Er was de RTBF-reportage “Bye Bye Belgium” en nadien het beruchte “plan B” van de Franstalige partijen of nog de reportage van de VRT over een eventuele splitsing van het land. Hoe realistisch is dat scenario eigenlijk?
Vandaag is het totaal onrealistisch om tot een onderhandelde splitsing van het land te komen. De eindeloze onderhandelingen over de splitsing van BHV maken dat duidelijk, als er rond BHV geen onderhandelde splitsing mogelijk is, wat moet dat dan niet zijn indien pakweg de staatsschuld moet worden gesplitst en over staatsgrenzen moet worden beslist?
Voor Brussel hebben de voorstanders van een splitsing geen oplossing: de Brusselaars zelf staan negatief tegenover aansluiting bij een onafhankelijk Vlaanderen en hoe zou Brussel als administratief knooppunt van de rest van het land als aparte entiteit kunnen bestaan?
De Belgische economie wordt gedomineerd door de traditionele grote families (zoals de Mévius, Van Damme, de Spoelberch, Solvay, Saverys, Frère-Bourgeois, Colruyt, Boël, Bekaert,…). Deze oude dynastieën van de patronale en financiële wereld hebben nog steeds een machtige positie. Voor hen is een opdeling van het land economisch gezien niet interessant en dus niet aan de orde. Het feit dat de verschillende regio’s tegen elkaar kunnen opgezet worden, is voor hen geen probleem. Daar kunnen ze voordeel uit halen omdat het een verenigde arbeidersbeweging moeilijker maakt. Maar een opsplitsing van het land zou de financiële belangen van de echte machthebbers in dit land bedreigen.
Het idee van onder meer de N-VA van een “Europa van de regio’s” is een illusie. Doorheen de economische crisis kwamen alle interne tegenstellingen in de Europese Unie opnieuw aan de oppervlakte. Wie vandaag nog spreekt over een verdieping van de Europese Unie om tot een soort van “Europese staat” te komen, negeert de realiteit en is aan het dagdromen.
Tenslotte is een niet onbelangrijke vraag wat de bevolking zelf wil. Slechts een minderheid van de Vlamingen is voor onafhankelijkheid. Alle peilingen houden het doorgaans op zowat 10% voorstanders van onafhankelijkheid.
Een splitsing van het land is dus (nog) niet aan de orde en zou bovendien niet op een vreedzame wijze kunnen worden doorgevoerd. Tegen de achtergrond van de economische crisis loopt de verdeel-en-heerspolitiek van de burgerij uit de hand. Dat leidt tot een groeiende polarisatie waarbij het steeds duidelijker wordt dat er op kapitalistische basis geen antwoord is voor de nationale kwestie. De arbeidersbeweging moet daar tegenover de eenheid van alle arbeiders stellen. Eenheid om in te gaan tegen het kapitalistische systeem en op te komen voor een socialistisch alternatief.
