Non-profit in actie. Vechten voor jezelf betekent vechten voor iedereen

Of het nu gaat om de gezondheidszorg of de sociale bijstand, het gaat telkens om sectoren die een belangrijke verworvenheid van de arbeidersbeweging zijn. Het gaat om het recht op bestaanszekerheid en dit voornamelijk via de sociale zekerheid. Deze sectoren staan echter onder grote druk. Het zorgpersoneel luidt al langer de noodklok. De recente mobilisaties van het Brusselse OCMW-personeel waren een uitdrukking van de algemene malaise in de sector van het sociaal werk.

door Simon, een sociaal werker uit Luik

Het gebrek aan middelen voor de zorg en de sociale sector is niet nieuw. Sinds de jaren 1990 werd daar regelmatig tegen geprotesteerd. De federale regering trok in 2020 4 miljard euro uit voor de ziekenhuizen, wat niet volstond als correctie op de eerdere besparingen. Het komt nog niet in de buurt van wat nodig is. De vakbond ACOD in de Brusselse IRIS-ziekenhuizen merkte in een oproep voor de zorgbetoging van 31 januari op: “Onderinvesteringen, algemene uitputting, gebrek aan personeel en repressief beheer bepalen het dagelijkse leven van het personeel in onze zorginstellingen. Zo kan het niet verder! Terwijl de Covid-crisis het belang van kwaliteitsvolle zorg voor iedereen duidelijk maakte, stellen we nu vast dat alle mooie woorden onmiddellijk terug verloren gingen. Als vakbondsorganisatie in de openbare sector zijn we ook bijzonder bezorgd over de manier waarop de netwerken worden georganiseerd, waarbij we vrezen voor een privatisering van onze openbare instellingen, zoals de Waalse openbare ziekenhuizen al aan de particuliere sector zijn opgeofferd.”

Hetzelfde geldt voor de ad-hocsteun die de sociale sector ontvangt als gevolg van de opeenvolgende crises (Covid, oorlog in Oekraïne, energie). Er is geen enkel zicht op de langere termijn. Het is moeilijk functioneren binnen precaire structuren waarvan men niet eens weet of er volgend jaar nog middelen voor zullen zijn. Maatschappelijk werkers moeten zich bezighouden met de meest dringende behoeften en kunnen niet voldoen aan de steeds hogere eisen van een bevolking die steeds armer wordt.

De toegankelijkheid en de kwaliteit van de geleverde diensten en zorg zijn afgenomen. Uitgeput door het werkritme en de constante druk verlaten collega’s de sector of krijgen ze een burn-out. Het is niet verwonderlijk dat er steeds minder studenten verpleegkunde studeren. Aan het De Vinci College in Brussel waren er dit jaar 10% minder inschrijvingen.

Arbeidsomstandigheden verdedigen betekent kwaliteit verdedigen

Naast de vele moeilijkheden waarop alle onderdelen van de sector botsen, is er een probleem van verlies van betekenis. Hoe kun je je werk doen terwijl je beseft dat je eigenlijk bijdraagt aan een slechte behandeling van mensen die zorg nodig hebben? In zorginstellingen wordt rentabiliteit steeds meer het hoofddoel. Het verblijf in ziekenhuizen wordt om economische redenen verkort. Organisaties moeten in het keurslijf van projectoproepen passen en hebben daarvoor nood aan volgzaam personeel. In deze context is het niet ongewoon dat mensen liever de handdoek in de ring gooien dan deel te nemen aan een systeem dat haaks staat op hun beroepswaarden.

Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat de marktlogica nefast is voor de zorgsector. Lange tijd bestond het beleid van de opeenvolgende regeringen erin om onderdelen die winstgevend zijn uit te besteden aan de private sector en om drastisch te snijden in wat overbleef. De sociale sector wordt enkel getolereerd voor zover het eerder een dienst van sociale controle wordt.

De betoging van 31 januari moet een eerste stap zijn in onze tegenaanval. We hebben nood aan drastisch meer publieke middelen voor de sector. Daarvoor zal een eenmalige betoging niet volstaan. We kunnen de betoging evalueren in personeelsvergaderingen en daar ook toekomstige acties met de collega’s bespreken. Op 1 februari zal de ACOD haar eisen voorleggen aan de politieke verantwoordelijken van het IRIS-netwerk. Dit gaat gepaard met een stakingsaanzegging om elk initiatief van mobilisatie te ondersteunen. Als er niet geluisterd wordt naar het personeel, stelt ACOD voor om vanaf 15 mei over te gaan tot een staking van onbepaalde duur die dagelijks verlengd wordt. Dat is een voorbeeld dat navolging verdient.

  • Minder werkdruk, meer collega’s! Collectieve arbeidstijdverkorting (30 uur) zonder loonverlies en met compenserende aanwerving!
  • Massale publieke herfinanciering van de non-profit sector in overeenstemming met de behoeften!
  • Algemene herwaardering van alle lonen!
  • Oprichting van een nationale gezondheidsdienst om de toegang en de kwaliteit van de zorg voor de gehele bevolking te waarborgen en de commercialisering van de gezondheidszorg te voorkomen.
Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie