Bij supermarktketen Lidl zijn de sociale verhoudingen al langer slecht. Dit is het resultaat van een directie die een maximale omzet wil realiseren met zo weinig mogelijk personeel. De werkdruk is ondraaglijk en daar vraagt het personeel al sinds jaren een oplossing voor. Drie jaar geleden was er een stakingsgolf bij Lidl, maar de problemen blijven bestaan. De gezondheidscrisis kwam daar bovenop: het personeel moest met risico van eigen gezondheid nog meer werk verzetten. Dat eigenaar Dieter Schwarz zichzelf jaarlijks 1 miljard euro uitkeert, terwijl bijna geen enkele winkelbediende aan een uurloon van 14 euro komt, zorgt voor extra olie op het vuur.
De directie van Lidl kwam aanvankelijk met een voorstel dat voor het moe getergde personeel veel te weinig was. Het ging enkel om tijdelijke maatregelen zoals het behoud van stewards (het is te zeggen, eigenlijk niet-opgeleide jobstudenten) aan de winkels in het weekend en na feestdagen, en om het uitstellen van winkelherschikkingen. BBTK dreigde met een staking afgelopen zaterdag, waarop de directie toch meer op tafel legde. De belangrijkste eis van de socialistische vakbond was om 28 uur per filiaal extra toe te kennen om de werkdruk aan te pakken. De directie wilde dit uitstellen tot na de afloop van een meting van de tijd die nodig is voor elk onderdeel van het werk. Momenteel gebeurt een dergelijke meting in acht winkels.
De stakingsdreiging, helaas enkel van BBTK, maakte dat de directie moest inbinden. Er zullen extra werknemers aangeworven worden zodat de vliegende ploeg, die inspringt in winkels waar er veel mensen ziek of afwezig zijn, effectief het vooropgestelde aantal personeelsleden zou omvatten. Deze extra aanwervingen moeten voor 9 juni gebeuren. Bovendien worden in alle filialen 28 werkuren per week extra toegekend tot eind september. In die tussentijd zal er onderhandeld worden over de aanpak van de werkdruk, onder meer op basis van de resultaten van de tijdsmeting die nu aan de gang is in acht winkels. Ondertussen moet de toekenning van extra werkuren aan personeelsleden en/of de aanwerving van nieuwe collega’s vanaf 10 mei starten. Het opnemen van deadlines in het voorstel was belangrijk: maar al te vaak kwam de directie met beloften die nadien gebroken werden.
De staking van 8 mei werd afgeblazen met de aankondiging dat er sociale vrede zal heersen tot 30 september, op voorwaarde dat de door de directie gedane beloften worden nagekomen. Dit resultaat was niet mogelijk geweest zonder de ervaring van zowel het personeel als de directie met de stakingsgolf in 2018. Die ervaring maakte duidelijk dat een stakingsdreiging zich in tegenstelling tot veel beloften van de directie niet beperkt tot louter een aankondiging. Een vastberaden opstelling gebaseerd op strijd loont!
