Bij Makro is het einde verhaal. 1400 jobs gaan hierdoor verloren. De Franse groep Intermarché nam ondertussen 80 winkels van Mestdagh (Carrefour) over in Wallonië, Brussel en één winkel in Vlaanderen. Na Albert Heijn betreedt ook het Nederlandse Jumbo de Belgische markt. Er beweegt dus veel in de distributiesector, een teken van een harde concurrentiestrijd.
De directies van alle ketens verwijzen naar de kleine winstmarges en het feit dat die onder druk staan van de inflatie. Nochtans blijkt uit onderzoek van Test-Aankoop dat de inflatie meer dan doorgerekend wordt in de prijzen aan de kassa. In december ging het om een prijsstijging met maar liefst 19,67% op jaarbasis, berekend aan de hand van 3000 producten in zeven supermarktketens. Eerder bleek dat de prijsstijgingen het hoogst zijn bij de discounters Aldi en Lidl, die desondanks marktaandeel wonnen omdat meer mensen de goedkoopste prijzen opzoeken.
Colruyt kondigde aan dat de nettowinst fors daalt omdat het de prijzen minder sterk optrekt. Het volume daalde tijdens de pandemie, toen kleinere buurtwinkels een opgang kenden. De afgelopen maanden werd dit verlies niet volledig goedgemaakt. Carrefour heeft het moeilijk door de terugval van de hypermarkten, een fenomeen dat ook bij Makro een rol speelde. Ahold Delhaize daarentegen zag de winst in het derde kwartaal van 2022 met 13% stijgen tot 600 miljoen euro, vooral omdat een groot deel van de omzet in de VS gerealiseerd wordt en de sterke dollar de cijfers in de hoogte stuwt. Het bedrijf waarschuwt dat er moet bespaard worden wegens slechte cijfers in Europa.
Naar aanleiding van het banenverlies bij Makro kondigden andere winkelketens aan dat ze grote interesse hebben in die 1400 personeelsleden. In de arbeids- en loonvoorwaarden hebben ze minder interesse. Er is een tendens naar meer filialen die zogezegd zelfstandig zijn, waarbij de positie van het personeel een pak slechter is. Dit is ook het geval bij de overname van de Carrefours van de Mestdagh-groep door Intermarché, zelfs indien er voor het bestaande personeel niets verandert. Samen met het gebrek aan voorbereiding op de tweetaligheid in Brussel leidde dit reeds tot stakingen in vijf Intermarché-winkels in Brussel. Bij ketens als Lidl zijn de arbeidsverhoudingen notoir slecht, dit leidde al meermaals tot langdurige stakingen.
Er is een hevige concurrentiestrijd tussen de supermarktketens. Daarbij worden goede arbeidsvoorwaarden en lonen door de directies gezien als een obstakel voor hun winsten. Het sociaal bloedbad bij Makro en de overname van de Mestdagh-winkels zijn daar een onderdeel van. We moeten echter vaststellen dat het argument van de lage winstmarges kunstmatig is. De eigenaars van Aldi en Lidl staan in de top tien van rijkste Europeanen. De familie-Colruyt staat op de 21ste plaats in de lijst van de rijkste Belgen. Zo snel zullen de eigenaars dus niet naar de voedselbank moeten trekken. Als we hen laten doen, wordt dat wel het lot van een steeds groter aantal personeelsleden. Hoog tijd voor gezamenlijke strijd van het personeel van alle supermarkten voor hogere lonen, toegang tot voltijdse contracten en betere arbeidsvoorwaarden!
