Interprofessioneel akkoord – tegen de agressie van het patronaat:

Op 21 december wordt massaal betoogd in Brussel tegen de agressie van het patronaat. Hieronder publiceren we het pamflet van LSP/MAS dat zal verspreid worden op deze betoging. Voor een pdf-versie van dit pamflet: Klik hier

Winsten meer dan verdubbeld, maar koopkrachtsverhoging kan niet.

Nog voor de zomer lanceerden de patroons een offensief ter voorbereiding van het nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA). Op hun verlanglijstje: meer flexibiliteit, een loonstop en een voor de patroons nog gunstiger eindeloopbaanregeling. Dat moet de concurrentiepositie van het bedrijfsleven veilig stellen. Zoniet komt de tewerkstelling en op termijn de welvaartstaat in het gedrang. Kortom: we moeten de patroons dankbaar zijn dat we mogen inleveren.

Doorgaans bevestigt de pers, die volledig in handen is van het patronaat, deze onzin. Af en toe publiceert de gespecialiseerde pers echter eens de echte cijfers. Wat blijkt? Volgens het rechtse weekblad “trends” hebben de 30.000 grootste bedrijven in België in 2003 hun winst verdubbeld tot een recordbedrag van maar liefst 27,8 miljard euro of 1.121 miljard bfr, een kleine 300.000fr/actieve inwoner.

Het meest rendabele bedrijf in 2003 was Belgacom. De 15.975 werknemers leverden maar liefst 5 miljard euro nettowinst op of 12,65 miljoen bfr./ werknemer.

Breek de loonnorm!

Ondanks deze superwinsten wil het patronaat niet horen van een loonsverhoging. Het extremistische Voka, het vroegere VEV, stelt zelfs de indexkoppeling in vraag. VBO en Unizo willen de loonstijging beperken tot 3,3%, het niveau van de inflatie. Een vergoeding voor productiviteitstoename zit er weeral niet in. Zelfs de baremaverhogingen, goed voor 1%, staan ter discussie.

Het patronaat baseert zich daarvoor op de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB). Die berekent de zogenaamde loonnorm, die bepaalt dat Belgische lonen niet meer mogen stijgen dan die van de buurlanden. De CRB wist echter “discreet” te melden dat ze zich 0,9% misrekende in het nadeel van de werknemers. De reactie van Paul Soete van de patroonsorganisatie Agoria zegt voldoende: “ Laten we ophouden met dit cijferfetisjisme”. Kortom: de loonnorm geldt enkel als het de patroons goed uitkomt.

De vakbondsleidingen eisen slechts 1% loonopslag bovenop de inflatie en de baremieke verhogingen. Dat is hooguit een schaamlapje om ons meer flexibiliteit te doen slikken. Het groeiend aantal arme werkenden, de fenomenale winstcijfers, de prestaties van de Belgische beurs en de superlonen die bedrijfsmanagers zich toe-eigenen vereisen een flinke koopkrachtsverhoging voor de werknemers en de onmiddellijke afschaffing van de loonnorm.

Voor de onmiddelijke afschaffing van de loonnorm

Politiek en patronaat: twee handen op één buik.

Ondanks de winstcijfers denken veel arbeiders dat de bedrijven op het punt staan weggeconcurreerd te worden. Sinds deze zomer worden ze immers bestookt met de argumenten van het patronaat, door het patronaat zelf en de pers, maar ook door de politici.

Verhofstadt waarschuwde al dat de vakbonden niet teveel mogen eisen. Frank Vandenbroucke kondigde voor de Vlaamse ambtenaren al een loonstop af nog voor het patronaat eraan gedacht had. Door werklozen te culpabiliseren en te dwingen om het even welke job te aanvaarden wil men het aanbod aan goedkope arbeidskrachten opdrijven.

De patroons spelen daar gretig op in om onze lonen te drukken en arbeidscondities terug te schroeven. Het is vandaag bon ton om te verwijzen naar de “sociale fraude”. Dat moet het schorsingsbeleid van werklozen aanvaardbaar maken. Maar wie schorst eigenlijk? Recent kwam Marie Arena, minister president van de Franstalige Gemeenschap in opspraak omdat ze liefst 300.000 euro, zo’n 12 miljoen bfr, besteedde aan het vernieuwen van haar kabinet.

Blijkt dat elke legislatuur de ministers gemiddeld 50 à 70.000 euro besteden aan vernieuwing van hun kabinet. De meeste arbeiders besteden dat niet aan het huis waar ze levenslang hopen in te wonen!

40-urenweek in de praktijk

Frank Vandenbroucke heeft het patronaat al meer diensten bewezen. Het akkoord in de bouwsector, waardoor 130 overuren gepresteerd mogen worden zonder verplichte recup aan slechts 120%, heeft het patronaat aan het denken gezet. Het wil nu 175 uur extra per jaar (in plaats van 65) en nog wel zonder tussenkomst van de syndicale delegatie. Wie 150 uur extra werkt per jaar heeft een gemiddelde werkweek van 40 uur. Bovendien willen de patroons de arbeidstijd op jaarbasis berekenen om pieken en dalen op te vangen zonder extra kosten. Voor de arbeider betekent dit dat hij de ene week 48 uren werkt en de andere 28.

Het zijn echter vooral jongeren die getroffen worden door superflexibele en onzekere jobs. Het is een courante illegale praktijk om interimarbeiders hun weekcontract pas na prestatie te laten tekenen. Sommige bedrijven werken voor meer dan de helft van het personeelsbestand met interimarbeid. Om dat te bestrijden organiseren de vakbondsjongeren en Blokbuster op 19 maart eindelijk opnieuw een Jongerenmars voor Werk. LSP probeert daar een strijdbaar karakter aan te geven door nu al mobilisatiecomités op te zetten aan de stempellokalen, in de bedrijven met de syndicale jongerendelegaties, de wijken, scholen en universiteiten. Contacteer ons.

Geen gebrek aan strijdbaarheid

Naar een algemene staking!

Al maanden gaat het ene bedrijf na het andere in actie tegen een steeds agressiever patronaat. Afdankingen, arbeidsduurverlening, meer flexibiliteit, dreiging met delocalisering, je kan het niet verzinnen of de patroons dreigen ermee. Openbare bedrijven blijven niet gespaard. De Lijn, de TEC, de MIVB, De Post en de NMBS… overal staan duizenden jobs op het spel en verslechteren de arbeidscondities. Voor gebouwen in het onderwijs is geen geld. De non-profit heeft dringend nood aan 25.000 bijkomende jobs en een inhaaloperatie voor de loonachterstand.

Het offensief van het patronaat en haar politieke lakeien is algemeen. Wij moeten daarop antwoorden met algemene stakingsacties. De non-profit gaat op 27 januari in staking. Waarom geen algemene 24-urenstaking of beter nog een 48-urenstaking op donderdag en vrijdag 27 en 28 januari?

Rond welk programma? Goed een jaar geleden verzamelde de non-profit haar militanten in gemeenschappelijk vakbondsfront op één grote meeting om gezamenlijk een eisenplatform voor de sector uit te werken. Waarom zou zoiets niet kunnen interprofessioneel. Een dergelijk eisenplatform zou er als volgt kunnen uitzien:

* afschaffing van de loonnorm, reële koopkrachtsverhoging

* stop flexibilisering, geen versoepeling overuren

* behoud van de arbeidsduur op weekbasis, geen annualisering

* goede en betaalbare diensten: stop liberalisering en privatisering

* geen schorsing van werklozen: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen

* 32 uur zonder loonverlies met bijkomende aanwervingen

* 25.000 jobs voor de non-profit

* afschaffing interimarbeid. Vaste en degelijk betaalde jobs

* Nationalisatie onder arbeiderscontrole van ieder bedrijf dat dreigt met delokalisatie, afdankingen of looninlevering

Een algemene staking kondig je niet af zonder een duidelijk programma en een actieplan dat besproken werd in de bedrijven en gedragen wordt door alle arbeiders. Geen stakingen om stoom af te laten, maar om onze eisen af te dwingen!

Een nieuwe arbeiderspartij is nodig!

Zelfs indien de arbeiders het patronaat en de regering tijdelijk op de knieën krijgen, dan nog weten we dat zolang het kapitalisme bestaat, dezelfde maatregelen telkens weer onder een andere vorm verpakt zullen worden. Vandaar de noodzaak om LSP/MAS als revolutionair socialistische partij uit te bouwen. Een partij waarvoor antikapitalisme en socialisme geen loze woorden zijn voor een ondefinieerbare verre toekomst, maar iets waaraan we dagelijks werken, vertrekkend vanuit de praktijk.

We zeggen echter niet: wacht op een verre toekomst. Integendeel we zullen ervoor moeten vechten, ook met diiegenen die vandaag nog niet overtuigd zijn van de nood om de maatschappij fundamenteel te veranderen. Maar zelfs als we de regering ten val brengen, dan nog weten we dat iedere andere coalitie net hetzelfde zal voorstellen. De arbeiders beschikken immers niet over politieke instrumenten. SPa, PS en groenen zijn door en door partijen van het patronaat geworden.

We pleiten voor de vorming van een brede strijdpartij, open voor iedereen die wil vechten tegen de neo-liberale besparingen. Een partij die de verzuchtingen van arbeiders ook in het parlement kan vertolken en dat parlement gebruikt om de dagelijkse strijd te ondersteunen en te populariseren.

Zo’n partij kan in Belgie pas ontstaan indien ACV/CSC breekt met CD&V/CDh en ABVV/FGTB breekt met SP.a/PS en de bonden of delen ervan een nieuwe partij opzetten. Alleen al het bestaan van een dergelijke partij zou een enorme stap vooruit betekenen, ze zou echter vlug voor de keuze gesteld worden zich eveneens te integreren in het systeem of ermee te breken.