Deze zomer was er opnieuw een explosieve sfeer in enkele Antwerpse volkswijken met minstens 20 incidenten van schietpartijen, explosies en enkele moorden. Wie gelooft nog in het succes van de ‘war on drugs’ die Bart De Wever (N-VA) in 2013 onder veel mediabelangstelling aankondigde? De mislukking was toen al voorspeld. Ook de oorspronkelijke ‘war on drugs’ die Nixon in 1971 aankondigde mislukte: na miljarden dollars, duizenden doden en veel ellende was er nog nooit zoveel drugs in de VS.
door Geert Cool
Maar wat baten kaars en bril als De Wever niet zien wil? Hij zoekt enkel zondebokken om de verantwoordelijkheid door te schuiven: de federale regering die niet genoeg investeert in de federale politie (ook al was N-VA’er Jambon in de regering-Michel minister van Binnenlandse Zaken), de ‘Franstaligen’ (ook al waren die amper vertegenwoordig in de eerder genoegde regering-Michel) of nog het Europese asielbeleid. Altijd is het wel de schuld van iemand anders. Politicoloog Dave Sinardet (VUB) merkte fijntjes op: “Mocht dit allemaal in Brussel gebeuren, zou er gesproken worden over wanbeleid.” Het beleid van De Wever wordt zelfs door zijn coalitiepartner Vooruit aangevallen. Tom Meeuws van Vooruit had het over “meelijwekkende treurnis.” En daar kent Vooruit in Antwerpen iets van.
Verdubbeling van cocaïnehandel
Met de war on drugs wilde de N-VA het drugprobleem aanpakken met repressie tegen gebruikers en dealers. Burgemeester De Wever liet in de eerste jaren van zijn mandaat honderden dealers oppakken en sloot tientallen cafés waar gedeald werd. De aandacht ging vooral naar softdrugs. Ondertussen was er achter de schermen een enorme groei van de handel in harddrugs zoals cocaïne.
Sinds De Wever burgemeester werd, is de cocaïnehandel via de haven meer dan verdrievoudigd. Antwerpen is een Europese draaischijf. In 2016 werd bijna 30 ton cocaïne in beslag genomen, vorig jaar was dat al 90 ton.
Slechts 1 op 200 containers die Antwerpen binnenkomt, kan op drugs gecontroleerd worden. Investeren in douane is voor N-VA geen optie, de partij wil de openbare diensten integendeel nog verder kapot besparen en leverde daar een bijdrage toe toen ze zelf aan de knoppen van de regering-Michel zat.
Als de poorten van de Antwerpse haven openstaan, is het niet verwonderlijk dat de drugsmaffia er gebruik van maakt om groot te worden. Ondertussen gaat het om een miljardenbusiness. De kopstukken van de maffia zitten in Dubai en andere exotische oorden. Voor hun vuile werk doen ze beroep op jongeren uit de volkswijken en havenarbeiders die in een context van een koopkrachtcrisis verleid worden om bij te verdienen.
Vervreemding in de wijken
Dat de drugsmaffia zo gemakkelijk ‘personeel’ vindt, zegt veel over hoe ziek deze samenleving is. Het gaat vaak om jongeren die in wijken wonen waar ze niet veel meer kunnen doen dan rondhangen op pleintjes. Hun toekomstbeeld bestaat uit flexi-jobs of andere slecht betaalde jobs waarmee ze veroordeeld zijn om in dezelfde buurt te blijven wonen, of onder druk van de gentrificatie naar goedkopere wijken weg geduwd worden. In de haven zoekt de maffia medewerkers door soms letterlijk met zakken geld te zwaaien. Met de huidige lonen, huizenprijzen en koopkrachtproblemen kan het aanlokkelijk klinken om 50.000 euro te verdienen voor het doorgeven van de exacte locatie of 75.000 euro om een container te verplaatsen.
Vandaag wordt steevast herhaald dat wie hard werkt een betere toekomst kan bekomen en succes dus iets individueel is. Tegelijk wordt de sociale ongelijkheid steeds groter waardoor veel hardwerkenden uit de boot vallen. Dit leidt tot veel frustraties waarbij velen zich amper nog verbonden voelen met de maatschappij. Om niet op de sociale ellende te moeten ingaan, focussen traditionele politici en gevestigde media zich vaak op de uitzonderlijke succesverhalen. Hoeveel jongeren dromen er niet van om daarbij te horen? Drugsbaronnen spelen daarop in. Jonge gasten die met zware sportwagens langs de kleine rijhuizen van Deurne Noord scheuren zijn er een uitdrukking van.
Om de jongeren en werkenden uit de greep van de drugsmaffia te houden, moet er dringend verandering komen in de levensvoorwaarden van de meerderheid van de bevolking, in het bijzonder in de armere volkswijken. Degelijke lonen voor goede jobs, meer openbare diensten, interessante ontspanningsmogelijkheden maar ook de renovatie van oude wijken (betere huisvesting die betaalbaar moet worden, meer parken en groen …) zouden al veel doen.
Daar wil De Wever echter niet van weten. Zijn antwoord bestaat steevast uit ‘gewapend bestuur’ dat met groteske repressie de verantwoordelijkheid legt bij jongeren uit de wijken, havenarbeiders en kleine gebruikers. Dit is gedoemd om te blijven mislukken.
Uitbuiting in Colombia
De belangrijkste bron van cocaïne in ons land is Colombia. Een boer in Colombia krijgt ongeveer 720 euro voor een kilogram cocaïne. De drugsbaronnen verkopen dit in Europa door voor ongeveer 10.000 euro per kilogram. In Colombia probeert de regering boeren aan te zetten om over te schakelen op cacao, maar dat levert de boeren slechts 1,9 euro per kilogram op. De druk op de boeren leidt tot meer cocaïneproductie en een alarmerende ontbossing.
Met Petro komt er voor het eerst een linkse president aan de macht in Colombia. Hij verklaarde: “Gedurende 40 jaar zijn er een miljoen doden gevallen in Latijns-Amerika en jaarlijks komen 70.000 Noord-Amerikanen om door een overdosis. De oorlog tegen drugs heeft de maffia versterkt en staten verzwakt.” Om de macht van de enorme geldmachine van de drugshandel te breken, zal er meer nodig zijn dan goede bedoelingen: een massabeweging die heel het systeem betwist.
Wat moet er gebeuren?
Investeren in openbare diensten, zoals de douane, zou een goed begin zijn. Druggebruik decriminaliseren zou gemeenschapscontrole mogelijk maken, gekoppeld aan medische en sociale begeleiding bij verslaving. Jongeren in volkse buurten van de drugs houden, zal gebeuren door hen ontspanningsmogelijkheden en een beter toekomstperspectief aan te bieden. Dat vereist investeringen in ontspanning, onderwijs, degelijke jobs … Het beleid vandaag gaat de andere kant uit. Eerst wordt een sociale woestijn gecreëerd en dan schrikt men dat er geen weelderige bloementapijten groeien.
In een kapitalistisch systeem waar alles draait rond winsten die zowel legaal als illegaal gemaakt worden, kan de drugsmaffia zich ontwikkelen en onze wijken terroriseren. Voor verandering moeten we niet op de traditionele politiekers rekenen of op meer van hetzelfde beleid dat ze al jaren voeren. Er is een breuk nodig met het beleid dat bespaart op controle in de haven en dat een grote groep jongeren en jonge volwassenen geen toekomstperspectief te bieden heeft. Er is een breuk nodig met het kapitalisme waarin legale en illegale winsten voor een handvol individuen centraal staan, ook als dit ten koste gaat van de gezondheid en veiligheid van de meerderheid van de bevolking.
