De politieke berichtgeving in de traditionele media laat ons toe om quasi dagelijks de bestelling van Bart De Wever in frituur “Het Draakske” te volgen of om mee te zijn met de zwemgewoonten van Elio Di Rupo. Dat zou op zich nog onschuldig kunnen zijn als er ook inhoudelijke berichtgeving en politieke analyses aangeboden werden. Maar daar kun je lang naar zoeken in de Belgische kranten en nieuwsuitzendingen.
Alle media brachten tot in den treure de persoonlijke vete tussen De Wever en Di Rupo en ieder element in hun persoonlijke contact werd uitvergroot. Tegelijk was het zoeken om informatie te vinden over de ideeën die achter de voorstellen van de verschillende partijen zitten. Inhoudelijke analyses en commentaren moeten steeds meer wijken voor berichtgeving over de verwijten die in het rond vliegen.
Wellicht horen we amper iets over de inhoudelijke voorstellen omdat alle traditionele partijen het eens zijn over het voeren van een besparingsbeleid, de nuances moeten eerder worden gezocht in het ritme van deze besparingen en de niveau’s waar ze worden doorgevoerd. De neoliberale consensus onder de traditionele partijen is ook aanwezig in de media en dat komt de politici goed uit. Het biedt hen de ruimte om zich volledig te concentreren op hun imago met De Wever in de rol van de man die voet bij stuk houdt. Dat imago is immers de beste voorbereiding op een nieuwe verkiezingsoverwinning. Met het beschrijven van de voorstellen voor de grootste besparingsronde in decennia zal niet veel electoraal voordeel te rapen vallen.
Eenzijdige berichtgeving is iets wat alle syndicalisten kennen. Bij de actiedag tegen het IPA op 4 maart was er bijna enkel aandacht voor de “hinder” die werd veroorzaakt bij de paar tientallen shoppers die twee uur lang niet in de geblokkeerde winkels op de Antwerpse Meir binnen raakten. Dat volstond voor de kranten en nieuwsuitzendingen om de actie te verwerpen en als onverantwoord te bestempelen. Hetzelfde met de betoging van 24 maart: alle aandacht ging naar de “verkeershinder” en het parkoers van de betoging kreeg meer aandacht dan de eisen van de betogers.
De media kiezen steeds een kant. Ze verdedigen de traditionele partijen en het patronaat in de aanvallen op de werkende bevolking. Daartoe wordt niet geaarzeld om in de plaats van genuanceerde berichtgeving te gaan voor tendentieuze propaganda.
Wij zijn het daar niet mee eens en willen dat ook werkende mensen een stem hebben in de media. Maar daartoe moeten we aan eigen media werken. Dit maandblad is daar een onderdeel van. Het stelt ons in staat om een tegengif te bieden tegen de stroom van desinformatie waarmee we dagelijks geconfronteerd worden.
