Artikel door Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP, uit de mei-editie van De Linkse Socialist
In België heeft de crisis nog niet in die mate toegeslagen dat een ravage in de sociale uitgaven noodzakelijk was om de banken, en vooral de winsten voor de grote aandeelhouders, veilig te stellen. Maar het is slechts een kwestie van tijd vooraleer ook hier de factuur voor de crisis betaald moet worden.
Over het te besparen bedrag is er nog discussie. Maar dat die besparingen noodzakelijk en onvermijdelijk zijn, daarover zijn alle partijen in het parlement akkoord. Men spreekt over een besparing in de orde van het Globaal Plan (1993). Het is nuttig het geheugen over dat Global Plan even op te frissen: een loonstop van twee jaar, de aantasting van de index via het invoeren van de gezondheidsindex, twee miljard euro besparingen in sociale uitgaven, een btw-verhoging van 19,5 naar 20,5%,… Een plan van deze omvang is het minimum-scenario voor de komende jaren, indien er geen nieuwe fase in de economische crisis komt en de Belgische banken stabiel blijven. De winsten van de grote bedrijven, managerslonen en bonussen scheren opnieuw hoge toppen. Maar de gewone werkende bevolking zal moeten opdraaien voor een crisis waar ze geen verantwoordelijkheid voor draagt. Heb je in België al één parlementslid gehoord die dit in vraag stelt?
In alle getroffen Europese landen voeren de sociaal-democratische partijen gedwee de besparingspolitiek door. Daarmee scharen ze zich voor de zoveelste maal aan de kant van diegenen die de belangen van de banken en de grote bedrijven voor die van de werkende bevolking plaatsen. Dat ze daarvoor electoraal afgestraft worden, is meer dan terecht. Enkel met de dreiging dat het zonder hen nog erger zou zijn, krijgen ze nog een zekere steun. Het verzet tegen de besparingslogica versterkt de roep naar een politiek alternatief.
In Ierland won de United Left Alliance vijf parlementsleden, waaronder twee zetels voor de linkse socialisten van onze zusterpartij, de Socialist Party. In Engeland komen er bij de gemeenteraadsverkiezingen van 5 mei zo’n 200 kandidaten op met een nieuw initiatief, de Trade Unionist and Socialist Coalition. In Portugal bespreken het Links Blok en de Communistische Partij, samen goed voor bijna 20% in de peilingen, voor het eerst in hun geschiedenis de mogelijkheden tot samenwerking.
De huidige crisis van het kapitalisme is een test voor de linkerzijde. In Franstalig België ontstond bij de vorige verkiezingen het Front des Gauches (met zes deelnemende organisaties, waaronder LSP). Het Front haalde meteen de kaap van de 1%. In Vlaanderen brengt de Ronde Tafel van Socialisten strijdbare socialisten van verschillende achtergronden samen. Op zaterdag 29 oktober 2011 komt er een nieuwe Dag van het Socialisme. Op de eerste editie waren er meer dan 700 aanwezigen.
Deze aanzetten tot samenwerking zijn belangrijk en LSP werkt er constructief aan mee, maar er zal meer nodig zijn. Het beste alternatief op de neoliberale eenheidsworst is een nieuwe arbeiderspartij die alle stromingen verenigt die willen strijden tegen de kapitalistische logica. Eind april kondigde SP.a Rood woordvoerder Erik De Bruyn aan dat hij zijn SP.a lidmaatschap opzegt. Vijf jaar na de oprichting van SP.a Rood blijkt, ook voor hen, dat de SP.a van binnenuit veranderen niet meer mogelijk is. In De Standaard vertelt De Bruyn: “Met Rood! willen we de linkse krachten in Vlaanderen hergroeperen. Dat moet tegen 2014 een nieuwe, grote linkse partij opleveren.” We verwelkomen dit initiatief en zullen elke stap in de richting van één sterke, strijdbare en open linkse partij steunen.
Zo’n partij is veel meer dan het samenbrengen van de reeds bestaande linkse politieke organisaties. Het moet het resultaat zijn van een conclusie onder belangrijke groepen van werkenden, jongeren, syndicalisten en activisten dat er een nieuwe politieke kracht op hun initiatief moet worden opgebouwd.
