Artikel door Jarmo uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’
Na een lange periode van opbod en getouwtrek heeft Telenet het voetbalcontract voor de komende drie seizoenen van de Jupiler Pro League binnengehaald. Daarvoor moest het 55,2 miljoen euro per jaar op tafel leggen. De (grote) clubs van de Belgische eerste klasse en hun bestuursleden worden er een pak rijker door: 10 miljoen euro extra per jaar. Zoals steeds blijven de supporters en voetballiefhebbers verdwaasd en met lege handen achter.
Het contract van Telenet bestrijkt enkel de drie ‘interessantste’ wedstrijden per speeldag. Met ‘interessant’ worden natuurlijk de wedstrijden met het grootste aantal kijkers bedoeld. Het is vanzelfsprekend dat supporters van kleinere clubs enkel hun gading zullen vinden als hun ploeg tegen een ‘interessante’ tegenstander speelt. Het komt erop neer dat Telenet-abonnees waarschijnlijk elke week opnieuw de wedstrijden van Anderlecht en Club Brugge te zien zullen krijgen. Dat supporters van clubs in andere divisies dan de eerste klasse helemaal uitgesloten worden, is al langer een evidentie.
De andere ‘minder interessante’ wedstrijden blijven door Belgacom uitgezonden worden. Wie met andere woorden niet voor Anderlecht of Club Brugge supportert en toch elke week zijn ploeg aan het werk wil zien, zal twee decoders in huis moeten halen en twee keer abonnementskosten moeten betalen. Hiermee wordt het het grootste deel van de voetballiefhebbers bij voorbaat onmogelijk gemaakt om de Belgische competitie in eerste klasse in haar geheel te volgen.
Daarenboven is sinds twee jaar geleden zelfs de hele competitie hervormd om beter in te spelen op de financiële belangen van de commerciële televisie-operatoren en de Belgische topclubs. Door het play-offsysteem spelen de topclubs nu vaker tegen elkaar: meer ‘interessante’ (d.w.z. winstgevende) wedstrijden dus. Ondertussen worden de ‘minder interessante’ clubs in de vergeethoek van play-off 2 geduwd, waar geen enkele prijs of eer te halen valt. Daardoor wordt de kloof tussen ‘interessante’ clubs (die rijk zijn en veel televisiegelden krijgen) en ‘minder interessante’ clubs (die minder of geen televisiegelden ontvangen) versterkt en uitvergroot. De kleinere clubs zijn met andere woorden gedoemd om klein te blijven en nooit over de financiële middelen te beschikken om met de grotere clubs te concurreren.
Waar voetbal vroeger een interessant en spannend spel was, verwordt het nu steeds meer tot een ordinaire schijnvertoning waarbij enkel het geldgewin van de topclubs en televisiezenders van belang is. Gecombineerd met stijgende ticketprijzen zorgt het systeem van de televisiecontracten ervoor dat steeds meer supporters en liefhebbers afhaken. Sowieso hebben fans vandaag geen enkele inspraak over hun club en kunnen ze enkel lijdzaam toekijken hoe de oneerlijke verdeling van televisiegelden al op voorhand bepaalt welke ploegen kans maken om op het einde van de rit als winnaar uit de bus te komen, en dus nog meer televisiegelden te krijgen.
Het is een schrijnend voorbeeld van hoe de commerciële belangen waarop het kapitalisme drijft niets of niemand ontzien. Zelfs onze ontspanningsmogelijkheden en onze voetbalcompetitie worden erdoor aangetast en vernietigd. Als linkse socialisten pleiten we voor een eerlijke en spannende competitie, met een gelijke verdeling van de beschikbare middelen en een grote democratische inspraak en controle van de supporters in het beheer van de eigen club.
