Verschillende gemeenten besteden verkeersboetes uit aan het private bedrijf TaaS (Trajectcontrole-as-a-Service). Dat bedrijf installeert trajectcontroles, stelt overtredingen vast, laat de gemeente de boetes innen en krijgt zelf 24 euro per overtreding. Daarbij wordt meer winst geboekt als er meer overtredingen zijn, kortom als er sneller gereden wordt. TaaS vraagt gemeenten daartoe onder meer om geen verkeersremmers te installeren.
De gemeenten die met TaaS in zee gaan zijn Glabbeek (burgemeester: Peter Reekmans, voorheen Lijst-Dedecker), Sint-Pieters-Leeuw (burgemeester: N-VA’er Jan Desmeth), Haaltert (burgemeester: N-VA’ster Veerle Baeyens), Bonheiden (burgemeester: Lode Van Looy van de lokale lijst BR30 in coalitie met CD&V en VLD), en Bilzen (burgemeester: CD&V’er Johan Sauwens die verkozen was met een lokale lijst).
Het private bedrijf vraagt om geen verkeersremmers te installeren en ook om de wegen waar trajectcontroles worden geïnstalleerd zo veel mogelijk vrij gehouden worden. Het doel is immers niet zozeer verkeersveiligheid, maar wel het maximaliseren van het aantal overtredingen en bijhorende winst voor TaaS. Met 24 euro per overtreding (zelfs indien de boete niet geïnd wordt), kan het bedrijf wellicht een mooie nettowinst boeken. Peter Reekmans stelde dat het aantal trajectcontroles in zijn gemeente beperkt wordt tot de omgeving van drie scholen met een groot aankondigingsbord en behoud van verkeersremmers, waarbij hij in tegenstelling tot andere besturen niet zou ingegaan zijn op wat hij een “jackpotbeleid” noemt. TaaS heeft zelfs een volmacht op de rekening van de gemeenten waarop de boetes binnenkomen en kan daar rechtstreeks geld afhouden.
Het toont een tegenstelling in het beleid: waar snelheidscontroles eigenlijk bedoeld zijn om de verkeersveiligheid te vergroten door iedereen trager te doen rijden, zijn er nu actieve spelers op het terrein van de controles die er alle belang bij hebben dat er meer overtredingen zijn en dat dus de verkeersveiligheid beperkter is. De boetes dienen niet meer om trager te doen rijden en hierdoor het aantal boetes te doen verminderen, er is net een model van het maximaliseren van het aantal boetes. Dat is de tegenstelling tussen private winsten en publieke belangen.
In de gemeenten zijn er wel meer diensten of activiteiten die naar de privé worden doorgeschoven. Dezelfde tegenstelling tussen private winsten en publieke belangen duikt daarbij telkens weer op. Private bedrijven die kinderopvang overnemen van de gemeente willen uiteraard winst maken en vertrekken niet van de dienstverlening aan ouders die soms weinig middelen hebben. Andere diensten worden tot op het bot uitgehold waardoor private bedrijven ‘efficiënter’ lijken.
Dit is onderdeel van een beleid dat gesteund wordt door de partijen die in de Vlaamse regering zitten: N-VA, CD&V en Open Vld. Mogelijk komt er een verdere uitbreiding van de privatiseringsdrang: de sector van trajectcontroles en bijhorende boetes is immers in volle expansie. Federaal minister van Binnenlandse Zaken Verlinden (CD&V) maakte bekend dat het aantal functionerende trajectcontroles op gewestwegen en snelwegen drastisch wordt uitgebreid. Hierdoor wordt verwacht dat het aantal geïnde boetes kan verdubbelen van 2,2 miljoen per jaar naar 5 miljoen. Daarvoor worden 35 extra personeelsleden aangeworven in de verwerkingscentra.
Voor cynische neoliberale politici is verkeersonveiligheid een bron van inkomsten en een opportuniteit om privaat winstbejag nieuw terrein te laten veroveren. Ondertussen wordt er stelselmatig geweigerd om ernstig te investeren in openbaar vervoer, wat nochtans de veiligheid op de weg en het klimaat ten goede komt. Eerst worden mensen naar individuele oplossingen inzake mobiliteit geduwd, vervolgens wordt er niets gedaan aan de verkeersdruk en wordt ook individuele druk op mensen opgevoerd en tot slot mogen private bedrijven winsten incasseren uit het beleid dat gericht is op het maximaliseren van het aantal verkeersboetes. Met verkeersveiligheid heeft dit beleid niets te maken.
