De verkiezingen van september bevestigden opnieuw de diepe politieke crisis in Italië. De zoveelste onstabiele coalitieregering, met allerlei onverkozen technocraten als ministers, sneuvelde in juli. Met de laagste opkomst sinds Mussolini kwam rechts als grootste parlementaire fractie uit de stembusslag en werd het extreemrechtse Fratelli d’Italia (FDI of “Broeders van Italië”) de grootste partij in het parlement. Er was jammer genoeg geen geloofwaardig links alternatief in de verkiezingen.
door Eugenio (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist
Op 21 oktober werd Giorgia Meloni van de FDI de eerste vrouwelijke premier met de meest rechtse regering in het land sinds de Tweede Wereldoorlog. Een hele reeks reactionaire figuren hebben posten ingenomen als minister. Eugenia Roccella, minister van het nieuwe ministerie van ‘Gezin, Geboorte en Gelijke Kansen’, sprak zich uit tegen abortus, LGBTQI+-rechten en vruchtbaarheidsbehandelingen. Galeazzo Bignami van de FDI werd in 2005 gefotografeerd op zijn vrijgezellenfeest met een nazi hakenkruisarmband. Hij werd benoemd tot vice-secretaris op het ministerie van infrastructuur.
Eén van de eerste wetsvoorstellen van de nieuwe regering is het Rave-decreet, dat niet-toegestane bijeenkomsten van meer dan 50 personen strafbaar maakt. Zogezegd gericht tegen illegale feestjes – een belangrijke politieke prioriteit! – zal deze wetgeving vooral gebruikt worden tegen alle mogelijke vormen van protest tegen het gevoerde beleid.
Rechts maakt zich op om sociale- en burgerrechten te ondermijnen, waarbij migranten, vrouwen en LGBTQIA+ personen het centrale doelwit zijn. Dit weerspiegelt de zwakte van een regering die tegen de achtergrond van een recessie niet in staat is economische en sociale maatregelen te nemen, die de stijgende levensduurte verlichten voor een al verarmde Italiaanse werkende klasse. Het economische plan van de regering biedt geen enkele oplossing voor de gewone werkenden. Het is een voortzetting van het asociale beleid van de regering-Draghi als marionet van de Europese Unie en het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Om de beloofde €200 miljard aan Europese post-pandemische steun effectief te krijgen, is ook deze regering op economisch vlak met handen en voeten gebonden aan de dictaten van de Europese Commissie. Door migranten, vrouwen en gemarginaliseerde gemeenschappen aan te vallen, hoopt deze regering de aandacht af te leiden van haar eigen tekortkomingen en de solidariteit in de werkende klasse te ondermijnen.
Jongeren en werkende mensen in Italië zullen echter niet aan de zijlijn blijven. Op 27 september kwamen al duizenden mensen op straat om te tonen dat zij het recht op abortus zullen verdedigen tegen de extreemrechtse dreiging. Dit maakt deel uit van een heropleving van de Italiaanse feministische beweging, die op 26 november protesteerde tegen gendergerelateerd geweld.
Er zijn al meerdere nationale mobilisaties geweest van sociale- en arbeidersorganisaties en collectieven tegen het asociale beleid van de nieuwe regering. Vooral de jeugd neemt het voortouw, met bezettingen van scholen en universiteiten. Deze culmineerden in een nationale actiedag op 18 november, #NoMeloniDay, waarop honderdduizend studenten en scholieren in actie kwamen in meer dan 50 steden. Ze eisen meer middelen voor onderwijs en een einde aan de brutale politierepressie van studentenprotesten.
Jongeren staan niet alleen in hun strijd. De Unione Sindacale di Base en Si Cobas (onafhankelijke vakbonden) hebben onder de slogan “haal de wapens neer, omhoog met de lonen!” opgeroepen tot een algemene staking op 2 december, gevolgd door een nationaal protest in Rome de volgende dag. Ze eisen loonsverhogingen van 10%, een systeem van loonindexering en een minimumloon van €10 per uur. De CGIL, de grootste vakbondsfederatie, mag niet afwachten en moet dringend aansluiting zoeken bij deze bewegingen.
Voorbeelden van strijdbaar vakbondswerk zoals de GKN-arbeiders in Firenze, die een collectief vormden om de 500 jobs te verdedigen tegen sluiting van de fabriek en actief solidariteit uitbouwen met andere bewegingen, zijn in staat brede lagen van de samenleving om zich heen te verzamelen en de basis te leggen voor een onafhankelijke, militante arbeidersbeweging die het politieke terrein weer in handen kan nemen.
Volg voor meer informatie de Instagrampagina van onze Italiaanse afdeling @ASI_Italia, of bezoek onze website LottaPerilSocialismo.it
