Voeg toe aan mijn agenda

Afspraak: 27/11/22
Vijf jaar #MeToo: Taboe doorbroken, seksisme bleef. Strijd gaat door!

Vijf jaar geleden verscheen de hashtag #MeToo voor het eerst. Sindsdien kwam er een stroom van getuigenissen over seksueel geweld. Het toonde dat seksisme overal is: in het gezin, op straat, op het werk, op de universiteit … Wederzijdse toestemming is een onderdeel geworden van het publiek debat, maar het vrouwenlichaam blijft een object dat weinig waard is. Een recente studie van IPSOS met psychiater Muriel Salmona (oprichtster van de vereniging Mémoire traumatique et victimologie) toont aan dat “jonge mannen een gewelddadiger opvatting over seksualiteit hebben dan vorige generaties.” Het seksisme is deels ontmaskerd, maar de strijd ertegen moet met een duidelijke agenda worden voortgezet en opgevoerd.

door Emily Burns, nationaal coördinatrice van Campagne ROSA

Geen gelijke relaties 

Séverine Lemière, voorzitster van Franse organisatie “Une femme un toit” (Een vrouw, een dak), herinnert eraan dat alle vrouwen slachtoffer zijn van geweld, maar dat er ook “extra  risicofactoren zijn zoals ziekte of onzekerheid, wanneer vrouwen zeer afhankelijk zijn. Jongeren zijn zeer vaak het slachtoffer van geweld, zowel binnen als buiten  het gezin. Dit gebeurt bij soms erg jonge koppels. Dat heeft gevolgen op vlak van schooluitval, wat tot grotere onzekerheid leidt. Er zijn ook grotere risicomomenten voor huiselijk geweld, zoals zwangerschappen of relatiebreuken.” (1)

#MeToo toonde vanaf haar begin het verband tussen macht en gendergerelateerd geweld. De Weinstein-affaire werd gevolgd door tal van andere opmerkelijke schandalen: de vele klachten over verkrachting door PPDA (voormalig sterpresentator van het avondnieuws op TF1), intimidatie door Bart De Pauw (voormalig vedette van de VRT)… Recent toonde de film Blonde, gewijd aan Marilyn Monroe, opnieuw hoe seksuele aanrandingen en verkrachtingen door machthebbers als ‘gewoon’ werden gezien en vervolgens in een doofpot werden gestoken. Deze gevallen illustreren dat vrouwenhaat als machtsinstrument deel uitmaakt van het systeem. 

Sommigen blijven het probleem ontkennen…

In september werd de UCLouvain veroordeeld omdat de universiteit een situatie van intimidatie van een personeelslid rampzalig had aangepakt. In plaats van begrip te tonen voor het slachtoffer, begon de universiteit een tuchtprocedure voor laster tegen de klaagster. Bij klachten hebben instellingen vaak meer oog voor de eigen reputatie dan voor het slachtoffer. Daarbij wordt vaak naar voren geschoven dat het niet haar taak is om te reageren en dat slachtoffers maar naar de politie moeten gaan. Als de universiteit vervolgens een rechtszaak verliest, gaat ze wel in hoger beroep…

Er is nog steeds geen systematische opleiding voor personeel in het (hoger) onderwijs over hoe genderproblemen kunnen worden voorkomen en aangepakt. Er is nog steeds geen sprake van de oprichting van een onafhankelijk orgaan dat dergelijke klachten ontvangt en behandelt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze instanties nog steeds regelmatig in de val trappen om het slachtoffer ‘tot de orde’ te roepen en een schuldgevoel aan te praten (haar verwijten dat ze de reputatie van de instelling heeft bezoedeld, dat ze niet “netjes” gekleed was, enz.) waarmee het seksistisch gedrag van de dader onder de mat wordt geveegd. 

De druk van de beweging maakt vooruitgang mogelijk

De acties tegen seksisme in het uitgaansleven onder de hashtag #BalanceTonBar hebben geleid tot enkele veranderingen. Enkele feestzalen hebben hun faciliteiten opnieuw ingericht en een contactpersoon aangesteld in geval van problemen. De regering kwam met een plan van bewustmaking rond wederzijdse toestemming en over het bestaan van de Zorgcentra na Seksueel Geweld (ZSG). Er werden gelukkig al enkele centra opgericht en in 2023 openen er nog eens drie. Tien centra volstaan echter niet. 

Sensibilisering bij uitgaansgelegenheden is een goede stap vooruit. Maar er zouden verplichte anti-agressieplannen moeten zijn, net zoals de aanwezigheid van het Rode Kruis verplicht is bij grote evenementen. We hebben preventiestands nodig, een noodnummer, aanwezigheid van gespecialiseerde teams, een veilige ruimte in geval van problemen, inclusieve en veilige toiletten … en dit niet alleen voor ‘feestelijke’ maar ook voor culturele en sportieve evenementen. Daarvoor moeten de nodige middelen voorzien worden. Meer algemeen is het duidelijk dat de problemen voor zowel personeel als bezoekers zullen aanhouden zolang het centrale doel is om winst te maken en niet om een plezant evenement aan te bieden.  

Middelen op basis van wat nodig is

De eis van middelen op basis van noden komt regelmatig aan bod in deze krant en wordt ook luidkeels geroepen op betogingen. Bijkomende investeringen zijn positief. Maar de weigering om op andere vlakken de nodige middelen te voorzien, betekent het bewust aanvaarden van vreselijke tragedies.

Om een einde te maken aan gendergerelateerd geweld is er nood aan eenheid van alle onderdrukten en uitgebuitenen tegen het kapitalistisch systeem dat gebaseerd is op ongelijkheid en dat geweld in de hand werkt.  

1) ‘Comment faire reculer les violences faites aux femmes ?’ Pierre-Henri Lab, Humanite.fr, gepubliceerd op 14 oktober 2022

Betoog zondag met Campagne ROSA
Voeg toe aan mijn agenda
Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie