De revolutionaire strijd in Iran na de moord op de jonge Zhina Amini is inspirerend. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn in Iran. Jin, Jiyan, Azadi! Vrouw, leven, vrijheid! Die slogan verspreidt zich als een lopend vuurtje in het protest. Ook bij ons.
Strijd voor vrouwenrechten blijft meer dan nodig. Niet enkel in Iran. In de VS was er een historische terugslag rond het recht op abortus. Dat toont dat geen enkele sociale verworvenheid blijvend is onder het kapitalisme. Uitbuiting en onderdrukking, waaronder op basis van gender, zitten in het DNA van dit systeem. We moeten ons organiseren. De rechten van vrouwen en LGBTQIA+ personen liggen overal onder vuur.
België: hypocrisie is geen vooruitgang
In België zijn er geen religieuze fundamentalisten aan de macht en trekken de regeringen gemakkelijker de kaart van het feminisme. Alleen blijft het grotendeels bij woorden en wordt het gebrek aan middelen voor openbare diensten, preventie en slachtofferhulp ondertussen aanvaard. Abortus is nog steeds opgenomen in het Belgische strafwetboek (!) en het gebrek aan middelen in de gezondheidszorg brengt de praktijk ervan in gevaar. Iraanse en Afghaanse vrouwen worden nog steeds het land uitgezet. Je kunt nog steeds uit een klas worden gezet of niet worden aangenomen vanwege je kleding. Er is nog steeds de status van samenwonende (de vermindering van sociale uitkeringen wanneer men onder hetzelfde dak woont als een andere persoon), die 60% van de vrouwen treft. De inkomenskloof is nog steeds erg aanwezig in België.
Het is nochtans algemeen bekend dat economische afhankelijkheid van een echtgenoot of familie een rem vormt op het verlaten van situaties van huiselijk geweld. Aangezien de armoede onder vrouwen groter is (zij zijn oververtegenwoordigd in lagelonensectoren en deeltijdwerk), is het ontsnappen uit een gewelddadige situatie, zeker met kinderen, een bijzonder gecompliceerde uitdaging.
Explosie van tekorten
De explosie van de prijzen, van energie en de rest, heeft de zaken alleen maar erger gemaakt. De verzoeken om voedselhulp voor eenoudergezinnen zijn vervijfvoudigd. Bovendien is er slechts één kinderopvangplaats per drie peuters. Sommige kinderdagverblijven sluiten wegens gebrek aan middelen of personeel. En hoeveel jongeren worden in onzekerheid gedompeld door hun onbetaalbare koten? Er is een toename van het aanbod van accommodatie in ruil voor ‘seksuele diensten’. Waar onzekerheid en tekorten heersen, groeit de ruimte voor seksistisch machtsmisbruik in het hoger onderwijs en elders.
Niets is ons in de schoot geworpen. Het is door massale mobilisatie en strijd dat we onze rechten afdwongen. Eenheid in de strijd van al wie door de kapitalistische maatschappij wordt uitgebuit en onderdrukt, is cruciaal. Doe mee! Het is mogelijk om een einde te maken aan seksisme en andere vormen van onderdrukking. Dat kan door een einde te maken aan het kapitalistisch systeem dat op onderdrukking gebaseerd is.
27 november. Nationale betoging tegen geweld op vrouwen. 13u Centraal Station Brussel
