Werkende klasse en jongeren verenigen tegen paramilitair geweld en sektarisme!
Verklaring door de Socialist Party
Woensdagavond raakte bekend dat er een poging tot moord was geweest op een politieagent in Omagh, Noord-Ierland .Hij werd meermaals beschoten door gemaskerde schutters na een voetbaltraining voor jongeren. Volgens de eerste berichten was dit waarschijnlijk een aanslag van de dissidente republikeinse ‘Nieuwe IRA’. Dergelijke aanvallen zijn een aanslag op het leven van de werkende klasse en een schaamteloze poging om de sektarische spanningen op te voeren.
Gemeenschap in schok
Woensdagavond kwam het nieuws naar buiten over de poging tot moord op een politieagent in Omagh. Hij werd meerdere malen neergeschoten door gemaskerde schutters na een voetbaltraining voor jongeren. Volgens de eerste berichten was dit waarschijnlijk een aanslag van de dissidente republikeinse “Nieuwe IRA”. Dergelijke aanvallen zijn een aanslag op het leven van de arbeidersklasse en een schaamteloze poging om de sektarische spanningen op te voeren.
Het brutale karakter van de aanslag, uitgevoerd voor de ogen van kinderen, jongeren en ouders aan een sportcomplex, zorgde voor een schok in Omagh, een stad die zwaar geleden heeft onder geweld en nog steeds de gevolgen ondervindt van een grote bomaanslag in 1998. Het is een huiveringwekkende herinnering aan de mogelijkheid van een heropleving van sektarisch geweld in de straten van Noord-Ierland. Het brutale karakter van de aanslag bracht het leven van jongeren in gevaar, sommigen hadden gemakkelijk kunnen geraakt worden. Bovendien kan het trauma van zo’n aanslag levenslange gevolgen hebben, niet alleen voor wie rechtstreeks getroffen was maar voor de hele gemeenschap. Het is verwerpelijk dat openbare ruimten zoals recreatie- en sportcentra, die bedoeld zijn als veilige plaatsen voor jongeren en anderen, op deze manier worden bedreigd.
Op onze scholen, campussen, werkplekken en in de wijken moeten we reageren op deze escalatie. De afgelopen weken hebben werkenden zich verenigd in stakersposten en deelgenomen aan protestacties in steden en dorpen in het hele noorden. Er werd actie gevoerd voor degelijke lonen en voor openbare diensten. Met duizenden hebben we ons verzet tegen transfobie, homofobie en seksisme tijdens protestacties in Lurgan, Belfast en Derry, onlangs nog na de moorden op Natalie McNally en Brianna Ghey. Jongeren uit beide gemeenschappen staan vooraan in deze strijd. Nu moeten we ons verenigen tegen sektarisme en zeggen: ‘Geen terugkeer’. De vakbonden van Omagh namen het initiatief voor een protestactie op zaterdag 25 februari. Dat was belangrijk om de woede en verontwaardiging over onderdrukking, uitbuiting en sektarisme te tonen. Het protest is ook belangrijk om een beweging op te bouwen tegen degenen die ons terug willen sleuren.
Geen terugkeer
Aanslagen als deze zijn een poging van paramilitaire groepen om onze samenleving terug te sleuren naar sektarische conflicten. Tijdens de Troubles gingen de werkenden gebukt onder zware staatsrepressie en sektarisch geweld. Dissidente republikeinen willen een reactie van de staat en de loyalistische paramilitairen uitlokken, in de hoop dat een heropflakkering van het openlijke sektarische conflict en meer repressie in de katholieke wijken een klimaat zal scheppen waarin ze kunnen groeien en bloeien. Sommige loyalistische paramilitairen streven naar hetzelfde resultaat. De intrekking van de steun voor het Goede Vrijdagakkoord door de loyalistische paramilitairen naar aanleiding van de crisis rond het Brexit-protocol en de waarschuwingen dat reeds een jongere generatie loyalisten is gerekruteerd die staat te springen om terug te keren naar sektarisch geweld, illustreren de reële gevaren in deze situatie.
Nu de 25e verjaardag van het Goede Vrijdagakkoord nadert, worden de beperkingen van het ‘vredesproces’ steeds duidelijker: de gemeenschappen blijven diep verdeeld, het beloofde vredesdividend is niet uitgekeerd, aan beide zijden blijven paramilitairen actief en het politieke establishment baseert zich op de voortzetting van de sektarische verdeeldheid. In plaats van de gemeenschappen samen te brengen en het conflict over de nationale identiteit te overwinnen, heeft het Goede Vrijdagakkoord het sektarisme geïnstitutionaliseerd. Er zijn nu meer ‘vredesmuren’ dan tijdens de Troubles. In de katholieke gemeenschap neemt het gevoel van vervreemding van de Noord-Ierse overheid en Groot-Brittannië toe. Het gevoel leeft er dat de ontzegging van hun rechten nog is verergerd door Brexit. De protestantse gemeenschap vreest een afglijden naar een verenigd Ierland, waar zij vreest te worden gediscrimineerd en dat het protocol de verbreking van de band met Groot-Brittannië betekent. In een context van diepe economische, sociale en politieke crises hier en internationaal, wordt het conflict van nationale aspiraties acuter. Dit onderstreept waarom er dringend behoefte is aan verenigde bewegingen die onze samenleving fundamenteel kunnen veranderen en de basis voor verdeeldheid, uitbuiting en onderdrukking wegnemen.
Stormont is schuldig
De politici in Stormont (het Noord-Ierse parlement) hebben de aanval veroordeeld. Ze kwamen zelfs met een gezamenlijke verklaring. Maar dergelijke woorden zijn loos zolang zij verantwoordelijk zijn voor het in stand houden van de economische en sociale omstandigheden waarin deze organisaties kunnen groeien. Het is geen toeval dat de dissidente republikeinen een opgang kennen in de zwaarst getroffen katholieke volkswijken. Dit zijn wijken die door het vredesproces in de steek zijn gelaten.
Derry City and Strabane Council meldt het laagste werkgelegenheidspercentage (61,6%) en het hoogste inactiviteitspercentage (34,1%) in Noord-Ierland. Hetzelfde zien we in protestantse volkswijken, die ook hoog scoren op vlak van werkloosheid en achterstand, waar loyalistische paramilitairen jongeren aantrekken.
Dit is geen toeval, maar een resultaat van het kapitalistische besparingsbeleid van de Noord-Ierse regering. De partijen van Stormont baseren zich op sektarische verdeeldheid. Ze verzetten zich tegen geïntegreerd onderwijs en halen openlijk de sektarische retoriek boven indien het hen uitkomt. Dit creëert een vruchtbare voedingsbodem voor paramilitaire krachten.
Alleen de arbeidersklasse kan het sektarisme bestrijden
Alleen de werkende klasse en de jongeren kunnen deze organisaties stoppen als ze zich verenigen over sektarische scheidingslijnen heen. De dissidente groepen hebben weinig steun. Hun streven naar een terugkeer naar het sektarisch geweld, zorgt ervoor dat de meeste werkenden hen vijandig bejegenen.
In de nasleep van de moord op Lyra McKee – een jonge journaliste – in 2019 gingen vele duizenden jongeren de straat op om hun afkeer te tonen. Wakes georganiseerd door de vakbond National Union of Journalists (NUJ) trokken grote aantallen werkenden en jongeren, waardoor een immense druk werd uitgeoefend op Saoradh (de politieke vleugel van de New IRA). Dit dreef deze groep tijdelijk terug. De parade op Paasmaandag in Derry werd uitgesteld en andere dissidente republikeinse groeperingen uitten openlijke kritiek op de New IRA met een oproep om de gewapende campagne te beëindigen.
In de jaren negentig speelde een reeks stakingen en grote betogingen tegen sektarische moorden en bomaanslagen een belangrijke rol bij het dwingen van de paramilitairen aan beide zijden om een staakt-het-vuren af te kondigen. Toen postbeambte Danny McColgan in 2001 door loyalistische paramilitairen werd doodgeschoten, waren het de massale acties van postbeambten en de werkende klasse die de loyalistische en republikeinse paramilitairen ertoe brachten de bedreigingen tegen de arbeiders op te heffen. Meer dan 100.000 werkenden betoogden op 18 januari 2001 in een van de grootste protesten ooit in Noord-Ierland.
Nu duizenden werkenden in Noord-Ierland staken voor een beter loon, staan we eensgezind aan de stakersposten. Deze eenheid moet worden uitgebreid om ons verzet tegen sektarisch geweld te tonen. Tot nu toe is de reactie van de Ierse vakbonden bescheiden. Ze hebben de schietpartij veroordeeld en wijzen terecht op de kracht van de arbeiders bij de recente stakingen. Ze zouden zich nu serieus moeten organiseren om de kracht van hun 250.000 leden, protestantse, katholieke en andere, te mobiliseren om de sektarische krachten te isoleren en te ondermijnen. De arbeidersklasse en de vakbonden zijn de machtigste kracht in de samenleving en kunnen de sektarische krachten terugdringen. We moeten dit op straat doen, maar ook, en dat is cruciaal, op politiek vlak. De politici in Stormont zijn verantwoordelijk voor de sektarische verdeeldheid in onze samenleving. We moeten beginnen met het opbouwen van een massale partij van de werkende klasse die hen uitdaagt. Een verenigde politieke stem voor alle werkende mensen, met een programma om armoede te beëindigen en voor degelijke jobs te zorgen. Een dergelijke partij zou in staat zijn de sektarische verdeeldheid die het leven van de arbeidersklasse verwoest te overwinnen door een verenigde strijd voor een socialistische toekomst, en voor eens en altijd het verleden naar het verleden te verwijzen.
Nu is het tijd om je te engageren in de opbouw van een actieve beweging tegen sektarisme.
