Gent: hoe verder na de anti-NSV betoging?

1.500 anti-fascisten tegen 150 Belang-“studenten” in Gent

Op 2 december betoogden 1500 antifascisten op de jaarlijkse anti-NSV-betoging door Gent (de NSV is de studentenmilitie van het Vlaams Belang). Deze betoging werd de grootste anti-NSV-betoging sinds lang en had als hoofdslogan: “voor een linkse oppositie tegen het rechtse beleid”! Voor meer informatie over de anti-NSV-betoging: Bezoek de anti-NSV pagina van Blokbuster.

Boris Van Acker

Blokbuster, de anti-fascistische campagne van LSP, en de studentenorganisatie ALS droegen de mobilisatie alleen. Terwijl de volledige linkerzijde en pseudo-linkse intellectuelen liggen te filosoferen over hoe extreem rechts terug te dringen, trekken wij naar de wijken waar het VB haar monsterscores haalt. Door er politieke campagnes uit te bouwen, onafhankelijk van de traditionele partijen die verantwoordelijk zijn voor de groei van extreem-rechts, betoogden er die dag niet enkel 1500 mensen rond de eis voor een linkse oppositie, maar verwierf de betoging ook de steun van de arbeidersgezinnen in de wijken waar de betoging doortrok. We verkochten er meer dan honderd exemplaren van ons maandblad en vele wijkbewoners sloten aan bij de betoging.

Omwille van de geringe aanhang onder studenten, moest de NSV voor haar nationale betoging, zoals de traditie het wil, al het nazistisch uitschot van Vlaanderen oproepen. Het is onaanvaardbaar dat enkele tientallen neo-nazi’s de studentenbuurt kunnen terroriseren.

Vandaar dat na de ontbinding van onze vreedzame betoging, honderden antifascisten naar de studentenbuurt trokken. De politie legde de fascisten, na ontbinding van hun betoging, geen duimbreed in de weg om de studentenbuurt op zoeken en er gemakkelijke slachtoffers aan te pakken.

Groepjes van 10-20 militair getrainde fascisten bestormden de meerderheid van onvoorbereide antifascisten en jaagden de menigte uiteen. De politie voegde daar een schepje aan toe, ditmaal met matrakken. In verschillende regio’s hebben we al collectief klacht neergelegd tegen het fysiek geweld van de fascisten en bij het Comité-P tegen de politiebrutaliteiten. Wie de geschiedenis kent, weet wat fascistische methodes zijn. Voor velen was deze directe confrontatie wel even schrikken.

Onder de straatvechters werden enkele VB-mandatarissen herkend, waaronder Stefaan Sintobin, parlementslid uit Izegem, samen met Luc Vermeulen, hoofdman van de in de jaren ‘80 verboden privémilitie VMO en nu organisator van de ordedienst van het VB.

Terwijl VB-mandatarissen zich in het parlement met hun populisme opwerpen als de enige oppositie, sturen ze militair getrainde gevechtstroepen om elke poging van antifascistisch verzet fysiek te breken. Wie nog twijfelde aan de banden tussen knokploegen als Voorpost, NSV en het VB, kon deze intieme relatie op 2 december aan het werk zien.

De Gentenaar: “Gent zet tweede dag op rij waterkanon in”

Zoals altijd berichtte de traditionele burgerlijke media met weinig diepgang over de anti NSV betoging. Het ging simpelweg om provocaties en rellen tussen extreem-linkse en extreem-rechtse jongeren. De dwalingen ter linkerzijde versterken dat vals beeld. De dag voor de anti-NSV-betoging vond in de Gentse volkswijk de Brugse poort een ander soort veldslag plaats. In de Brugse Poort leidde de politiek van “sociale mix” tot de onteigening en afbraak van 89 arbeiderswoningen.

Dit drama kreeg de naam “Zuurstof voor de Brugse poort”. Via de oprichting van een actiecomité tegen de afbraak, trachtte LSP de getroffen bewoners en de gehele wijk te organiseren.

Men zou verwachten dat het Anarchistisch Centrum in de Brugse Poort dat initiatief zou steunen, al was het maar om hun buurtwerking meer ruggegraat te geven. Maar een visie op de uitbouw van een tegenmacht tegenover het stadsbestuur en haar asociaal beleid bleek deze lui totaal vreemd.

Na een moeizame strijd van meer dan een jaar werden de huizen uiteindelijk allemaal onteigend, maar niet zonder slag of stoot. Tegen de arrogantie en de agressiviteit van het stadsbestuur in, hadden de getroffenen zich georganiseerd, de propaganda van het stadsbestuur doorprikt en door de opbouw van solidariteit hun rechten verdedigd.

Toen uiteindelijk de meeste oorspronkelijke bewoners vertrokken waren, bezetten de krakers de leegstaande huizen. Dat deze vorm van protest geen steun van de omwonenden kreeg, is niet verwonderlijk: waar waren onze koene “krakers” toen de oorspronkelijke bewoners hun strijd voerden?

Op 1 december, één dag voor de anti-NSV betoging, beweerden de krakers dat de panden ontruimd zouden worden. Verscheidene bronnen wezen dat van de hand. Reusachtige barricades werden opgeworpen met allerhande grof huisvuil, geplunderd in de verlaten woningen en via inbraak in nog bewoonde huizen! Enkele gemaskerde krakers “verschansten” zich op het dak van een hoekhuis en gooiden fietswrakken en winkelkarretjes naar beneden. De media hadden er een vette kluif aan. Hun heldenactie werd zonder veel moeite opgeruimd, een ontruiming was niet gepland… Deze actie was een regelrechte kaakslag voor de onteigende bewoners en voor onze inspanningen in de Brugse Poort.

Dat het stadbestuur de berichtgeving in de pers zou aanwenden om het volledige verzet tegen het prestigeproject een veeg uit de pan te geven, was te voorspellen. De volgende dag luidde het in de kranten: “Belfast aan de Schelde”(De Morgen) “Krakers bouwen eigen interpretatie van Berlijnse muur” (Gentenaar). Daarmee was burgemeester Beke nu aan zet. Met een meewarige blik verkondigde hij in het journaal dat hij “de krakers niet begreep. Verkrotte huisjes worden afgebroken om er sociale woningen te bouwen, met een tuintje! Wat is daar nu fout aan?” Daarop zie je een fiets van het dak naar beneden donderen. De brandweer zet hun brandslang in. Een buurtbewoner schreeuwt naar Frank Beke dat hij dit niet mag tolereren! “Die krakers moeten weg!” Van een beter scenario kon Beke niet dromen.

Nood aan een echte oppositie

Om de VB-stemmen terug te winnen, moeten we naar de wijken trekken waar het VB haar stemmen haalt. Willen we hen overtuigen, dan is het onze verantwoordelijkheid te bouwen aan een linkse oppositie tegen het rechtse beleid, dat de voedingsbodem vormt voor de extreem rechtse schimmel.

Barricades opwerpen en gemaskerd de directe confrontatie aangaan met de politie, speelt enkel in de kaart van onze tegenstanders. Met “radicale” methodes verbergen ze hun onvermogen en/of onwil om een jota van de maatschappelijke problemen te begrijpen en om werkelijk iets te veranderen.

Zonder overgangsbenadering kunnen de radicalen blijven bidden voor steun van de bevolking. Zonder die steun is hun “strijd” per definitie een verloren zaak. Ze maken zichzelf een vogel voor de kat voor politierepressie en verguizing door de media. Antifascisten moeten hun strijd voeren, niet in hun eigen radicale milieu, maar via de uitbouw van een strijdbare linkse oppositie in de bedrijven, de scholen en de volkswijken. Sluit aan bij de enige oppositie! Sluit aan bij LSP!

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie