8 maart: strijd is nodig, ook in de zorg!

Pamflet van Campagne ROSA

Het zorgsysteem kraakte, maar brak niet, dankzij de toewijding van het personeel. Nochtans zijn de tekorten in de zorg schrijnend. We kregen applaus. We kregen erkenning als een essentieel beroep zonder dewelke de samenleving niet kan functioneren. Maar de nodige middelen voor een betere zorg en betere werkomstandigheden, daar blijven we op wachten. De actiegroep La Santé en Lutte / De Zorg in Actie nam in september 2020 en mei 2021 terecht initiatief om op straat te komen om meer middelen te eisen.

Leden van Campagne ROSA die ook werken in de zorgsector roepen op om van de Internationale dag van Strijd voor Vrouwenrechten, 8 maart, een volgende actiedag te maken. Strijd voor vrouwenrechten is nauw verbonden met de strijd van het zorgpersoneel!

Voor een ernstige verloning in de zorgsector

In sectoren met veel vrouwelijk personeel liggen lonen systematisch lager, ook in de zorgsector dus. De loonkloof in België van 23,1% is één van de uitingen van structureel seksisme: het maakt en houdt vrouwen financieel afhankelijk.

Het is schandalig dat er in de zorgsector nog steeds personeel is dat minder dan €14/uur verdient. Ook de compensatie voor onregelmatige uren is ondermaats.

De oorzaak van het personeelstekort is dus niet ver te zoeken: het achterlopen van de arbeids- en loonvoorwaarden van het zorgpersoneel. Ondanks de recente inhaalbeweging via de (geplande) invoering van een nieuwe functieclassificatie en loonhuis (IF-IC) door de sociale akkoorden in de zorgsector is alle achterstand zeker nog niet ingehaald.

8 maart is ook een dag van strijd voor degelijke lonen, te beginnen met een minimumloon van 14 euro per uur (2300 euro per maand), in de zorg én elders.

Meer handen!

Naast die lage lonen, worden we ook nog eens uitgeperst als citroenen. Wij werken ons krom, maar kunnen niet de kwaliteit van zorg geven die we zouden willen. Waarom? Door structurele besparingen en onderinvesteringen met als gevolg permanent personeelstekort en onhoudbare werkdruk. De bedden zijn er maar het personeel ontbreekt.

De uitstroom is groter dan de instroom, door de pensioengolf maar ook door wie met pijn in het hart voor een andere sector kiest. Een gemiddelde loopbaan in de zorg bedraagt … de volle 7 jaar! Bijna 1/3 viel uit door ziekte, stress en burn-out tijdens de laatste coronagolven. Wie overblijft kan dit niet opvangen: ‘in normale tijden’ is personeelsbezetting al het uiterste minimum – of er onder: we hebben maar twee armen en twee benen.

We moeten vechten voor een echte herwaardering. Enkel massale investeringen in de zorg kunnen de loon- en arbeidsvoorwaarden bieden om meer mensen naar de zorg te halen en te houden.

HBO5-degradatie: lapmiddel of brutale besparing?

VOKA, de Vlaamse patronale organisatie, wil de “tekorten aanpakken” door de zorgsector ‘anders te organiseren’, (lees: het verpleegkundig beroep uithollen). Ze willen HBO5 verpleegkunde degraderen in een derde zorgberoep tussen zorgkundige en verpleegkundige. Dat is in de feiten niets anders dan een schaamteloze, verdoken besparing: wél verpleegkundige taken mogen uitvoeren … maar minder betaald worden!

30-urenweek als het nieuwe voltijds in de zorg!

We moeten in de zorg vaak hyperflexibel werken. Een volcontinu werkrooster combineren met een persoonlijk of gezinsleven is voor velen bijna onmogelijk. Omdat ook nog steeds een groot deel van het huishoudelijk werk op vrouwen terug valt, gaan zij het vaakst deeltijds werken. Zij boeten dus in op loon, sociale zekerheid en financiële onafhankelijkheid.

Een arbeidsduurvermindering met behoud van loon en compenserende aanwervingen zou de zorgsector aantrekkelijker maken en de druk op het zorgpersoneel verlagen. Op lange termijn is dit de enige realistische piste voor werkbaar werk in een overwegend vrouwelijke sector

Voor een warme zorg in publieke handen, in dienst van de bevolking

Niet enkel het personeel, maar ook patiënten, bewoners en slachtoffers lijden onder de kapot bespaarde zorg! Méér doen met minder personeel zet de kwaliteit ernstig onder druk. De wachtlijsten in de crisiszorg hebben soms fatale gevolgen. In juni pleegde een 14 jarig slachtoffer van verkrachting zelfmoord nadat ze op een wachtlijst voor psychologische hulp werd gezet bij het UZ Gent. Opnieuw zien we hoe tekorten in de zorg vrouwen het hardst raken. Wachtlijsten duiken overal in de zorg- en welzijnssector op. Meer en meer delen van zorg- en welzijn worden geprivatiseerd. In de rusthuizen betekent dit hogere kostprijs voor de bewoners met minder verzorgend personeel. De directie van de Gentse universiteit wil €500.000 besparen door het kinderdagverblijf uit te besteden aan de privé. De werk(st)ers zullen daardoor minder goede loon- en arbeidsvoorwaarden krijgen. Het kapitalisme wil winst maken op onze zorgbehoefte door van de zorg een bedrijf te maken. Maar dat betekent industrialisering en ontmenselijking van de zorgprocessen, kortom een vermindering van de zorgkwaliteit

HOEZO, GEEN GELD?

De farmaceutische industrie maakt duizelingwekkende winsten. De rijkdom is er, de vraag is wie ervan profiteert. In plaats van een handvol super rijken nog rijker te maken zou de industrie ten dienste moeten staan van de zorg en andere essentiële takken van onze maatschappij.

TIJD VOOR ACTIE! DOE MEE!

De tekorten die er zijn, treffen vrouwen het hardst! Eisen voor massale investeringen in een gratis, kwaliteitsvolle zorg zijn dus feministische eisen. Ze komen niet alleen vrouwen, maar alle werkenden en de hele maatschappij ten goede. Kom daarom samen met ons op straat op 8 maart.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie