Het zijn nerveuze dagen voor veel ouders met jonge kinderen. Nu met de winter weer meer mensen, en dus ook kinderbegeleiders, ziek vallen, is het bang afwachten of er toch niet weer een berichtje komt over een sluiting van de kinderopvang. Noodoplossingen bij de grootouders, vrienden of door snel verlof op te nemen dringen zich op. Wie niet over noodoplossingen beschikt, heeft pech. De Vlaamse regering blinkt, ondanks luid gebrul, vooral uit in struisvogelpolitiek.
door Jeroen (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist
Er zijn langs Nederlandstalige kant alleen al meer dan 7.000 plaatsen tekort in de kinderopvang. Nieuwe ouders moeten zich soms nog voor hun zwangerschap op wachtlijsten inschrijven. Zelfs dan is het geen garantie dat er een plek vrij is wanneer het ouderschapsverlof afloopt, laat staan een betaalbare plek. De begeleiders die nog aan de slag zijn, moeten steeds grotere groepen aankunnen. Vaak ook groter dan wettelijk toegelaten. En dat terwijl de Vlaamse norm (1 begeleider op 8 kinderen of 2 op 18) al de hoogste is in heel Europa. Geen wonder dat de sector actie voerde met als slogan “9 is te veel!” Maar ook de slechte verloning, het gebrek aan respect en omkadering (mogelijkheden om opleidingen te volgen, zich te specialiseren …) versterken de uitstroom uit de sector.
Minister-president Jan Jambon (N-VA) beweerde bij de presentatie van de Septemberverklaring dat hij had “gevochten als een leeuw” omdat “we dit verplicht waren aan de Vlamingen, onze gezinnen, onze kinderen, onze bedrijven.” Hiermee hield N-VA een indexatie van de kinderbijslag tegen. Evenmin komen er leeuwensprongen vooruit voor de kinderopvang. De sector moet het stellen met 115 miljoen euro, of nauwelijks 18.000 euro per bestaande kinderopvang. Vervangend minister van Welzijn Dalle (CD&V) legde uit dat de hele sector en alle experts het eigenlijk verkeerd zien omdat de norm van 1 begeleider voor 9 kinderen “gelukkig niet de realiteit is in alle voorzieningen. Uit de inspectierapporten van onze diensten blijkt dat het gemiddelde iets lager ligt dan 1 op 6!” Geen duiding van zijn kant over waar dat cijfer vandaan kwam, uiteraard. Ook Jambon ziet het probleem niet. Sterker, in De Morgen van 18 oktober beweerde hij zelfs dat hij bedankt werd. Door wie? Daar hebben we het raden naar.
Op deze manier wordt de lasten van het opvoeden van kinderen verder bij de gezinnen zelf gelegd, en disproportioneel bij vrouwen. Wanneer dit door Lise Vandecasteele van de PVDA werd aangehaald in het parlement, kwam Liesbeth Homans (N-VA) boertig tussen met de uitspraak dat “er meestal twee ouders zijn en er ook zoiets als een vader bestaat.” Ze bedoelde het als ‘grap’. Verdeeldheid zaaien zit zo sterk in het DNA van rechts, dat het slechts de vraag opwerpt of het nu de vrouw dan wel de man is die terug naar de haard moet. Dat veel gezinnen met twee moeten werken om het hoofd boven water te houden, lijkt Homans volledig te ontgaan. Met een maandloon van ruim 10.000 euro netto per maand hebben die wereldvreemde beroepspolitici zelf natuurlijk een gemakkelijker oplossing: gewoon een extra nanny aanwerven.
Het was wellicht niet de bedoeling van Homans, Jambon en co, maar stilaan beseffen het personeel en de gebruikers van de kinderopvang dat ze onze problemen pas ernstig zullen nemen als we hen daartoe verplichten via sociale strijd.
