Reactie door Kshama Sawant, Socialist Alternative (ISA in de VS)
Toen Alexandria Ocasio-Cortez en andere leden van de ‘Squad’ (de verzamelnaam van enkele linkse verkozenen) voor het eerst werden gekozen, deden de meesten van hen dat als zelfbenoemde “democratische socialisten”. Ze verdedigden eisen vanuit de arbeidersbeweging, zoals algemeen toegankelijke gezondheidszorg met Medicare for All en een federaal minimumloon van 15 dollar. Ze zwoeren dat ze verantwoording zouden afleggen aan de arbeidersklasse en onderdrukten.
In het eerste jaar na het aantreden van Biden, toen de Democraten de controle hadden over alle drie de takken van de regering, lieten de leden van de Squad de eerste twee van deze beloften varen: eerst weigerden ze een stemming over Medicare for All af te dwingen en vervolgens weigerden ze elke vorm van strijd voor het minimumloon van $15.
Nu is de derde van deze beloften volledig verbroken. Op één na hebben alle leden van de Squad een stakingslijn overgestoken. Ze stemden met een meerderheid van zowel Democraten als Republikeinen in het Congres om de spoorstaking te breken door het recht van die arbeiders om legaal het werk neer te leggen in te trekken. Daarmee kozen ze kant voor de miljardairs die de spoorbedrijven bezitten tegen de spoorarbeiders die al decennia onder ondraaglijke omstandigheden werken.
Dit is verregaand verraad aan de arbeidersklasse.
Jarenlange onderhandelingen tussen 12 vakbonden die 115.000 spoorwegarbeiders vertegenwoordigen en het handjevol bedrijven die 90 procent van het goederenvervoer per spoor controleren (en ook de sporen waar de meeste passagierstreinen rijden) zijn nu tot stilstand gekomen. Dat gebeurde onder leiding van een Democratische president die zichzelf beschrijft als ‘pro-arbeider’ en met de steun van de ‘linksen’ in de Democratische partij.
De Squad en de progressieve fractie in het Congres, waaronder Pramila Jayapal, probeerden zich links in te dekken door tegelijk ook voor een tweede wetsvoorstel te stemmen waarmee de belangrijkste eis van het spoorpersoneel (voor betaald ziekteverlof) werd ingewilligd. Ze stemden daarvoor en voor een voorstel om de staking onmogelijk te maken.
We mogen ons geen rad voor de ogen laten draaien. Het was algemeen bekend dat het voorstel over het betaalde ziekteverlof niet door de Senaat zou geraken (wat de volgende dag effectief gebeurde) waardoor enkel het breken van de staking zou overblijven.
Een socialist kan geen stakingsbreker zijn. De DSA moet elke pretentie dat de Squad socialistisch is, achterwege laten. De DSA moet hen uit hun organisatie zetten. Zoniet wordt het verraad van de Squad ook het verraad van de DSA.
Slechte omstandigheden voor spoorpersoneel
Werknemers van vier vakbonden die samen een meerderheid van het personeel vertegenwoordigen – de Sheet Metal, Air, Rail, and Transport Workers’ Transportation Division, de Brotherhood of Railway Signalmen, de Brotherhood of Maintenance of Way Employees-Teamsters, en de International Brotherhood of Boilermakers – hadden het voorgestelde collectieve akkoord verworpen. Maar de stemmen van 80 Amerikaanse senatoren en 290 Amerikaanse vertegenwoordigers waren genoeg om de door de spoorwegmagnaten gewenste overeenkomst af te dwingen. Dit was de uitkomst waar de werkgevers vanaf het begin op hadden gerekend, wetende dat zij beide politieke partijen in de hand hebben.
De immense druk op het spoorpersoneel na jaren van afbraak en besparingen is algemeen bekend. Toch beweerde president Biden op hypocriete wijze dat hij handelde namens de miljoenen werkenden die last zouden ondervinden van deze staking.
Ondanks het feit dat de winkelschappen al zijn gevuld voor Kerstmis, impliceren de Democraten dat de behoeften van andere werkenden om “van hun vakantie te genieten” zwaarder wegen dan de behoeften van het spoorpersoneel om controle te hebben over hun leven, gezin of gezondheid. Deze logica is totaal verkeerd. Een overwinning voor het spoorpersoneel zou een overwinning zijn voor alle werkenden in de VS die steeds meer gebukt gaan onder overwerk en door de wetenschap dat ze leven om te werken en niet werken om te leven.
Na de stemming van vandaag schreef een gepensioneerde spoorwegarbeider en vakbondsverantwoordelijke: “Het gaat niet alleen om geld. Het gaat om levenskwaliteit. De pers laat je denken dat een verhoging van 25% op 5 jaar veel is. Dat is het niet, niet als de inflatie tussen de 8 en 10% per jaar is. Het is niet eens kostendekkend. Maar het grotere probleem is de kwaliteit van leven. Het goederenverkeer werkt altijd, 24 uur per dag, zeven dagen per week, het hele jaar door. Bijna al het personeel werkt op oproepbasis, waarbij ze slechts twee uur of minder op voorhand weten dat ze moeten werken. Door de enorme besparingen van de afgelopen periode moet iedereen gekluisterd aan de telefoon leven. Het is niet ongebruikelijk dat het personeel bij sommige spoorbedrijven 3 of meer weken werkt zonder enige echte vrije tijd van het werk, afgezien van de door de overheid voorgeschreven rustperiodes tussen de diensten (waarvan de meeste tijd wordt besteed aan slapen). Disciplinaire klachten, d.w.z. schorsingen zonder loon, komen vaak voor. In sommige gevallen werd spoorpersoneel zelfs de mogelijkheid ontzegd om familiebegrafenissen bij te wonen onder dreiging van schorsing en/of ontslag. Daarom vechten ze deze keer. Genoeg is genoeg”
Dit is de context van het door Biden onderhandeld voorstel van akkoord, waarin de enige verbetering één enkele betaalde persoonlijke dag was die zelf werd ondermijnd door absurde voorwaarden: dat deze dag alleen op een dinsdag, woensdag of donderdag kon vallen en 30 dagen van tevoren moest worden gepland.
Ondanks oproepen van sommigen ter linkerzijde voor een ‘illegale’ wilde staking, maakt het absolute falen van de vakbondsleiders om te mobiliseren of zich voor te bereiden op stakingsacties dit nu een uiterst moeilijke optie voor hun leden. Het ontbreekt nochtans niet aan woede onder duizenden werknemers rond deze brutale aanval op hun rechten. De vakbondsleiders vertrouwen liever op de beproefde en mislukte strategie om politici van de Democratische Partij te smeken hen te verdedigen.
Het is natuurlijk niet uitgesloten dat spoorpersoneel op eigen houtje in actie komt naar aanleiding van het verraad. In dat geval zal Socialist Alternative er bij elke stap bij zijn om het personeel te steunen. Om met succes een wilde actie op de noodzakelijke schaal uit te voeren, moeten er onmiddellijk onafhankelijke en democratische organisatiestructuren worden opgezet, stakingsleiders worden gekozen in de verschillende vestigingen, en een stakingsfonds worden opgezet.
De capitulatie van de Squad en de DSA
Toen duidelijk werd dat het Congres gevraagd zou worden om in te grijpen om een staking te voorkomen, zocht Bernie Sanders naar procedurele manieren om de klap van deze nederlaag te verzachten. Zijn oplossing was het opnemen van een amendement dat personeel zeven dagen betaald ziekteverlof gaf – iets minder dan de helft van de oorspronkelijke eis van de werknemers. Tot zijn eer was Bernie vanaf het begin heel duidelijk dat hij zonder deze toevoeging niet voor het voorstel van Biden zou stemmen. Toen zijn amendement het niet haalde, stemde hij effectief tegen.
Het is uiterst beschamend dat hetzelfde niet gezegd kan worden van Alexandria Ocasio-Cortez en de meerderheid van de Squad in het Congres. Op één na stemden ze allemaal voor het neerslaan van de staking.
AOC rechtvaardigde haar stem door te beweren dat ze “met hand en tand” vocht voor de extra ziektedagen. Jamaal Bowman beweerde dat hij “altijd solidair was met de arbeiders”. Wat de progressieve verkozenen deden, was boerenbedrog. Ze spanden samen met Pelosi om de stemming op te splitsen en ze beloofden het 100-tal stemmen van de ‘Progressive Caucus’ voor het slechte akkoord in ruil voor een aparte stemming over het amendement over de ziektedagen, waarvan ze heel goed wisten dat het niet door de Senaat zou geraken. Het duurde slechts één dag vooraleer dit effectief de werkelijkheid werd. De meerderheid van de Squad liet in samenwerking met de leiders van de Congressional Progressive Caucus het spoorpersoneel in de steek, terwijl een rookgordijn werd opgetrokken rond de betaalde ziektedagen.
Op 30 november plaatste de nationale werking van de Democratic Socialists of America (DSA) een steunbetuiging aan het spoorpersoneel met de volgende zin: “Elk lid van het Congres dat voor het ontwerpakkoord stemt, kiest de kant van de miljardairs en legt het spoorpersoneel een overeenkomst op die niet ingaat op hun meest dringende eis van betaalde ziektedagen.”
Wat nu met hun eigen leden die in het Congres voor het akkoord van Biden hebben gestemd? Wat deze verklaring impliceert, en wat de acties van de Squad definitief bewijzen, is dat deze verkozenen deel uitmaken van de kapitalistische staat, de staat die handelt voor de miljardairs tegen de belangen van de meerderheid, de arbeidersklasse.
Een socialist kan geen stakingsbreker zijn. De DSA moet elke pretentie dat de Squad socialistisch is, achterwege laten. De DSA moet hen uit hun organisatie zetten. Zoniet wordt het verraad van de Squad ook het verraad van de DSA.
Het gevaar van deze uitverkoop, naast de duidelijke schade aan de levenskwaliteit van het spoorpersoneel zelf, is dat het de werkende mensen in de armen van rechts drijft, dat zich kan opwerpen als het politieke alternatief van de arbeidersklasse voor de Democraten. Het feit dat meer Republikeinse senatoren tegen het opleggen van het voorakkoord hebben gestemd dan Democraten is daar een verbluffende indicatie van.
De taak om een links alternatief van de werkenden op te bouwen voor de ‘progressieve’ politiek van de big business Democraten was nooit eerder zo dringend als vandaag.
