Op 6, 7 en 8 december werd op de Iraanse sociale netwerken opgeroepen tot een algemene staking. Deze oproep werd gevolgd in een vijftigtal steden in het land, voornamelijk door het personeel van kleine bedrijven en middelgrote bazaars. Ondanks de repressie blijven de Iraniërs vechten voor hun vrijheid.
door Maxime (Luik)
Volgens interne documenten van het regime steunt 84% van de bevolking de protesten en ziet zij deze als een oplossing voor de sociale stagnatie waarin het regime van de moellahs hen heeft gestort. Geconfronteerd met deze vastberadenheid besloot het regime nog harder op te treden. Op 8 december was er de executie van Mohsen Shekari, een 23-jarige betoger die in september werd opgepakt. Andere executies volgden.
Sinds het volksprotest zich over het hele land heeft verspreid, onderdrukt het regime niet alleen het straatprotest, waarbij al honderden doden vielen, maar ook elke vorm van solidariteit. Dit gaat gepaard met strafrechtelijke vervolgingen. “Je moet bij de revolutionaire rechtbank ingeschreven zijn om als advocaat te worden benoemd. Een aantal advocaten wilden betogers verdedigen. Ze meldden zich bij het begin van de acties aan. Ondertussen zijn ze allemaal opgepakt,” verklaarde Chowra Makaremi, die als antropologe verbonden is met het Franse Centre National de la Recherche Scientifique (CNRS). “Ze vervoegen de meer dan 19.000 verdwenen of vastgehouden personen,” zei ze op televisie. De overige door de rechtbank aangestelde advocaten zijn in dienst van het regime en vragen de veroordeling van hun ‘cliënten’. De rechtszaken worden gereduceerd tot een grotesk theater waarvan de uitkomst op voorhand vaststaat.
Strijd nieuw leven inblazen met stakingen
In vergelijking met het begin van de beweging zijn er minder betogingen. Dit is normaal na meer dan vier maanden. Maar het protest gaat door, vooral in Beloetsjistan en Iraans Koerdistan. In Koerdistan was de bevolking al clandestien georganiseerd om op te komen voor vrouwenrechten, ecologie, de Koerdische taal …
De stakingen betroffen tot nu toe vooral de scholen en universiteiten van het land, met een paar voorzichtige stappen in de richting van bedrijven. Het is cruciaal dat de strijd zich uitstrekt tot het personeel van de zeer belangrijke petrochemische sector (officieel staatseigendom, officieus eigendom van de milities van de Revolutionaire Garde die onderdeel van het regime zijn), een sleutelindustrie voor het voortbestaan van het regime. Het personeel van sommige raffinaderijen en fabrieken in het zuiden van het land nam al deel aan de beweging.
In Iran leeft de hoop en deze wordt clandestien doorgegeven via sociale netwerken of door organisaties die in het licht van de repressie erg discreet zijn. Zo organiseren buurtcomités zich die mensen uitnodigen voor de acties. Artsen en leden van het medisch personeel organiseren zich clandestien om de betogers te verzorgen. Vakbondsleden roepen op tot stakingen.
“Het regime probeert de protestbeweging te onderdrukken door middel van geweld, massa-arrestaties en executies. Deze repressie heeft in het verleden gewerkt, maar het is een kortetermijnoplossing, want de fundamentele problemen zullen niet verdwijnen door de betogers alleen maar uiteen te drijven,” analyseerde Alex Vatanka van het in de VS gevestigde Midden-Oosten Instituut in de krant L’Orient-Le-Jour.
Alternatief nodig
Het regime is geschokt, maar het zal de macht kunnen behouden zolang er geen zichtbare alternatieve kracht is, die in staat is de macht over te nemen en de belangrijkste hefbomen van de economie te onteigenen van de heersende elites. De organisatie van democratisch georganiseerde strijdcomités van arbeiders en studenten is essentieel om terug te vechten tegen onderdrukking en om te beginnen de macht op lokaal niveau over te nemen – in steden en buurten, op het werk en op scholen – en om ervoor te zorgen dat toekomstige regimewisselingen niet worden gerecupereerd, bijvoorbeeld het Amerikaanse imperialisme.
