Geen Interprofessioneel Akkoord dat ons wordt opgelegd
Zelfs de zakenkrant De Tijd moet toegeven dat een meerderheid van de werknemers het ontwerp van interprofessioneel akkoord verworpen heeft. Patroons en politici laten zich daardoor echter niet van hun stuk brengen. Als de democratische façade het beoogde resultaat niet oplevert, moet de ontslagnemende regering maar ingrijpen. We weten meteen waar we aan toe zijn: een krachtsverhouding opbouwen via een actieplan of het IPA doorslikken dat we zojuist met een grote meerderheid hebben verworpen.
Er is nochtans niet weinig druk gezet. De sociale partners zouden de politici eens tonen hoe men een akkoord sluit. Dat was slim: als we niet om het even wat zouden slikken, dan zouden wij mee verantwoordelijk gesteld worden voor de politieke crisis. Bij het ACV werden alle 3.000 vrijgestelden aangeschreven. Daarin werd beweerd dat enkel roekelozen dit akkoord zouden weggooien, omdat het alternatief – geen akkoord – ‘nog veel slechter’ zou zijn. Dan nog had de ACV top de blokstemmen nodig van een aantal ambtenaren- en arbeiderscentrales om aan de zwakste meerderheid ooit voor een IPA te geraken.
Als we de patroonsorganisaties moeten geloven hebben ook zij de grootste moeite gehad om hun achterban te overtuigen, maar uiteindelijk stemden ze wel allen voor. Daar staat tegenover dat aan werknemerszijde nog nooit een IPA zo massaal werd verworpen. Voor het eerst in haar bestaan keurde de liberale vakbond een akkoord af. Met de stelling dat een afwijzing van het ontwerpakkoord door de basis van het ABVV de positie van De Leeuw zou verzwakken, hoopten de patroons ons in de val te lokken. Het is nochtans vooral de positie van Cortebeeck die verzwakt is. Hij plaatste de LBC en de CNE in een onmogelijke positie.
De patroons, die volgens het VBO 37.000 bedrijven vertegenwoordigen, zijn echter niet zinnens zich bij dit democratische besluit neer te leggen. Ze roepen de regering op het akkoord integraal op te leggen. Ze voelen zich gesteund door Merkel, Sarkozy, de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en de “financiële markten”. Hoewel de bedrijven opnieuw forse winsten boeken, zijn ze niet zinnens daar wat dan ook van af te staan. Vooraleer het akkoord op te leggen, wil CD&V aftasten of de PS bereid is tegen de ABVV meerderheid in te gaan. Over de houding van SP.a maken de patroons zich blijkbaar geen zorgen meer. Bovendien zijn VLD en NVA hiervoor plots wel bereid de regering in lopende zaken bij te springen. De patroons hebben dus hun arsenaal aan middelen klaar staan om hun wil op te dringen.
De vakbondsleiding is van tafel gekomen met een onaanvaardbaar akkoord, maar ook zonder enige krachtsverhouding op te bouwen om het te kunnen verwerpen. Dat kunnen we de komende weken en maanden herstellen, door aan te sluiten bij het verzet tegen de sociale afbraak elders in Europa. Onze tegenstanders zullen ons uiteraard trachten te verdelen: Vlamingen tegen Franstalige, ACV tegen ABVV, arbeiders tegen bedienden en jongeren met nieuwe contracten tegen ouderen. Toch was de mogelijkheid voor gemeenschappelijke actie zelden groter dan vandaag. Zowel in Vlaanderen, Wallonië als Brussel heeft een ruime meerderheid van werknemers, ook arbeiders, zich uitgesproken tegen het akkoord. CNE en LBC beraden zich over acties. In andere ACV centrales voelen velen zich in de steek gelaten door de top.
Met haar geplande regionale actiedagen geeft de ABVV leiding te kennen dat ze de boodschap begrepen heeft. We moeten daar een groot succes van maken door de basis inspraak te verlenen en collega’s van andere vakbonden maximaal te betrekken. De nationale actiedag van 4 maart mag geen symbolische actie of wandeling worden zonder duidelijk ordewoord voor het verdere verloop. Integendeel, als de patroons en de politici de boodschap blijven negeren moet het een goed voorbereide algemene 24-urenstaking worden rond volgende eisen:
- Vrije loonsonderhandelingen in de sectoren en bedrijven
- Wegwerken van discriminatie tussen arbeiders en bediendenstatuut zonder dat het statuut van de bedienden ondergraven wordt
- Handen af van de index
- Behoud van alle systemen van brugpensioen
ABVV en ACV: Breek de band met SPa en CD&V
Geen enkele instelling, partij of beweging in ons land beschikt over een mobilisatiekracht vergelijkbaar met die van de vakbonden. Met een goede informatie en mobilisatiecampagne kunnen de vakbonden gemakkelijk honderdduizenden werknemers op straat brengen. In het parlement is daar helaas niets van te merken. Nauwelijks had de liberale vakbond het akkoord verworpen of de liberale partijen kondigden aan dat ze het integraal willen doorvoeren via het parlement. Met de standpunten van het ACV of de christelijke mutualiteiten drijft de christendemocratie in het parlement de spot. Zowel de PS als de SP.a toonden zich verheugd over dit “evenwichtig” akkoord. Het lijkt wel alsof politici in een ivoren toren leven. Hoewel een meerderheid van syndicalisten het IPA heeft afgekeurd, komen hun posities in de media nauwelijks aan bod. Bij de vakbondsbasis leidt dat tot frustraties en ontmoediging. Vooral in Vlaanderen hebben velen zich al jaren afgekeerd van de bevoorrechte politieke partners en stemmen voor de populist van het moment. Het wordt tijd dat de vakbondsleidingen de banden met SP.a en PS voor het ABVV en die met CD&V voor het ACV, doorknippen en een eigen politieke vertegenwoordiging opbouwen, samen met iedereen die zich verzet tegen de neoliberale afbraakpolitiek.
Jongeren strijden voor werk
Jongeren worden extra geviseerd door de politiek van sociale afbraak. Werkzekerheid en een degelijk loon zijn voor velen een verre droom. Het IPA wil die discriminatie nog uitbreiden. Wie aan het werk is zou zijn/haar huidig statuut behouden, nieuwe werknemers vallen echter onder het nieuwe, uitgeholde statuut. In een aantal gewesten is LSP samen met vakbondsjongeren en KAJ een campagne begonnen tegen werkonzekerheid en de eindeloze reeks onzekere contracten die jongeren opgedrongen worden.
Socialisme 2011
Jaarlijks organiseert de Linkse Socialistische Partij een publiek debat- en vormingsweekend, dit jaar “Socialisme 2011”. We verwachten een 300-tal deelnemers. Tijdens de drie plenaire meetings, de twee panelgesprekken en de 16 commissies zal de syndicale strijd nooit veraf zijn. Het is bovendien een gelegenheid om andere strijdbare syndicalisten te ontmoeten. Op de agenda onder meer een discussie over de algemene staking met Gustave Dache, auteur van een boek over ’60-’61 ; een internationale meeting met syndicalisten uit Frankrijk, Ierland en Groot-Brittannië ; getuigenissen van syndicalisten uit Wallonië, Brussel en Vlaanderen over hoe zij omgaan met de communautaire kwestie; en een commissie over strijdbare en democratische vakbonden met Martin Willems, ontslagen secretaris van BBTK-BHV industrie.