Op 20 juni betoogden ongeveer 2.000 mensen in Brussel voor de regularisatie van alle mensen-zonder-papieren. Daaronder vertegenwoordigers van de vakbonden. Op dat ogenblik was de hongerstaking van de mensen-zonder-papieren al 25 dagen bezig. Een dag later herhaalde staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) dat hij niet wil onderhandelen.
In een poging om toch een menselijke kant te laten zien, zei de staatssecretaris dat hij bezorgd was om de gezondheid van de hongerstakers. Tegelijk verdedigde hij een wetsvoorstel dat woonstbetredingen toelaat, een aangepaste versie van een eerder voorstel van Theo Francken om mensen-zonder-papieren repressiever te kunnen vervolgen. PS en Ecolo/Groen zaten verveeld met hun spreidstand tussen steun in woorden aan de mensen-zonder-papieren en deelname aan een regering die het racistische beleid van Francken voortzet.
De versoepelingen van de coronamaatregelen en de dynamiek van de politieke bezettingen van de Union des Sans-Papiers pour la Régularisation (USPR) in de Begijnhofkerk, de ULB en de VUB boden de kans om een mobilisatie naar een grote nationale betoging voor regularisatie. De betoging van 20 juni toonde het potentieel. Dit was de grootste betoging rond dit thema sinds 2018, ook al was de datum slechts korte tijd van tevoren bekend.
De tragische situatie van mensen-zonder-papieren werd verergerd door de pandemie. Samen met de frustratie over de arrogantie van de staatssecretaris opende dit ruimte voor de extreme methode van de hongerstaking. LSP is zoals steeds solidair met de strijd van de mensen-zonder-papieren. We delen de frustratie over de onbeweeglijkheid van de regering. Om tot een overwinning te komen, is massamobilisatie volgens ons echter beter dan een hongerstaking, die bovendien gevaarlijk is voor de lichamelijke en psychische gezondheid van de activisten. Wat is de volgende stap indien de regering doof blijft voor onze eisen?
Om overwinningen te boeken, moeten we ons zo breed mogelijk verenigen en een krachtsverhouding opbouwen rond een nationaal actieplan in samenwerking met andere sociale bewegingen, in de eerste plaats de arbeidersbeweging. Een hongerstaking houdt het risico in dat de beweging vooral op zichzelf gericht is in plaats van zich open te stellen voor bredere lagen van de bevolking. De betoging van 20 juni was een zeer goede stap om de beweging verder te zetten. Dat zou het beste gebeuren door zo snel mogelijk een campagne op te zetten naar een nationale betoging na de zomer.
