Het Pakistaanse parlement heeft een wet gestemd tegen de zogenaamde eremoorden. Daarin wordt bepaald dat iedereen die zo’n misdaad pleegt, schuldig is aan “opzettelijke moord”. De regering stelt dat deze wet een historische stap vooruit is in de strijd tegen misdaden tegen vrouwen. De realiteit is anders.
Rukshana Manzoor, Socialist Movement Pakistan
De wet is een antwoord op de groeiende internationale druk van westerse imperialistische machten. Deze landen, die de dictatuur van Musharraf altijd gesteund hebben aangezien hij een bondgenoot is in de ‘oorlog tegen het terrorisme’, voelden de druk van de publieke opinie in hun eigen landen. Dat is de enige reden waarom van Musharraf geëist werd dat hij een antwoord zou bieden zodat hij zijn gezicht zou kunnen redden. De nieuwe wet tegen eremoorden is echter niet bedoeld om die misdaden stop te zetten. Het is een schijnmaatregel waarbij de echte thema’s van de sociale en economische onderdrukking van vrouwen in de Pakistaanse samenleving niet aan bod komen.
Wat zijn ‘eremoorden’?
Eremoorden is een traditie en een praktijk dat in het subcontinent bestaan heeft gedurende vele eeuwen. Het is een barbaarse en onmenselijke gewoonte, een overblijfsel van de stammenmaatschappij en het feodalisme waarvan nog steeds kwalijke elementen aanwezig zijn in het actuele Pakistan.
Deze traditie geeft ouders, broers, wettelijke echtgenoten, neven en andere verwanten het recht om vrouwen uit hun familie of stam te vermoorden indien deze verdacht worden van seksuele banden met een man buiten het huwelijk. Familieleden kunnen ook de verdachte man vermoorden op deze basis.
Toen het Britse imperialisme de koloniale heerser was van het Aziatische sub-continent, voerden ze een wet in die tot recent bleef bestaan en waarin gesteld werd dat eremoorden deel uitmaakten van de categorie “onopzettelijke moord”. Deze wet gaf ook de familie van vermoorde vrouwen het recht om de moordenaar te vergeven.
Vandaag wordt deze onmenselijke gewoonte op grote schaal toegepast in Pakistan. Ook een huwelijk buiten de toestemming van de familie om wordt beschouwd als een onrechtmatige relatie waardoor de echtgenoten kunnen vermoord worden. Geen enkel meisje of vrouw heeft het recht om de man van haar keuze te huwen. Vorig jaar werden 1.900 vrouwen vermoord door familieleden.
In Sindh wordt deze gewoonte “karo kari” genoemd en is er een opgang van de praktijk geweest in de voorbije jaren. In heel wat gevallen gaven de stamhoofden en feodale heersers bevel om leden van hun stam te vermoorden, zelfs indien de families zich bij het huwelijk hadden neergelegd.
Dat levert economische voordelen op voor de feodale heersers aangezien zij geld krijgen van de families van zowel de beschuldigde als de overledene. In heel wat gevallen worden eremoorden gebruikt om vijanden uit te schakelen. Een tegenstander wordt vermoord en daarna wordt een zus of vrouw vermoord waarop beide misdaden worden bestempeld als eremoord. Hierdoor blijven de daders ongestraft.
Een aantal vrouwelijke parlementsleden verdedigden een wetsvoorstel om deze praktijk te verbieden. De heersende partij en parlementsleden van de oppositie stemden tegen dat wetsvoorstel, veel parlementsleden zijn immers zelf feodale heersers, ook bij de Pakistani Peoples Party. Dat geeft aan waarom zij in het verleden niet geïnteresseerd waren in de strijd tegen geweld tegen vrouwen.
Hudood-wetten
De militaire dictator Generaal Zia-ul-Haq voerde in 1979 de barbaarse Hudood-wetten in onder het mom van “islamitische wetgeving”. Het belangrijkste doel was de onderdrukking van vrouwen, in het bijzonder politiek actieve vrouwen. Die wetten waren gericht tegen vrouwen en voor discriminatie. Een slachtoffer van verkrachting kan die verkrachting pas bewijzen als er vier mannen getuigen, zoniet wordt de vrouw vervolgd wegens overspel. Dit leidt ertoe dat een vrouw die verkracht wordt vier mannen zou moeten uitnodigen om het te kunnen bewijzen! Door deze wetgeving zitten er nu 1.300 vrouwen in de gevangenis.
Een aantal koppels werden gearresteerd op verdenking van het feit dat ze seksuele interactie buiten het huwelijk zouden voorbereiden of daar alleszins plannen voor hadden. Zelfs nu moet de regering toegeven dat deze wetten vaak tot misbruik leiden in Pakistan. Maar er is niets ondernomen tegen deze wetten, aangezien de regering haar fundamentalistische bondgenoten niet wil afschrikken. Deze wetten laten de politie toe om gelijk welk huis of gelijk welke plaats te betreden als ze vermoeden dat er overspel plaats vindt. De arbeidersklasse en arme vrouwen op het platteland zijn het slachtoffer van deze draconische wetten die onmiddellijk zouden moeten worden afgeschaft.
Deze wet wordt ook gebruikt tegen koppels die uit vrije keuze met elkaar trouwden maar zonder de toelating van hun families. De politie kan zo’n koppels oppakken na klachten van de ouders, broers, zusters,… Beiden kunnen gestraft en gevangengezet worden. De gerechtshoven hebben honderden beslissingen genomen om te verhinderen dat de politie deze wet zou toepassen, maar het gebeurt nog steeds. Nochtans beslissen de rechtbanken dat het huwelijk uit vrije keuze legaal is.
Geweld binnen het gezin
Vrouwen in Pakistan krijgen niet enkel af te rekenen met repressieve wetten. Geweld binnen het gezin is in Pakistan niet strafbaar. Iedere man heeft het recht om zijn vrouw, dochter of zuster te slaan. Ieder jaar sterven 5.000 vrouwen door geweld binnen het gezin. Duizenden vrouwen raken gewond en velen lopen blijvende letsels op. Volgens een onderzoek van een aantal NGO’s en Dawn (het belangrijkste Engelstalige dagblad in Pakistan), wordt 90% van de vrouwen geconfronteerd met geweld binnen het gezin. In het algemeen neemt het geweld tegen vrouwen toe, maar zeker geweld binnen het gezin is toegenomen.
Vorig jaar werden 857 vrouwen opgenomen in ziekenhuizen toen ze verbrand waren of met zuur bewerkt, en dat zijn enkel de officiële cijfers. Heel wat vrouwen krijgen bijtende stoffen op zich gegoten voor verschillende redenen, en velen verliezen er hun zicht mee, of lopen ernstige verwondingen aan het gezicht op door deze gewelddadige aanvallen.
Het wordt algemeen aangenomen dat mannen hun vrouwen en dochters mogen slaan omdat de islam hen dat recht zou geven. Die opvattingen worden versterkt door de preken van de Mullahs, conservatieve geestelijken. Slachtoffers van geweld binnen het gezin krijgen geen legale bescherming. De politie is immers nooit bereid om geweld binnen het gezin te aanvaarden als een misdaad en weigert steevast om aangiften op te nemen. De politie zet meestal druk op de slachtoffers om tot een compromis te komen met hun familie.
De Socialist Movement (onze zusterorganisatie in Pakistan) en de vrouwenorganisatie Swair (een organisatie die campagne voert voor de rechten van arbeidersvrouwen) hebben samen de Campagne tegen Huishoudelijk Geweld opgestart (Campaign against Domestic Violence). Deze campagne is er vooral op gericht om vrouwen lokaal te organiseren en om het bewustzijn van arbeidersvrouwen rond dit thema te versterken.
We hebben reeds een aantal succesvolle activiteiten georganiseerd, zo waren er twee meetings in krottenwijken en drie werkgroepen waarbij samen meer dan 100 jonge vrouwen aanwezig waren. We hebben ook pamfletten en affiches gemaakt, waarbij we dit thema verbinden met de algemene voorwaarden van het kapitalisme en het feodalisme en de noodzaak om de samenleving te veranderen op een socialistische basis. We krijgen een goede respons en plannen nog meer activiteiten in de toekomst.
Eén ding is zeker, vrouwen kunnen enkel bevrijd worden van onderdrukking en repressie op basis van socialisme. Het socialisme zal hen volledige vrijheid en gelijke rechten geven. Wetten zijn niet genoeg om een einde te maken aan de onderdrukking, discriminatie en de slechte levenscondities die veroorzaakt worden door het kapitalisme. We moeten dit rotte systeem omverwerpen om vrijheid te bekomen.
De heersende elite in dit land is zo conservatief en tegen de arbeidersklasse dat het verkeerd zou zijn te denken dat ze een progressieve wetgeving in het belang van vrouwen zou opmaken. Dat is evident met het huidige militaire regime dat zichzelf als ‘gematigd, verlicht en progressief’ wil voorstellen, maar geen fundamentele stappen onderneemt tegen de meest barbaarse discriminatie van vrouwen. Enkel een vastberaden strijd tegen dit systeem en het oprichten van een arbeidersstaat zullen een stap vooruit betekenen.
