Artikel door Greyson Van Arsdale (Socialist Alternative in de VS)
Overstromingen in Kentucky hebben eind juli aan ten minste 37 mensen het leven gekost. Vier mensen zijn gedood door de grootste natuurbrand van Californië dit jaar, de McKinney Fire, die meer dan 100 huizen, schuren en andere gebouwen heeft platgebrand.
Aan de overkant van de Atlantische Oceaan had Europa te kampen met nooit geziene hittegolven die aan honderden mensen het leven hebben gekost. Meer dan 1.000 mensen in Spanje en Portugal stierven aan hittegerelateerde oorzaken tijdens de hittegolf in juli, die in sommige gebieden een temperatuur van bijna 50 graden Celsius bereikte. Een postbode in Madrid stortte tijdens het werk in – tegen de tijd dat de hulpdiensten hem bereikten, was zijn lichaamstemperatuur gestegen tot meer dan 42 graden.
Het zijn slechts enkele kleine gebeurtenissen, maar de omvang en de frequentie van dergelijke incidenten nemen enorm toe. Uit vorig jaar gepubliceerd onderzoek blijkt dat tussen 2000 en 2019 de rampen als gevolg van klimaatverandering wereldwijd verantwoordelijk waren voor meer dan vijf miljoen doden per jaar.
Zeggen dat de klimaatcrisis er al is, onderschat tot op zekere hoogte hoe snel het klimaat verandert en hoe ernstig de gevolgen ervan zijn. We zijn onmiskenbaar het tijdperk binnengetreden waarin de werkenden en hun gezinnen de rampzalige gevolgen ondervinden van het gebrek aan maatregelen tegen klimaatverandering. Om van beleid te veranderen, moeten we begrijpen hoe de klimaatverandering ons nu al in gevaar brengt en is er nood aan een beweging en programma die aangepast zijn aan de uitdaging waar we voor staan.
Infrastructuur stort in
Een dodelijke hittegolf in het noordwesten van de Stille Oceaan vorig jaar, die meer dan 50 graden bereikte in een gebied dat niet gewend is aan hoge temperaturen, toonde aan hoe schokkend onvoorbereid onze infrastructuur is om de crisis het hoofd te bieden. In het normaal gesproken gematigde noordwesten van Amerika scheurden wegen als gevolg van de hitte. In Portland, Oregon, moest het openbaar vervoer met kabelbanen sluiten omdat de stroomkabels letterlijk smolten.
Terwijl de klimaatcrisis onze huizen en gemeenschappen teistert, wordt de werkende bevolking gevraagd de lasten te dragen. In Texas reageren de autoriteiten op het probleem van hun falende en vaak overbelaste elektriciteitsnet door de bewoners te vragen het gebruik van de airco te beperken, zelfs tijdens gevaarlijke hittegolven. In Oklahoma worden de inwoners gedwongen hun water te koken omdat de waterleidingen in de staat onder druk breken.
Dit is de stand van zaken in het rijkste land ter wereld – om nog maar te zwijgen van de tol in de neokoloniale wereld, waar ondanks het feit dat mensen vaak gewend zijn aan warmere temperaturen, miljoenen geen degelijke huisvesting hebben en nog meer mensen niet over de middelen beschikken om zich bij strenge temperaturen te koelen.
Elke dag dat de klimaatcrisis niet wordt aangepakt door de groene infrastructuur massaal uit te breiden en de bedrijven die fossiele brandstoffen gebruiken te nationaliseren en te herstructureren, wordt het prijskaartje voor het herstellen en uitbreiden van de infrastructuur hoger. Toch gebeurt er zo goed als niets.
De hittedrempel
Nu we aan het begin staan van een nieuw tijdperk, waarin krantenkoppen over dodelijke rampen door klimaatverandering bijna net zo gewoon worden als die over schietpartijen op het werk en op school of het horen dat een vriend Covid-19 heeft gekregen, is er een dreigende realiteit dat de klimaatverandering aan het versnellen is.
Er komt een zeker “point of no return”, niet wat betreft ons vermogen om klimaatverandering te bestrijden (dat enkel wordt gehinderd door de onstilbare winsthonger), maar wat betreft het vermogen van ons lichaam om de hitte te weerstaan.
Mensen zweten om af te koelen, wat ons in staat stelt om droge hitte tot een enorm niveau te weerstaan. Met voldoende water en schaduw kunnen mensen uren in een hitte van meer dan 50 graden Celsius doorstaan. Bij vochtige hitte wordt het echter een heel ander verhaal. In deze omstandigheden kan ons zweet niet verdampen en kunnen mensen in minder dan zes uur bezwijken bij ‘slechts’ 35 graden. Dit wordt de “natte bol temperatuur” genoemd.
“Natte bol”-condities komen onder normale klimaatomstandigheden niet vaak voor, omdat een teveel aan water en warmte in de lucht boven een bepaalde drempel tot een storm leidt. Maar door de wereldwijde opwarming van de aarde kan de lucht meer water vasthouden dan normaal, waardoor de kans op nattigheid toeneemt en massale regenval fataal kan zijn, zoals in Spanje en Portugal in juli, of erger. Dit zal het meest fataal zijn voor mensen die niet kunnen schuilen voor de hitte, mensen die op straat leven of mensen die in slechte huisvestingssituaties leven zonder airconditioning of koeling. Het is ook zeer gevaarlijk voor mensen die buiten werken of in opslagplaatsen en vrachtwagens zonder airconditioning. Nadat een chauffeur in LA in elkaar zakte en stierf aan een beroerte veroorzaakt door de hitte, verklaarden collega’s dat het in hun cabine vaak meer dan 40 graden warm is.
Alles wordt bedreigd
Klimaatverandering is niet alleen een bedreiging voor het leven van werkende mensen, het bedreigt ook onze huizen. In 2021 werden naar schatting 1 op de 10 – of meer dan 15 miljoen – huizen in heel Amerika getroffen door natuurrampen, die alleen al 56,92 miljard dollar aan materiële schade veroorzaakten.
De klimaatverandering doet de verzekeringspremies in bedreigde gebieden de pan uit rijzen. Uit rapporten blijkt dat de gecombineerde verzekeringspremies in de staat Californië van 2017 tot 2020 met meer dan 27% zijn gestegen, van 8,7 miljard dollar tot 11,1 miljard dollar.
Dit is natuurlijk geen toeval. Verzekeringsmaatschappijen hebben er een sport van gemaakt om polissen te verkopen in gebieden met het grootste risico, om werkende mensen zich blauw te laten betalen aan dure verzekeringen om vervolgens alle mogelijkheden in te roepen om niet uit te betalen bij rampen. Verzekeringsbedrijven, fossiele-brandstofbedrijven en de politieke elite proberen zoveel mogelijk winst te maken, terwijl werkenden moeite hebben om te overleven.
De klimaatcrisis neemt steeds meer het karakter aan van een enorme noodsituatie voor de volksgezondheid en de economie. Als de afgelopen jaren een indicatie zijn, kunnen we er niet op vertrouwen dat het politieke establishment met een van beide zal omgaan.
Een programma dat aangepast is aan de inzet
Klimaatverandering zal steeds meer gevolgen hebben voor alle aspecten van het leven, veel meer dan de directe dodelijke gevolgen van extreem weer en natuurrampen. We hebben dan ook nood aan een programma dat klimaatverandering bij de wortel aanpakt. Vervuilende sectoren moeten in publieke handen komen, al het personeel in deze sectoren moet de garantie van een hoogwaardige andere job krijgen, er is nood aan grootschalige herbebossingsprogramma’s, een historische uitbreiding van het openbaar vervoer en publieke investeringen in onderzoek naar en ontwikkeling van nieuwe duurzame technologie.
Terwijl de planeet opwarmt, zullen ook aanpassingsmaatregelen nodig zijn. Wie buiten werkt, moet rust krijgen op de warmste momenten van de dag en dit zonder loonverlies. Er is nood aan koolstofneutrale huizen die ontworpen zijn om koel te blijven zonder grote energie-uitgaven. Uitbreiding van het openbaar vervoer, zowel in grote stedelijke gebieden als in gebieden met een lagere bevolkingsdichtheid en op het platteland, zou steden ook in staat stellen miljoenen vierkante meters aan parkeerterreinen op te breken, wat verwoestende overstromingen zou verminderen.
Geen van de traditionele partijen heeft er belang bij te doen wat nodig is om de klimaatverandering te stoppen en de rampzalige gevolgen ervan voor de bevolking te voorkomen. Terwijl de Republikeinen in de waan verkeren dat de klimaatcrisis een verzonnen probleem is, bereiken de Democraten hetzelfde resultaat door te doen alsof het bestaan van de fossiele-brandstofindustrie op zich geen bedreiging vormt voor de menselijke samenleving. Het politieke establishment volgt ten aanzien van klimaatverandering uiteindelijk dezelfde aanpak als ten aanzien van de COVID-pandemie: het laat honderden onnodige sterfgevallen per week toe, zolang het maar geen radicale veranderingen hoeft door te voeren.
Als we een scenario met steeds ernstiger gevolgen voor de mensheid willen voorkomen, moet de arbeidersbeweging zich ermee bemoeien om een socialistisch programma te realiseren dat de macht van het kapitaal breekt. Het opbouwen van die beweging, die de enige kracht is die in staat is om een veilige toekomst af te dwingen, is de historische uitdaging van onze tijd.
