“Er zijn te weinig handen voor het vele werk.” Zo vatte een Lidl-medewerker het samen op een stakingspost voor de winkel in Geraardsbergen. Aan de Lidl van Deurne Zuid interviewden we BBTK-delegee Dylan die zei: “De malaise was nooit zo groot.” Een stakingsgolf overspoelde Lidl van 13 tot en met 18 oktober. Op het hoogtepunt van de acties waren er meer dan 200 van de 300 winkels dicht.
Het is nochtans niet zo dat er een lange en sterke traditie van strijdbare vakbonden is bij Lidl. De arrogante en schandalige opstelling van de directie liet het personeel echter geen andere keuze. Winkel na winkel ging dicht, overal waren er goed bijgewoonde stakingspiketten. Dit was de sterkste staking ooit bij Lidl.
De staking volgde op die van 2018. Toen werd een week gestaakt voor meer personeel. Het resultaat was de belofte dat er maatregelen zouden komen en in afwachting daarvan kreeg elke winkel 42 uur extra werktijd per week. De maatregelen kwamen er niet en amper bekomen van de coronaperiode wilde de directie die 42 uur terug afbouwen. Dat kwam bovenop een dagelijks gebrek aan respect voor het personeel, dat tijdens de gezondheidscrisis nochtans als helden gezien werd.
Tegen deze achtergrond was er een heuse opstand van Lidl-personeel. De directie bleef echter koppig en stuurde zelfs deurwaarders naar stakersposten. Uiteindelijk moest de directie toegeven: de 42 uur extra per winkel blijven. Er komt bovendien nog 14 uur extra bij voor alle winkels en winkels in moeilijkheden (met een groot aantal zieken, groot personeelsverloop of onderbezetting) krijgen nog meer uren. Verder belooft Lidl de vliegende ploeg uit te breiden van 140 naar 243 mensen (223 VTE’s).
Andere elementen worden opnieuw naar de onderhandelingstafel verwezen. Dat gaat onder meer over de meting van de arbeidstijd, maar ook de kwestie van flexibiliteit. Tegen maart 2022 moet er daarover een globaal akkoord zijn. Of dat er komt, is nog maar de vraag. De Lidl-directie heeft de afgelopen jaren aangetoond dat ze niet geneigd is woord te houden. Een belangrijk pijnpunt blijft ondertussen dat er om de flexibiliteit te verhogen vooral met deeltijdse contracten wordt gewerkt. De lage lonen zorgen eveneens voor ongenoegen. Op de actiedagen tegen de loonnorm van 0,4% en de loonwet van 1996 was er telkens een sterke deelname van Lidl-personeel. De eis van een minimumloon van 14 euro per uur leeft sterk, zeker omdat ook het inkomen van de top van Lidl bekend is. Eigenaar Dieter Schwarz keert zichzelf 1 miljard euro per jaar uit.
Het personeel komt versterkt uit deze stakingsbeweging. Nooit eerder gingen zoveel winkels dicht en waren er zoveel stakers. Aan het piket in Deurne merkte BBTK-delegee Dylan terecht op: “Misschien moeten we met heel de sector reageren. Bij Delhaize worden steeds meer aspecten van de organisatie bij Lidl overgenomen. Er is de komst van Jumbo, waar het helemaal het wilde westen is. Er is de franchisering die druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden. We moeten daar meer op inspelen door met heel de sector te reageren en eisen naar voren te schuiven.”
