Nieuwe solidariteitscampagne van International Socialist Alternative
Maandenlang zag de hele wereld hoe de bevolking van Hongkong zich verzette tegen de machtsgreep door de Chinese dictatuur. Vandaag wordt het dictatoriale regime op brutale wijze opgelegd vanuit Beijing. Ook in China bereikt de repressie een hoogtepunt nu het 20ste congres van de Chinese ‘Communistische’ Partij (CCP) voor de deur staat. Op dat congres zal Xi Jinping wellicht voor een derde termijn gekroond worden. Dat is een nooit geziene beslissing. Tegelijkertijd is Xi Jinping vooral bang voor sociale onrust.
door Nicolas Croes
Staatsgreep zonder tanks
In 2019 was er internationaal een indrukwekkende golf van opstanden: van Chili over Ecuador en Libanon tot Irak en Iran. In deze protestgolf eisten de massa’s hun rechten op. De beweging in Hongkong trok in het bijzonder de aandacht. De omvang van de mobilisaties en de vindingrijkheid van de veelal jonge betogers waren enorm. Het protest kon echter niet vermijden dat de Chinese dictatuur een nationale veiligheidswet invoerde waarmee het directe politieke controle over het grondgebied nam. Het maakt de facto een einde aan de beperkte politieke autonomie die Hongkong kende tijdens het beleid van “één land, twee systemen”, dat na de overdracht van Hongkong aan China door het Verenigd Koninkrijk in 1997 werd ingevoerd.
De broze vrijheden die in Hongkong bestonden, maar niet in de rest van China, zoals de vrijheid van meningsuiting en vergadering en het stakingsrecht, zijn nu afgeschaft. Beschuldigingen van ‘subversieve activiteiten’ en ‘separatisme’ leiden nu tot levenslange gevangenisstraffen of uitlevering voor berechting op het vasteland van China, waar de doodstraf van toepassing is.
Het opleggen van deze veiligheidswet lijkt op een militaire staatsgreep of een tweede ‘4 juni’ (de datum van het bloedbad van Tiananmen in 1989). Er worden nu geen tanks ingezet, maar wetten, de geheime politie en de meest geavanceerde bewakingstechnologie. Dit betekent een nederlaag voor de beweging tegen het autoritaire bewind in Hongkong en China. Dit was niet onvermijdelijk. Zo stond de beweging afwijzend tegen elke vorm van structurering en organisatie. Dat was een reactie op het verraad van de zelfbenoemde officiële leiders van de pro-democratiebeweging in Hongkong, in het bijzonder tijdens de ‘paraplurevolutie’ van 2014. Het wantrouwen tegenover het organiseren van de strijd werd samengevat in de slogan “Be like water”, naar een citaat van Bruce Lee.
Een ander resultaat was mogelijk geweest. Daarvoor moesten er democratische strijdcomités opgezet worden die het stakingswapen hanteerden om de economische belangen in Hongkong en de Beijing-gezinde kapitalisten in hun portemonnee te raken, zoals de massa’s in Myanmar in hun strijd tegen de militaire staatsgreep. Het was ook nodig geweest om een oproep te doen aan de massa’s in China. De ultieme nachtmerrie van Beijing was dat het protest naar het Chinese vasteland zou overslaan. Bij gebrek aan zo’n aanpak raakte de beweging uitgeput in een wanhopige stedelijke guerrilla-oorlog, terwijl sommige lagen van de beweging illusies koesterden in het VS-imperialisme.
Noch Washington noch Beijing
International Socialist Alternative, waarvan LSP de Belgische afdeling is, heeft een internationale solidariteitscampagne opgezet. Dit is des te concreter omdat we een afdeling hebben in China, Hongkong en Taiwan. Onze kameraden in Hongkong moeten nu in semi-clandestiniteit opereren en moeten straks mogelijk helemaal ondergronds gaan.
De gebeurtenissen in Hongkong speelden een belangrijke rol in de versnelling van de Koude Oorlog tussen het Chinese en het Amerikaans-Westerse imperialisme. De campagne ‘Solidariteit tegen repressie in China en Hongkong’ steunt geen van beide kampen. Deze strijd is een gewetenloos gevecht om markten, bronnen van goedkope arbeid en grondstoffen, waarvan de werkende klasse de dupe is. De competitie tussen beide heeft niets te maken met ‘democratie’ en ‘mensenrechten’ zoals sommigen beweren, of met ‘patriottisme’ en ‘nationale veiligheid’ zoals anderen zeggen.
Het geval van de Oeigoeren
De vreselijke onderdrukking van de Oeigoeren, een Turkssprekende moslimgemeenschap in de provincie Xinjiang in het westen van China, wordt in dit kader op cynische wijze geïnstrumentaliseerd. Talrijke mensenrechtenorganisaties hebben de systematische folteringen en verkrachtingen, de dwangarbeid en de heropvoedingskampen aan de kaak gesteld. Het VS-imperialisme schreeuwt moord en brand, maar heeft zelf een lange geschiedenis van steun aan repressieve regimes en verraad van onderdrukte volkeren. De Koerden in Noord-Syrië (Rojava) betaalden onlangs een hoge prijs voor hun tragische fout om beroep te doen op het Amerikaanse imperialisme. Zodra ISIS, de zogenaamde ‘Islamitische Staat’, geen gevaar meer vormde, liet Washington Rojava in de steek en werd het gebied in de praktijk overgeleverd aan de willekeur van het Turkse leger.
De kwestie van de Oeigoeren kwam in verschillende Belgische parlementen op de agenda met de vraag om de genocide door het Chinese regime van de Oeigoeren te erkennen en te veroordelen. Voor verschillende parlementsleden en partijen is dit ook een handige manier om de PVDA aan te vallen, aangezien die partij vaak schandalige standpunten over China inneemt. Het getuigt echter van een enorme hypocrisie. Na een bezoek van premier Charles Michel aan Beijing in 2018 stemde de Kamer in met het uitleveringsverdrag met China om “efficiënt samen te werken in de strijd tegen criminaliteit”. Het wetsvoorstel werd met 76 voorstemmen en 61 onthoudingen goedgekeurd. Er was geen enkele tegenstem!
De PVDA schreef over de situatie in Xinjiang: “De Chinese aanpak van de situatie in Xinjiang is problematisch.” Het is moeilijk om het zachter uit te drukken. De voormalige maoïstische partij maakt de vergelijking met “de leugens over massavernietigingswapens die de oorlog tegen Irak zijn voorafgegaan, en de leugens die de oorlog in Libië moesten rechtvaardigen”. Daarna worden de pijlen op het VS-imperialisme gericht zonder enige commentaar op het dictatoriale karakter van China of de ongehoorde repressiemachine van het land. Deze dubbele standaard is niet te rechtvaardigen. De PVDA concludeert: “We gaan niet mee in de logica van een koude oorlog. Integendeel, we hebben een brede beweging nodig die opkomt voor dialoog en vrede.” Dialoog tussen wie? Tussen het Amerikaanse imperialisme en de Chinese dictatuur? En welke vrede? Vrede waarbij elk de massa’s op zijn eigen manier uitbuit?
In plaats van de kant te kiezen van het ene imperialistische kamp tegen het andere, baseren wij onze solidariteitscampagne op klassensolidariteit tussen de arbeiders en de onderdrukte lagen in China, Hongkong en de rest van de wereld, ook in de VS. We doen dit met de verschillende afdelingen van International Socialist Alternative. De vestiging van een echte arbeidersdemocratie, een democratische socialistische maatschappij, is de enige manier om een vrede te bereiken die niet ten koste gaat van welke onderdrukte dan ook.
Laat Leung Kwok-hung, alias ‘Langhaar’, vrij!
Met de solidariteitscampagne willen we onder meer de aandacht vestigen op de situatie van het voormalige parlementslid Leung Kwok-hung, bijgenaamd “Langhaar” (hij besloot zijn haar niet meer te knippen totdat het regime in Beijing zijn verontschuldigingen aanbiedt voor het bloedbad van Tiananmen).
Hij en meer dan 40 andere kandidaten voor de nu ontbonden Wetgevende Raad (Legco) van Hongkong worden vastgehouden en riskeren levenslange gevangenisstraf.
Wij eisen de vrijlating van alle politieke gevangenen in Hongkong, ook al zijn wij het niet eens met hun politieke opvattingen, omdat de aanklachten tegen hen een grove vervalsing zijn. Wij willen speciale aandacht besteden aan “Langhaar”, één van de bekendste figuren van het protest in Hongkong en de enige linkse vertegenwoordiger onder de meest prominente leiders van de democratische beweging. “Langhaar” heeft zich altijd actief ingezet voor arbeiders in China en Hongkong, voor vrouwenrechten, LGBTQI+-mensen en vluchtelingen. Hij staat ook bekend voor zijn verzet tegen het VS-imperialisme.
