
Dit is nog maar het begin – onderdrukking op basis van kaste zal niet zomaar ophouden te bestaan omdat er wettelijke basisbescherming is, net zo min als racisme is opgehouden te bestaan. Maar het is niettemin een belangrijke stap.
Onze beweging baseert zich op een strijdstrategie die onafhankelijk is van de Democratische en Republikeinse partijen. In de bijna 10 jaar dat ik raadslid ben, hebben Socialist Alternative en ikzelf onze positie gebruikt om bewegingen op te bouwen die grote overwinningen konden behalen op het grootkapitaal en het Democratische establishment van de stad. We hebben ertoe bijgedragen dat Seattle de eerste grote stad werd met een minimumloon van 15 dollar per uur, we hebben onze Amazon Tax gewonnen om betaalbare woningen te financieren en we hebben baanbrekende huurdersrechten aangenomen.
Diezelfde aanpak was cruciaal om deze week te winnen, want de beweging moest niet alleen zware tegenstand van de rechtse hindoebeweging overwinnen, maar ook tegenstand van een andere soort door Democratische politici, die op verschillende manieren dreigden de wetgeving de kop in te drukken of te ondermijnen.
Onze meest opvallende tegenstander was de Vishwa Hindu Parishad, een extreemrechtse organisatie die banden heeft met de Indische premier Narendra Modi en zijn Bharatiya Janata Party. De VHP is onder meer betrokken bij het bloedbad op moslims in Gujarat in 2002. Ook de rechtse Hindu American Foundation en de Coalition of Hindus of North America hebben zich tegen ons gekeerd.
De overgrote meerderheid van de Democratische raadsleden stonden niet aan onze kant in deze strijd, en stemden aanvankelijk in met sommige van de rechtse standpunten – hoewel ze uiteindelijk allemaal, op één na, voor stemden onder druk van onze beweging. Maar op de dag van de stemming smeedden ze plannen om de wetgeving te vertragen of te ondermijnen. Die ochtend kreeg ik een telefoontje van een raadslid die zei dat ze van plan waren een amendement in te dienen om de uitvoering van de wet te vertragen, gebaseerd op een zogenaamde zorg over onvoldoende financiering voor het Office of Civil Rights van Seattle. Dit bureau is inderdaad schandelijk en chronisch ondergefinancierd door opeenvolgende burgemeesters en gemeenteraden van de Democratische Partij, maar het is naar mijn mening gewetenloos dat deze zelfde Democraten – die zich vaak hebben verzet tegen mijn pogingen om grote bedrijven te belasten om diensten te financieren – dit voorwendsel gebruiken om onderdrukte arbeiders te demoraliseren en de rechtervleugel te versterken. (Het betreffende raadslid krabbelde uiteindelijk terug, maar het is een herinnering hoe cruciaal het is om werkende mensen te mobiliseren om de gevestigde orde te overwinnen).
Zoals ik al mijn hele leven als onafhankelijk socialist heb gezegd, hebben we een nieuwe partij nodig voor werkende mensen en onderdrukten. Dit is de laatste tijd volop te zien geweest in de nationale politiek, toen de zelfbenoemde ‘pro-arbeid’ president Biden het gezelschap kreeg van zowel Pramila Jayapal als Alexandria Ocasio-Cortez bij het aannemen van de stakingswet tegen spoorwegarbeiders die vechten voor ziekteverlof en veiligheid op de werkplek. We hebben de brute gevolgen van het beleid van de Democraten voor de spoorwegmagnaten al gezien, met de totaal vermijdbare ramp in East Palestine, Ohio.
Het feit alleen al dat we in 2023 Amerikaanse arbeiders moeten verdedigen tegen het 2000 jaar oude kastensysteem – in het rijkste land in de menselijke geschiedenis – toont eens te meer het failliet van het kapitalistisch systeem aan. We hebben een fundamenteel ander soort maatschappij nodig: een maatschappij gebaseerd op solidariteit, gelijkheid en democratie – geleid door en voor werkende mensen, niet door miljardairs.
Laten we onze overwinning tegen kastendiscriminatie uitbreiden naar andere steden – en de nieuwe wet van Seattle in praktijk brengen door bedrijven in de rechtbank ter verantwoording te roepen.
