In 2013 raakte Kshama Sawant verkozen in de gemeenteraad van Seattle in een stunt bij tussentijdse verkiezingen. Deze positie werd gebruikt om strijd voor eisen als een hoger minimumloon af te dwingen. Sindsdien voerde de heersende klasse een harde strijd tegen haar en tegen Socialist Alternative. Dit jaar zijn er opnieuw verkiezingen. Kshama zal er niet aan deelnemen. Hieronder legt ze uit waarom.
Dit is nu het tiende jaar dat ik de eer heb te dienen als gekozen vertegenwoordiger van de werkende bevolking van Seattle.
Arbeiders in Seattle hebben, door zich te organiseren met mijn socialistische gemeenteraadsbureau en mijn organisatie, Socialist Alternative, historische overwinningen behaald, van het minimumloon van 15 dollar per uur tot de Amazon Tax en belangrijke huurdersrechten.
Deze overwinningen hebben een krachtig voorbeeld gesteld dat een nationale en zelfs internationale impact heeft gehad.
In onze vier verkiezingsoverwinningen en in elke strijd hebben we de gecombineerde macht van het grootkapitaal, de bedrijfsmedia en het politieke establishment moeten overwinnen. Elke keer weigerden de werkende mensen zich terug te trekken, en we hebben keer op keer gewonnen.
Dit is de belangrijkste les van ons voorbeeld van socialistische politiek in Seattle. Dat wanneer arbeiders en jongeren zich organiseren en vechten, we kunnen winnen. Dat onder het kapitalisme geen betekenisvolle progressieve verandering mogelijk is zonder in te gaan tegen de harde tegenstand van de rijken en hun politieke dienaren. En dat we, in plaats van terug te krabbelen, de eenheid van de arbeidersklasse moeten opbouwen en fel en trots terugvechten.
Een roofzuchtige en parasitaire kapitalistische klasse heeft enorme fortuinen vergaard met de arbeid van miljarden arbeiders. Maar hun systeem bevindt zich in een diepe crisis en kan zichzelf niet in stand houden. Ondertussen vernietigt het de levensstandaard van gewone mensen met historische niveaus van inflatie, en meer dan 800 miljoen mensen gaan elke nacht met honger naar bed. Rechts valt abortusrechten en LGBTQ+ personen aan.
De toekomst van de menselijke beschaving staat op het spel door de existentiële dreiging van een klimaatramp. Werkende en jonge mensen kunnen zich geen politiek van een status quo veroorloven.
Bij mijn inauguratie in 2014 zei ik: “Laat me één ding absoluut duidelijk maken: Er zullen geen achterkamerakkoorden zijn met bedrijven of hun politieke dienaren. Er zal geen rotte uitverkoop zijn van de mensen die ik vertegenwoordig.”
Met mijn kantoor hebben we ons daaraan gehouden. Het is uiterst betreurenswaardig dat bijzonder weinig andere verkozenen in dit land hetzelfde kunnen zeggen.
Sinds mijn verkiezing in 2013 zijn er nationaal meer dan tweehonderd zelfbenoemde ‘democratisch socialistische’ kandidaten gekozen. Maar helaas, op enkele uitzonderingen na, heeft de overgrote meerderheid van hen de campagnebeloften laten varen en zich niet verzet tegen het politieke establishment.
Vorige maand nog werd het spoorpersoneel het slachtoffer van het historische en beschamende verraad door leden van de Congressional Progressive Caucus, waaronder caucusvoorzitter Pramila Jayapal en zelfbenoemde democratisch-socialistische Squad-leden zoals AOC.
De steun voor het breken van de spoorstaking door progressieven in het Congres doet niet alleen het spoorpersoneel pijn, het is een verraad aan de hele arbeidersklasse.
Zulke uitverkoop heeft nog meer sinistere gevolgen. Het geeft een opening aan de rechtervleugel, zoals we zagen met vijf Republikeinse senatoren die onoprecht tegen het wetsvoorstel om de staking te breken stemden, om te doen alsof ze aan de kant van het spoorpersoneel staan.
Deze Republikeinen, die in werkelijkheid openlijk de belangen van de rijken dienen, kunnen doen alsof hun partij opkomt voor de werkenden. Hoe is dat mogelijk? Alleen omdat de Democratische Partij steeds verder naar rechts gaat in hun loyale steun aan de zakelijke elite.
Het is zeer betreurenswaardig dat het de rechtse Freedom Caucus was die liet zien hoe je invloed kunt gebruiken om toegevingen af te dwingen, terwijl ‘The Squad’ dit nooit deed. Met een voortdurend falen van enig echt leiderschap ter linkerzijde, heeft de strijd om het voorzitterschap van het parlement laten zien hoe snel en gevaarlijk rechtse stromingen het vacuüm kunnen vullen. Het is een beangstigende flashback naar hoe Trump destijds zijn verkiezing won.
Werkende mensen en links kunnen niet toekijken en wachten op zogenaamde progressieve verkozenen. We kunnen geen vertrouwen stellen in de AOC’s of de Pramila Jayapals, ook al begrijp ik dat velen hoge verwachtingen van hen hadden.
AOC beweerde onlangs dat ze niet namens de werkenden tegen Democratische leiding kon vechten omdat dat het de relaties in de partij zou schaden. Hoe zit het met de enorme en zeer reële schade door het gebrek aan een dergelijke strijd voor onze noden?
Ondertussen lijkt de organisatie die AOC en de Squad ter verantwoording zou moeten roepen, de Democratic Socialists of America (DSA), dat niet te willen doen. Het doet me geen plezier dit te zeggen, want ik ben momenteel lid van de DSA. Maar de leiding van de DSA heeft voor het grootste deel de fouten van de Squad toegedekt.
Er is een gebrek aan echte linkse leiding, zowel lokaal als nationaal.
We hebben een nieuwe partij voor de arbeidersklasse nodig – een partij die verkozenen ter verantwoording roept, die zich baseert op sociale bewegingen, die zich organiseert naast arbeiders op straat en op het werk.
Verkiezingen zijn niet de enige, laat staan de belangrijkste weg naar politieke verandering, omdat het politieke systeem onder het kapitalisme van boven tot onder verrot is. Nu de wereldwijde crisis verergert, dringt het rot steeds dieper door. De dreiging van een verdere escalatie door extreemrechts hangt ons allen boven het hoofd. In India, het land waar ik geboren ben, is extreemrechts aan de macht en consolideert het die macht. In de VS waren de midterm-verkiezingen slechts een tijdelijk respijt, tenzij we ons organiseren.
Het kapitalisme moet omvergeworpen worden. We hebben een socialistische wereld nodig. En dat is alleen mogelijk door vele miljoenen werkende mensen te mobiliseren rond echte socialistische ideeën en onophoudelijk te vechten voor onze belangen als klasse.
Maar de taak om de klassenstrijd in Amerika opnieuw op te bouwen zal nergens toe leiden als jongeren en de achterban van de arbeidersbeweging niet duidelijk zijn over de rol van de Democratische Partij en de noodzaak van een nieuwe partij die ons dient, niet de rijken.
Werkende mensen moeten inzien dat we onafhankelijk van de twee partijen van big business en van de leiders die voor hen plooien, moeten strijden.
Vorig jaar waren er honderdduizenden arbeiders die vochten voor een vakbond of staakten om een goed contract in de wacht te slepen, bij Amazon, Starbucks of de Universiteit van Californië. Er was de historische overwinning van Amazon-werknemers bij JFK8 in New York door de nieuw opgerichte Amazon Labor Union. Het jaar daarvoor was er Striketober, met historische gevechten zoals de staking bij John Deere, en hier in Seattle de staking van de bouwvakkers van de Pacific Northwest Carpenters.
En nog geen drie jaar geleden vond de grootste protestbeweging in de geschiedenis van de Verenigde Staten plaats: de strijd van Black Lives Matter na de moord op George Floyd door de politie.
Werkende mensen willen terugvechten, maar we moeten ons beter organiseren. We hebben een nationale beweging nodig – een onafhankelijke campagne van de arbeiders die zich op de werkplek en op straat organiseert. Progressieve vakbonden zouden hun middelen moeten gebruiken om zo’n beweging op gang te trekken, zoals de Britse vakbonden doen met ‘Enough is Enough’. Dat gebeurt echter niet. Helaas is een groot deel van de vakbondsleiding nauw verbonden met met het Democratische establishment. Ze zijn bang om de Democraten te veroordelen, bang om onafhankelijke kandidaten te ondersteunen, bang om sterke stakingsacties op te zetten op basis van krachtige eisen. Ze zijn bang om de boel op stelten te zetten.
Dat is waarom ik samen met Socialist Alternative en anderen het initiatief neem voor de lancering van een nationale beweging, Workers Strike Back.
Daarom kondig ik, samen met Socialist Alternative en anderen, de lancering aan van zo’n nationale beweging, Workers Strike Back, in plaats van dat ik mijzelf opnieuw verkiesbaar stel in District 3 van Seattle. We hebben niet de illusie dat een massabeweging van de ene op de andere dag kan worden opgebouwd, maar we moeten dringend aan de slag.
Werkende mensen hebben een krachtig voorbeeld gesteld in deze stad. Het is tijd om daar nationaal op voort te bouwen, om de klassenstrijd te verbreden en te versterken.
Workers Strike Back gaat begin maart van start in steden in het hele land – van Seattle tot New York, Chicago, Minneapolis, Oakland, Houston en elders. Hier in Seattle houden we een openingsbijeenkomst op 4 maart. Doe met ons mee.
De belangrijkste eisen van Workers Strike Back zijn:
- Werkenden hebben een echte loonsverhoging nodig
- Goede banen voor iedereen
- Racisme, seksisme en onderdrukking bestrijden.
- Betaalbare huisvesting en gratis gezondheidszorg voor iedereen.
- Geen uitverkoop meer, we hebben een nieuwe partij nodig.
Op de website staat een uitgebreidere versie van dit programma: https://www.workersstrikeback.org/demands
Naast Workers Strike Back zullen we een video-uitzending lanceren om socialistische politiek en strategie naar de werkende mensen in binnen- en buitenland te brengen. Deze video-uitzending, die ik zal helpen hosten, zal On Strike heten, en zal deze zomer beginnen uit te zenden.
Steeds vaker hebben media die zich onafhankelijk en links noemen de andere kant op gekeken of actief dekking gegeven aan politici terwijl die de werkende mensen verraden. Dit heeft een hoge prijs – omdat het verwarring en demoralisatie creëert, waardoor werkende mensen voor de tweede keer worden verraden.
Een laatste ding – hoewel ik zeker weet dat het grootkapitaal in Seattle erg blij zal zijn met het nieuws dat ik me niet opnieuw verkiesbaar stel, moeten ze zich nog niet haasten om hun martini’s te mixen, want we zijn hier nog niet klaar.
Mijn kantoor in de gemeenteraad zal tot de laatste dagen van mijn termijn blijven vechten voor werkende mensen. We zullen huurcontrole ter stemming brengen en samen met onze nieuwe campagne, Workers Strike Back, zullen we onze beweging voor huurders- en werknemersrechten opbouwen. En als deze termijn voorbij is, zullen we doorgaan met het verstoren van de politieke vrede in Seattle, maar ook nationaal, zowel binnen als buiten het stadhuis.
Ik roep jongeren, werkende mensen en vakbondsleden op om zich aan te sluiten bij Workers Strike Back!
